ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Κι εκεί πέρα στη Μ. Ανατολή η γενοκτονία, σχεδόν με πλήρη σιωπή από τη …φιλελεύθερη Δύση, συνεχίζεται και κει πέρα στην Ουκρανία το μακελειό συνεχίζεται, με Ρωσία, Αμερική και Ε.Ε να μην μπορούν να συνεννοηθούν για το μοίρασμα της λείας, αδιαφορώντας για τις ζωές που χάνονται.  Και η δημοκρατική μας Δύση, ασυστόλως, δεν σταματά να χρησιμοποιεί μια ελκυστική, προοδευτική γλώσσα για να προωθεί τις πιο καταστροφικές πολιτικές του δυτικού ιμπεριαλισμού.  

        Και οι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι της ιμπεριαλιστικής Δύσης συνεχίζουν ακόμα να αναφέρονται στα λόγια σε δικαιώματα και ελευθερίες,  γιατί δεν έχουν ακόμα αποθρασυνθεί τόσο, ώστε να υποστηρίξουν απροκάλυπτα την εξόντωση κάθε ζωντανού οργανισμού στη Γάζα ή τη συνέχιση του μακελειού  στην Ουκρανία. Τους είναι πολύ πιο βολικό μιλώντας για παλιές περίπλοκες συγκρούσεις ή καταστροφικούς ηγέτες να διατηρούν την αόριστα δημοκρατική εικόνα τους, παραπλανώντας με λεξιλόγιο που βρίθει από συνώνυμα του ανθρωπισμού,  ενώ εξακολουθούν να ενθαρρύνουν και να προωθούν ιμπεριαλιστικά σχέδια, μη ορρωδώντας ούτε σε μια γενοκτονία. Τους είναι πολύ πιο βολικό να μιλούν για τον αυταρχισμό του Τραμπ και να κραυγάζουν ενάντια στο φασισμό, όταν ανέχονται, αν δεν τις δημιουργούν, τις συνθήκες που τον νεκρανασταίνουν και ευνοούν την ενσωμάτωσή του στις λειτουργίες μιας αστικής δημοκρατίας που παραπαίει, πριν ζητήσει απροκάλυπτα τη συνδρομή του. Κι όταν ο Τραμπ επιδεικνύει την ισχύ του απέναντι σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, με κούφια λόγια καταδικάζουν την πολιτική του, περισσότερο για ν’ αποδείξουν τη δημοκρατικότητά τη δική τους και των πανεπιστημίων, ώστε να μπορεί να πορεύεται και ο καπιταλισμός, ορίζοντας κι ελέγχοντας αντιπάλους -μη κατηγορηθεί και για ολοκληρωτισμό!!!

       Μόνο που η γενοκτονία της Γάζας συμβαίνει ακριβώς μπροστά μας. Ας μην προσποιείται λοιπόν κανείς τον ανίδεο, ούτε οι αστικές δημοκρατίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε να υποκρίνονται έναν ανύπαρκτο ανθρωπισμό που διακηρύττει ότι ποτέ δεν θα επαναληφθεί το ολοκαύτωμα του ναζισμού, όταν αυτό επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια μας.   Είναι σαν όλοι στη ναζιστική Γερμανία να είχαν οθόνες στα σπίτια τους που μετέδιδαν ακριβώς τι συνέβαινε μέσα στα στρατόπεδα εξόντωσης όλη την ώρα. Κανείς σ’ αυτήν τη γενοκτονία δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Κι αν αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί να υπάρχει πια,  όμως η υποκρισία της  χριστιανικής Δύσης, που πάλι θυμήθηκε να επιστρατεύσει τις θρησκείες για να επιβάλλει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, μέρες που είναι των παθών του ιδρυτή της θρησκείας της, ούτε καν ψελλίζει κάτι για τα σκοτωμένα παιδιά των Παλαιστινίων. Όλη η θηριωδία πραγματοποιείται  μέσα στη σιωπή.

          Ένας παρασιτόκοσμος εκμεταλλευτών και εκπορνευομένων ζει από την αθλιότητα του κόσμου και λίγο πολύ στριμώχνονται οι περισσότεροι για ν’ ανακατωθούν μαζί τους, ν’ απολαύσουν έστω και τα κουκούτσια από τους καρπούς ενός κόσμου που έχει πάρει να σαπίζει. Γύρω μας ένας κόσμος σε σύγχυση που πολλοί τόχουν βάλει στα πόδια ψάχνοντας, μάταια,  την πόρτα εξόδου. Κι αν ακούγονται κάποια μεγάλα λόγια για ανατροπή αυτού του εξαρθρωμένου κόσμου περισσότερο λέγονται απ’ αυτούς που θα ήθελαν να συμμετείχαν σ’ αυτή, αν είχε πιθανότητες επιτυχίας και ελέγχου της. Κι αφού αποφαίνονται ότι δεν έχει, δεν τους μένει παρά να ανατρέψουν αυτούς τους ανατροπείς που αγωνίζονται γι’ αυτό.  Τόσο το χειρότερο για τους τελευταίους, αν είναι ανίσχυροι. Η περιφρόνηση των αδυνάτων είναι η κυρίαρχη ηθική. Ας μη βρίσκονταν οι αδύνατοι κάτω από τις πλατιές πατούσες των ποδιών τους, που θα τους λιώσουν. Τρομερός ο κίνδυνος αυτής της αντίληψης για μια εποχή που έχασε την έννοια των αξιών της ζωής και που γι’ αυτήν και οι πιο σοβαρές αξίες της ζωής κατάντησαν παιχνίδια. 

        Ο κόσμος μας αρχίζει να γίνεται αποτρόπαιος σε όλες τις εκφάνσεις του.  Εγκαθίσταται ένας οργανισμός καταστροφής που κρατιέται τεχνητά με το ψέμα και τη διαφθορά, την τρομοκράτηση και την απειλή.

        Δημόσιοι λειτουργοί και πολιτικοί συνωστίζονται στις πόρτες της εξουσίας για ν’ αποκτήσουν λίγη ισχύ και  με μια συνεχή απροκάλυπτη δουλικότητα στους ισχυρούς του χρήματος τους εξυπηρετούν στα ηλίθια ξεφαντώματά τους και τα άρρωστα βίτσια τους. Φλυαρούν, εκφράζοντας σκέψεις που χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογίες για υλοποίηση αποφάσεών τους και  όλες θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν κάτω από τον περιφρονητικό αφορισμό, φρέσκος αέρας. Έτσι, για παράδειγμα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, (τι ευφημισμός!) Μ. Χρυσοχοΐδης  για να μην «επιβαρύνουμε περιοχές οι οποίες ήδη έχουν πολλά βάρη» αναγγέλλει απαγόρευση συναυλιών στην περιοχή Εξαρχείων, αφού φρόντισε, αυθαίρετα, να συνδέσει τις καταστροφές που έγιναν από κουκουλοφόρους με την προηγηθείσα συναυλία στο λόγο του Στρέφη για τη Γάζα.  Από κοντά, ένας εισαγγελέας, ο Σ. Μπουγιούκος,  που υποτίθεται υπηρετεί την απονομή δικαίου, με αποδεικτικό στοιχείο μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα προτείνει παράταση προφυλάκισης στον Ν. Ρωμανό άλλους έξι μήνες, όταν ο ίδιος εισαγγελέας είχε αθωώσει πρωτόδικα τους 4 αστυνομικούς που συμμετείχαν στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.   Ασκιά φουσκωμένα με λέξεις οι υπουργοί και δικαστές που αποφασίζουν και υπογράφουν εκτελεστέες αποφάσεις.

        Σ΄ αυτόν λοιπόν τον καπιταλιστικό κόσμο, τον σκληρό κι ανταγωνιστικό, όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται και το κέρδος είναι η ύψιστη αξία, οι πονεμένοι αυτού το κόσμου, απελπισμένοι, ακόμα ψάχνουν για παρηγοριά σ’ ένα θεό ευσπλαχνικό και δίκαιο, στη θρησκεία που «είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών». Κι αν θρησκείες και φιλοσοφίες αναφέρονται σ’ έναν καλύτερο κόσμο, αδιαφορούν όμως γι’ αυτόν εδώ και πώς αυτές οι προσδοκίες θα πραγματοποιηθούν.

             Γι’ αυτό και ο Μαρξ δεν είναι παρωχημένος, παρά τα κούφια λόγια περί ξεπεράσματός του. Είναι αυτός που μ’ επιστημονικό τρόπο έδειξε ότι η αλλαγή του καπιταλιστικού κόσμου είναι πραγματοποιήσιμη με πρωτεργάτη την εργατική τάξη.    Κανείς λοιπόν πια δεν έχει το δικαίωμα να είναι μοιρολάτρης. Μέσα στη δυστυχία και αθλιότητα της ζωής δημιουργείται η ταξική συνείδηση. Οι εκμεταλλευόμενοι εργαζόμενοι συνειδητοποιώντας την κατάστασή τους, με την οργάνωση και τον αγώνα τους μπορούν ν' ανατρέψουν αυτήν την αθλιότητα που τους έχει επιβληθεί πριν χαθεί η υποτιμημένη ζωή τους για τα συμφέροντα των ανά της γης  ιμπεριαλιστών. 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

 

Με  τις προσπάθειες της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και των συν αυτώ για απεμπλοκή τους από το έγκλημα των Τεμπών απαξιώνονται θεσμοί και δημόσιοι οργανισμοί σε τέτοιο βαθμό που διευρύνεται  το αίσθημα της ματαιότητας της επίκλησής τους στην αναζήτηση της αλήθειας. Δεν είναι μόνο οι παλινωδίες στον λόγο των πολιτικών, από Μητσοτάκη μέχρι το τελευταίο πολιτικό στέλεχος της Ν. Δημοκρατίας, αλλά κυρίως οι ενέργειες κρατικών λειτουργών όπως αυτών της Δικαιοσύνης ή και οργανισμών όπως του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών). Κι αν αποκαλύπτεται το ψεύδος της αξιοπιστίας ή αντικειμενικότητας αστικών θεσμών αυτό περισσότερο επιδιώκεται να χρεώνεται  σε συμπεριφορές ατόμων, ωθώντας σε μια αέναη αναζήτηση των κατάλληλων προσώπων, αφήνοντας το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν έξω από κάθε κριτική.  Το έδαφος όμως όταν γίνεται τόσο γλίσχρο,  για τον καθημερινό άνθρωπο της εργασίας αυξάνεται η ανασφάλεια απέναντι σ’ έναν κόσμο που σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο διατηρεί ακέραια τη δύναμή του να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται. Για να φοβάται,  να παραιτείται και να υπομένει                                                                                             Αναζητώντας τα έλαια σιλικόνης που όψιμα για όλους τους εμπλεκόμενους κυβερνητικούς και δημόσιους λειτουργούς ήταν η αιτία της  περίφημης πυρόσφαιρας που προκάλεσε και βασανιστικούς  θανάτους  και στοχοποιώντας και πάλι ως μοναδικό αίτιο του εγκλήματος τον σταθμάρχη,  γίνεται προσπάθεια ν’ αντιμετωπιστεί το εγκληματικό δυστύχημα ως ένα μεμονωμένο περιστατικό, καταλήγοντας στο τραγελαφικό συμπέρασμα ότι  απαιτείται αξιολόγηση   των δημόσιων  υπαλλήλων.  Αφού κατ’ αρχάς θορυβήθηκε η κυβέρνηση και οι συν αυτή με τη λαοθάλασσα των συλλαλητηρίων, σε δεύτερο χρόνο αντιμετωπίζοντας την κατάσταση πιο ψύχραιμα αποφάσισε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αδυνατώντας να δώσει μια πειστική εξήγηση για την αλλοίωση, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα,  του χώρου  του εγκληματικού δυστυχήματος  φαίνεται να είναι σίγουρη ότι, δυσχεραίνοντας μ’ αυτή την ενέργεια την αποδεικτική διαδικασία, έχουν χαθεί όποια στοιχεία θα μπορούσαν  να την καταστήσουν υπόλογη για την πολιτική της.  Αυτό που γίνεται τώρα με τις δολοφονίες χαρακτήρων, την απαξίωση ή ανασκευή πορισμάτων είναι η επίθεση του επικοινωνιακού τομέα των κυβερνώντων, που αρνούνται, ακόμα και διαστρεβλώνοντας κάθε λογική επιχειρηματολογία, ότι απλώς αμύνονται για να μην αποκαλυφτούν τα εγκληματικά αποτελέσματα μιας πολιτικής που δεν κάνει άλλο παρά να ακολουθεί τις καπιταλιστικές επιταγές.

            Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ενεργεί διαφορετικά από τις άλλες κυβερνήσεις της Ν. Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ ή και ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν αμφισβήτησαν την  τυφλή επιδίωξη του κέρδους σε όλους τους τομείς. Γενικά πάντα όταν οι κυβερνώντες αισθάνονται αδύναμοι μπροστά στις λαϊκές κινητοποιήσεις προσπαθούν να τις χειραγωγήσουν με  υποσχέσεις και κολακείες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη,  θεωρώντας  ότι παίζει στο πολιτικό γήπεδο χωρίς αντίπαλο και με χειραγωγούμενα από αυτήν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, πολύ συχνά   αισθάνεται απρόσβλητη  και αποθρασύνεται να επιδεικνύει  την αδιαφορία της για τις λαϊκές ανάγκες.

           Κι ενώ τόνοι δημοσιογραφικού υλικού έχουν καταναλωθεί σχετικά με τα έλαια σιλικόνης και το εύφλεκτο υλικό, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο, αν δεν εξαφανίζουν,  τις ελλείψεις ασφαλείας της σιδηροδρομικής γραμμής και την αδιαφορία για αναβάθμιση των υποδομών της με την ιδιωτικοποίησή και κατάτμηση του σιδηρόδρομου,  ελάχιστη δημοσιότητα και ανύπαρκτος προβληματισμός υπήρξε σχετικά με τα ερωτήματα που έθεσε το ΚΚΕ  για την αξιοποίηση την περίοδο του εγκλήματος των Τεμπών των σιδηροδρομικών υποδομών για μεταφορά καυσίμων για τα αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Ν. Δένδια να ισχυρίζεται ότι «ουδεμία συσχέτιση προκύπτει» μεταξύ του εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών με τη μεταφορά καυσίμων για τις ένοπλες δυνάμεις ή το ΝΑΤΟ.

          Κι έχοντας  φροντίσει η κυρίαρχη προπαγάνδα να χρεωκοπήσει στη συνείδησή μας κάθε προσδοκία για μετασχηματισμό της κοινωνίας, ένα αμέτρητο πλήθος βγήκε στους δρόμους για τα Τέμπη βλέποντας σ’ αυτό το έγκλημα ν’ αντανακλάται όλη η μιζέρια, δυστυχία και ανασφάλεια της ζωής του, έτοιμοι οι περισσότεροι να ακολουθήσουν μ’ ευγνωμοσύνη σαν οδηγούς χαροκαμένους γονείς. Γαλουχημένοι με μια ατομοκεντρική αντίληψη, σχεδόν με αποστροφή προς κάθε  συλλογικό, θεωρώντας σχεδόν επαναστατικό να μη φυλακίζεται το πνεύμα στις προσωπίδες κάποιου δόγματος ένα ατέλειωτο πλήθος παραπαίει αναζητώντας σωτήρες, παρόλο που  κάθε φορά διαψεύδεται και  καταλήγει να νιώθει την πίκρα της ματαίωσης των ελπίδων του.

           Κι έτσι που έχουμε φτάσει μέχρις εδώ, σ’ έναν κόσμο εξαρθρωμένο,  με το ολοκαύτωμα στη Γάζα, τις αντιπαραθέσεις με τους δασμούς, τον πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται όσο δεν καταλήγουν οι διαπραγματεύσεις για τις σπάνιες γαίες, χρειάζεται μια δυνατή δόση αυταπάτης για να φανταστούμε πως θα ξεπεράσουμε αβρόχοις ποσί την επερχόμενη καταιγίδα που πλησιάζει. Όλα δένονται μεταξύ τους, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που προκαλούν σφαγές και αφανισμούς λαών, με τα καπιταλιστικά κέρδη, που εξαθλιώνουν ζωές, και τους κυβερνώντες, οι οποίοι διευκολύνουν αυτές τις θηριωδίες που παρουσιάζονται με διάφορα περιτυλίγματα. 

           Το γεγονός ότι ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας εναντιώνεται με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στη γενοκτονία που ενάμιση χρόνο εξελίσσεται στη Γάζα, σχεδόν σε απευθείας σύνδεση, είναι ενδεικτικό για το πόσο έχει δηλητηριαστεί η καρδιά και το μυαλό μας από την προπαγάνδα που στρεβλώνει τις συνειδήσεις μας. Δεν απειλείται καμιά ανεξαρτησία καμιά προσωπικότητά μας όταν οργανωνόμαστε και παλεύουμε για κοινά αιτήματα και στόχους. Όσο ο καθένας μόνος υποτίθεται ότι θέλει να σώσει το εγώ του τόσο  καταντούμε να το χάνουμε μέσα στην ξεραΐλα μιας ζωής, με την πίκρα από τη συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της.

           Η οργή, η αδικία, η ταπείνωση ενεργοποιεί αμέτρητο κόσμο που πρέπει να βρει την κατεύθυνση και την πορεία του μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και τις κινητοποιήσεις με διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια σε ένα σύστημα που απαξιώνει, εξαθλιώνει και εξαφανίζει ζωές είτε με πόλεμο από τη Γάζα μέχρι την Ουκρανία είτε με πολιτικές ενέργειες όπως στο έγκλημα των Τεμπών.   Γι’ αυτό στην αυριανή απεργία, που επιδιώκεται να χάνεται  μέσα στη γλίτσα των έλαιων σιλικόνης,  θα πρέπει με τη μαζική συμμετοχή σ’ αυτή και στις συγκεντρώσεις να δείξει το μεγάλο  πλήθος το μεγάλο  πάθος για ανατροπή μιας πολιτικής που σκοτώνει.