ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ

 

Κι ενώ ένα  χρόνο τώρα  οι Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής συνεχίζουν το γενοκτονικό τους έργο στη Γάζα, πάντα με το πρόσχημα της αυτοάμυνας του Ισραήλ, ο πρωθυπουργός του Μπ. Νετανιάχου στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, εμμέσως παραδέχτηκε την αδυναμία του, ένα χρόνο τώρα,  να νικήσει τη Χαμάς, εφόσον με περισσό θράσος δήλωσε ότι ο πόλεμος αυτός μπορεί να τελειώσει μόνο αν παραδοθεί η Χαμάς. Παρόλο λοιπόν που η  πολεμική του μηχανή επιδίδεται σε αδιάκριτες και μαζικές δολοφονίες,  σε σκόπιμη στόχευση εγκαταστάσεων υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και καταυλισμών προσφύγων και σχολείων και ακολουθείται μια πολιτική πείνας και αποκλεισμού, ο λαός της Παλαιστίνης δεν υποκύπτει. Γιατί  φυσικά το Ισραήλ  με τον παλαιστινιακό λαό πολεμά και ας  κατονομάζει ως εχθρό του τη Χαμάς. Την οποία με κάθε λόγο και καταγγελία του την ταυτίζει με το λαό της Γάζας, ακυρώνοντας στην πράξη την κατηγορία του χαρακτηρισμού της σαν τρομοκρατικής οργάνωσης, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες όλον τον παλαιστινιακό λαό.  Κι αν όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Παλαιστίνη έχουν ισλαμικά χαρακτηριστικά είναι γιατί η ίδια η Δύση, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, δεν άφησε άλλη επιλογή στους λαούς του ισλαμικού κόσμου, αφού βοήθησε στην απαξίωση και διάλυση κάθε κομμουνιστικής ή αριστερής επιλογής.

          Επειδή όμως είναι οι άνθρωποι και  όχι τα όπλα που συνεχίζουν να παραμένουν καθοριστικοί για την έκβαση μιας σύγκρουσης,  γι’ αυτό και  δεν μπορεί να ανεχτεί το Ισραήλ τη βοήθεια και την προστασία του λαού προς τις δυνάμεις αντίστασης. Οι πράξεις αντίστασης  που εμπόδισαν την ισχυρή στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ να κυριαρχήσει στηρίζονται κάθε φορά στην λαϊκή υποστήριξη και συνεργασία. Η τεχνολογία, όσο εξελιγμένη ή θανατηφόρα κι αν είναι, δεν μπορεί να νικήσει μια αποφασιστική λαϊκή αντίσταση, γιατί  οι αντιστασιακοί αντλούν τη δύναμή τους από τις συμπάθειες και τη συνεργασία του λαού. Οι θριαμβολογίες για τη δολοφονία του αρχηγού της Χεζμπολάχ, του  Νασράλα υποτιμούν καταστροφικά το θάρρος του λαού του οποίου η υποστήριξη στην αντίσταση και η προθυμία για θυσίες δεκαετίες τώρα αποδεικνύεται ότι γίνονται ισχυρότερες. Ακόμη και ελλείψει ενός συνεκτικού πολιτικού προγράμματος, ο λαός της Μέσης Ανατολής δεν αμφέβαλλε ποτέ για την ανάγκη να αντισταθεί στην ξένη κατοχή, κι αρνείται να εκφοβιστεί από τα σύνεργα υψηλής τεχνολογίας και την εκπληκτική φονικότητα των αμερικανικών όπλων με τα οποία είναι εξοπλισμένοι οι Ισραηλινοί.  

         Φυσικά, πίσω από αυτήν την χωρίς έλεος πολεμική μηχανή βρίσκεται η αυτοκρατορία των ΗΠΑ μαζί με όλη τη …δημοκρατική Δύση. Οι ΗΠΑ  και οι συν αυτώ, με πολλούς τρόπους, επέτρεψαν στο Ισραήλ να προωθήσει ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο του  επιτρέπεται να σκοτώνει με όσους ανθρώπους επιθυμεί με ατιμωρησία στο όνομα της «αυτοάμυνας» ή της δολοφονίας των «τρομοκρατών». Το Ισραήλ όμως δεν σκοτώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους επειδή δέχτηκε επίθεση, το Ισραήλ σκοτώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους επειδή του δόθηκε μια δικαιολογία. Το Ισραήλ πάντα ήθελε να αρπάξει περισσότερη γη και να εξαλείψει τους πληθυσμούς που του αντιτίθενται. Αυτό λοιπόν που γίνεται τώρα και στο  Λίβανο  είναι το προϊόν δεκαετιών πολιτικής των ΗΠΑ και του Ισραήλ που κανονικοποιούν τη δολοφονία ως νόμιμη πολιτική, αλλά με την προϋπόθεση  ότι θα το κάνουν μόνο αυτοί. Και φυσικά δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στοχεύοντας  να σκοτώσουν τους «κακούς».

          Αφού παρακολουθήσαμε τους Ισραηλινούς να καταστρέφουν ολόκληρη τη Γάζα, τώρα βλέπουμε να κάνουν το ίδιο και στο Λίβανο, αφήνοντας όλη την περιοχή να τιναχτεί στον αέρα από την τερατώδη κρατική μηχανή του Ισραήλ, για το οποίο προσποιούμαστε ότι είναι μια αξιοσέβαστη χώρα. Και βλέπουμε αυτή την καταστροφή σε πραγματικό χρόνο και γι’ αυτό δεν έχουμε ούτε καν τη δικαιολογία, για την απραξία μας, της άγνοιας που μπορούσαν να έχουν οι άνθρωποι στο παρελθόν.

           Όσο όμως  η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ, πέρα από τα λόγια ανησυχίας ή συμπαράστασης στους αμάχους, συνεχίζουν να διευκολύνουν το Ισραήλ ποικιλοτρόπως, διπλωματικά και κυρίως στρατιωτικά με χρηματοδοτήσεις και ανανέωση του στρατιωτικού εξοπλισμού του, τόσο μεγαλώνει και ο κίνδυνος για τους αμάχους της Δύσης να μην παρακολουθούν πια τον πόλεμο μόνο από τις οθόνες τους, αλλά αυτός να βρίσκεται παντού όπου κι αν κοιτάξουν, και στον τόπο τους. Θα πρέπει συνεχώς και αδιαλείπτως οι λαϊκές αντιδράσεις σ’ αυτήν τη σφαγή να είναι μαζικές και έντονες. Κι επειδή είναι οι κυβερνήσεις των αστικών δημοκρατιών με τα όμορφα λόγια περί ελευθερίας και δημοκρατίας που ενισχύουν το Ισραήλ, το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας θα πρέπει να έχει την Παλαιστίνη ως αφετηρία στον αγώνα του και έμπνευση για τους δικούς του εσωτερικούς αγώνες. Γιατί η Παλαιστίνη είναι ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία και κάθε κίνημα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη πρέπει να σχετίζεται με την εσωτερική κατάσταση στην κάθε χώρα, η οποία επηρεάζει και καθορίζει εν πολλοίς και την εξέλιξη του πολέμου.

           Η διαμαρτυρία επομένως  που έγινε από Εργατικά Κέντρα, σωματεία και συνδικάτα στα διυλιστήρια της Motor Oil  στους Αγ. Θεοδώρους κατέδειξε στη στενή σχέση των καπιταλιστικών συμφερόντων με τους ιμπεριαλιστικούς στόχους.  ¨Όταν λοιπόν υπάρχει οργανωμένο και μαζικό λαϊκό κίνημα, ο αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στο εσωτερικό της κάθε χώρας στρέφεται ενάντια στην κυρίαρχη εξουσία και μπορεί να μπλοκάρει  την  αποστολή στρατιωτικών καυσίμων στο Ισραήλ ή τη χρησιμοποίηση αμερικανικών βάσεων για στρατιωτικές ενέργειες στη Μ. Ανατολή. Και είναι μ’ αυτό τον τρόπο που δείχνεται η έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.  

          Ο Μπ. Νετανιάχου διέταξε το βομβαρδισμό στην Βηρυτό ενόσω  ήταν στον ΟΗΕ, σκοτώνοντας εκατοντάδες αμάχους με την ελπίδα να σκοτωθεί ένας άνθρωπος, ο ηγέτης της Χεζμπολαχ. Κι από κοντά, στο ρόλο τους,  οι ηγέτες της Δύσης προσποιούνται τους ανήσυχους, χωρίς να παραλείπουν να  δικαιολογούν  το Ισραήλ. Οι οποίοι δημοκρατικοί ηγέτες μας δεν θα μπορούσαν να ενισχύσουν καμιά προπαγάνδα χωρίς τα μέσα ενημέρωσης που είναι εξίσου συνένοχα μ’ αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες στους αμάχους και παρουσιάζουν του Ισραηλινούς σαν μαχητές της ελευθερίας. Οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, μαζί και η δική μας κυβέρνηση, θα μπορούσαν να χαλιναγωγήσουν το Ισραήλ, γιατί στην πραγματικότητα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η ίδια η ύπαρξη του Ισραήλ εξαρτώνται πλήρως από τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ. Αντίθετα όλοι τους παριστάνουν ότι κάνουν εκκλήσεις στο Ισραήλ για αυτοσυγκράτηση, επειδή δεν θέλουν πραγματικά να τελειώσουν αυτές οι φρικαλεότητες. Όλη η δημοκρατική Δύση, και η δική μας κυβέρνηση που επαίρεται για τη συνεργασία με το κράτος τρομοκράτη,  συμμετέχει πρόθυμα σ’ αυτήν την αιματοχυσία και μπορούμε όλοι να το δούμε, αρκεί να αγνοήσουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που λένε και παρακολουθήσουμε τις πράξεις τους.

           Σ’ αυτόν τον κενό κόσμο περίσσεψαν τα ωραία συναισθήματα και λόγια. Να βομβαρδίζονται τα παιδιά της Μ. Ανατολής λέγοντας η δημοκρατική Δύση ότι υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Καιρός να πάψουμε να ακούμε τις κενές αφηγήσεις και να παρακολουθήσουμε τις πραγματικές υλικές κινήσεις της πολεμικής μηχανής, των στρατευμάτων, των πόρων και του πλούτου, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και να αναγνωρίσουμε ποιοι συμπεριφέρονται πραγματικά σαν  αληθινά τέρατα.

«ΕΝΑΣ ΙΡΙΔΙΣΜΟΣ»

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε ανάρτηση του καθηγητή Α. Λιάκου αναφέρεται, με συνοπτική και αρκετά  αόριστη περιγραφή, επεισόδιο στο Δημοκρατικό Στρατό από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου,  ως ενδεικτικό της διάψευσης για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Σ’  ένα λόχο, αφού κατηγόρησαν, χωρίς αποδείξεις, και   βασάνισαν έναν αθώο αξιωματικό για να ομολογήσει προδοσία στον ταξικό εχθρό, χωρίς αποτέλεσμα, για να μην αποκαλυφτεί η βαναυσότητά τους τον εκτελούν, με τον ίδιο να ζητά  να αποδοθεί ο θάνατός του σε μάχη με τον εχθρό. Ο Α. Λιάκος στα σχόλιά του για τον λόγο που παρέθεσε το συγκεκριμένο περιστατικό  αναφέρεται στην ανάγκη «να απαλλαγεί η Αριστερά από το ηθικό μειονέκτημα στο οποίο κατέληξαν (σχεδόν όλα) τα αριστερά εγχειρήματα» και χαρακτηρίζει ανύπαρκτο το ηθικό της πλεονέκτημα. Με το συμπέρασμά του λοιπόν, ό,τι για δεκαετίες χαρακτηριζόταν ως Αριστερά στριμώχνεται σε προσωπικές συμπεριφορές και μεμονωμένα περιστατικά.  

          Η αναφορά  όμως που γίνεται μεμονωμένα σ’ αυτό το επεισόδιο δεν φανερώνει το πραγματικό του μέγεθος, τη σημασία του και δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά αν το δούμε μέσα σε ένα όλο, σ’ ένα σύνολο καταστάσεων στο οποίο παίρνει κάποια θέση ή χάνεται, αν και βέβαια ποτέ εντελώς. Γιατί οποιαδήποτε πράξη κι ενέργεια των ανθρώπων αποτελεί μέρος ενός όλου, του οποίου η ερμηνεία βέβαια προϋποθέτει, χωρίς να περιορίζεται σ’ αυτά, όλα τα επιμέρους, καθώς όλα αυτά μαζί αποτελούν τις πολύ μικρές ή μεγάλες δυνάμεις που δρουν και κινούν την ιστορία.  Κι επειδή τα μέρη αποκτούν σημασία μέσα στην ολότητα χωρίς να σημαίνει αυτό ότι το  όλο είναι απλώς άθροισμα των μερών,  γι’ αυτό και δεν είναι το συγκεκριμένο επεισόδιο που περιγράφεται που χαρακτηρίζει τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού.  

          Ανοίγοντας όμως  ο Α. Λιάκος όλα τα περιθώρια για να εξισωθεί ο συλλογικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού με ένα άθροισμα ατομικών περιπτώσεων, όσο και αν τον εκθειάζει χαρακτηρίζοντας τον ηρωικό, στην πραγματικότητα υπονομεύει τον αγώνα του.  Η τελική του διαπίστωση που ξεκινά από το αυτονόητο ότι «οι αριστεροί είναι όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι» καταλήγει στο ότι είναι ένας ιριδισμός που χωρίζει το καλό από το κακό που εξαρτάται «από την ιστορική συγκυρία, από τη στιγμή της ελπίδας ή της απελπισίας, από μαγνητικές θύελλες», επικεντρώνοντας την προσοχή και το ενδιαφέρον του στο  άτομο.

         Σε κείνα τα σκληρά χρόνια όπου επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας και δεν υπήρχε θεσμικό ή νομικό ή άλλο καταφύγιο για όσους στρατεύθηκαν με το ΚΚΕ δεν ήταν αυτή η στράτευση, όταν απειλούνταν η ίδια η ζωή,  απλώς ένας «ιριδισμός που χωρίζει και μπορεί να μετατρέψει το ένα στο άλλο». Όταν το διακύβευμα της στράτευσης ήταν η ίδια η ζωή, αυτή η επιλογή δεν μπορεί να εξισώνεται, υποτιμώντας την, με κάθε άλλη συγκυριακή. Ότι δεν έλειπαν τέτοια επεισόδια, που αναφέρει ο καθηγητής, και παραπλήσια δεν αναιρεί τη διαχωριστική γραμμή που υπήρχε ανάμεσα σ’ αυτούς που πίστευαν σ’ έναν άλλο κόσμο και αγωνίζονταν γι’ αυτόν και σ’ εκείνους που υπηρετώντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης ήλπιζαν να ελεηθούν με  κάποιο αποφάγι της.  

        Αυτή η ανάρτηση είναι ενδεικτική για τα κριτήρια με τα οποία επεξεργάζεται την πολιτική ένα τμήμα διανοουμένων που συμπορεύτηκε μ’  εκείνο το πολιτικό κομμάτι που περιλάμβανε μεταδικτατορικά την Αριστερά. Ενώ φαίνονταν ότι υπερασπίζονταν προχωρημένες κοινωνικοοικονομικές αντιλήψεις που προστάτευαν τις υποτελείς τάξεις,  φαίνεται τελικά ότι τα κριτήρια με τα οποία επεξεργάζονταν την πολιτική στηρίζονταν περισσότερο  στα ειδικά κοινωνικοοικονομικά συμφέροντα του στενού ταξικού τους πυρήνα στον οποίο είχαν ή επεδίωκαν να έχουν ηγεμονική θέση μέσα στους κόλπους του. Προσποιούνταν λοιπόν  ότι στα αιτήματά τους ενσωμάτωναν επιλογές ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, ίσως γιατί στην προσέλκυση τους θεμελίωναν την πολιτική τους υπεροχή και αποτελεσματικότητα. Κι έτσι με τις ενέργειές τους εξυπηρετούσαν τον πάγιο στόχο της κυρίαρχης εξουσίας να απονευρώνει τη δυναμική των ταξικών διεκδικήσεων με αντιφατικές χειρονομίες.  

        Αυτή λοιπόν η ανάρτηση με τα σχόλια της κάνει φανερή μια  προσπάθεια να αδρανοποιηθούν τα πολιτικά αντανακλαστικά όσων παρακολουθούν αυτό το γελοίο γαϊτανάκι αλληλοκαρφωμάτων και κουτσομπολιού στο ΣΥΡΙΖΑ, με την υποβάθμιση και σχεδόν ακύρωση των αγώνων, μεγεθύνοντας και αναδεικνύοντας επεισόδια ανάλογα, έτσι ατάκτως εριμμένα,  ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί κάθε μικροπρέπεια και ευτέλεια που παρατηρείται στο ΣΥΡΙΖΑ. ¨Ότι ένας ιριδισμός είναι, ανακλάσεις που αλλάζουν χρώμα στα σώματα,  μια λεπτή ισορροπία που μια γέρνει προς τη μια πλευρά μια προς την άλλη, όλα αυτά που γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι  ότι όσοι  δηλώνουν αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας υπερβεί την αριστερή τους ιδιότητα υιοθετούν συμπεριφορές και πρακτικές που για δεκαετίες χαρακτήριζαν στελέχη και οπαδούς της ονομαζόμενης Δεξιάς, η οποία πάντα στόχευε στην κατάληψη θέσεων εξουσίας προς εξυπηρέτηση της κυρίαρχης τάξης.   

           Με την τραγελαφική ιστορία του εξ Αμερικής ορμωμένου πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκη ενταφιάζεται  η Αριστερά, ή μάλλον αυτή που αυτοπροσδιορίζεται σαν τέτοια. Αυτή  που είτε αποστρέφεται την πολιτική και βουλιάζει σ’ ένα αναρχοαυτόνομο χυλό είτε παραδέρνει στον λαβύρινθο του υποτιθέμενου  πολιτικού ρεαλισμού, όπως ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πια χάσει όχι μόνο τον προσανατολισμό αλλά και την ίδια τη σκοπιά από την οποία διακήρυττε ότι εκπορευόταν  η αριστερή πολιτική. Η σοσιαλδημοκρατία εν ολίγοις δεν μπόρεσε ούτε ένα ψήγμα του  από τον πυρήνα διακηρυγμένων ιδεολογικοπολιτικών της καταβολών να περισώσει, προς δόξαν του καπιταλισμού που θα μεταρρύθμιζε σοσιαλιστικά.  Κατά συνέπεια  ήταν φυσικό όσοι άσκησαν  από θέσεις εξουσίας μια πολιτική αντίθετη με τις καταβολές αυτές να καταστήσουν τον εαυτό τους πολιτικά και ιδεολογικά αφερέγγυο, τη δε ιδεολογία τους διάτρητη. Συντέλεσαν τα μέγιστα η επικράτηση του λόγου της καπιταλιστικής εξουσίας να είναι πια ολοκληρωτική και η κυρίαρχη τάξη  την οποία εναγωνίως θέλει να εξυπηρετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ να διαμορφώνει θεσμούς και καταστάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της.

        Κι απέναντι παραμένει και πάλι μόνο ο κομμουνιστικός λόγος και το κομμουνιστικό κόμμα η μόνη δύναμη αντίστασης.

ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

Στο Λίβανο κάπου 3000 άνθρωποι τραυματίζονται, διακόσιοι απ’  αυτούς με σοβαρά τραύματα, από  βομβητές που  εκρήγνυνται, σκοτώνοντας 12 ανθρώπους, ανάμεσά τους τέσσερις γιατρούς και δυο παιδιά. Την επόμενη μέρα της κηδείας των θυμάτων σημειώνονται κι άλλες εκρήξεις σε γουώκι τόκι, φορητούς υπολογιστές, τάμπλετ κλπ με 25 νεκρούς.  Όλα δείχνουν υπεύθυνο γι’ αυτές τις εκρήξεις  το Ισραήλ, παρόλο που αυτό επίσημα δεν το παραδέχεται. Οι απολογητές του είναι εκπληκτικά αμυντικοί σχετικά με τις τρομοκρατικές πράξεις του απαιτώντας όλοι να πιστεύουν ότι είναι φοβερά καλό και κυρίως ευφυές να μετατρέπονται ηλεκτρονικές συσκευές σε χιλιάδες βόμβες τοποθετημένες σε ανυποψίαστους άμαχους πληθυσμούς.  Και ολόκληρη η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, λαλίστατη όταν  εκτοξεύει κατηγορίες τρομοκρατίας για  κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται, ακόμα κι όταν υπερασπίζεται τη ζωή του, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει άγνοια και αποφεύγει να καταδικάσει την ενέργεια χαρακτηρίζοντας την τρομοκρατική.  

 Σκέφτεται κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση δυτικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ σε μια τέτοια ενέργεια του Ιράν, η οποία θα χαρακτηρίζονταν πράξη βαρβαρότητας και τρομοκρατίας, κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου τόσο αποσταθεροποιητική για όλη την περιοχή που η δυτική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν για αλλαγή του καθεστώτος να θεωρείται επιβεβλημένη. Τώρα όμως που το Ισραήλ παραβιάζει κάθε διεθνή κανόνα, που δολοφονεί ηγέτες, βομβαρδίζει πρεσβείες, διαπράττει γενοκτονία και γενικά κάνει όλα όσα κατηγορεί τους εχθρούς του, η Δύση το επιτρέπει με τη δικαιολογία της αυτοάμυνας. Ακόμα κι όταν περιστασιακά προσποιείται ότι αποδοκιμάζει κάποιες ενέργειές του δεν αίρεται ποτέ η υποστήριξή της σ’ αυτό.  Γιατί το Ισραήλ, σύμφωνα με τη δημοκρατική μας Δύση,  έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του επιτιθέμενο πρώτο, αλλά μπορεί επίσης να καταφύγει και σε τρομοκρατικές επιθέσεις, επειδή η άλλη πλευρά είναι τρομοκράτες.

  Αυτό που στην τελευταία τρομοκρατική του πράξη έκανε το Ισραήλ ήταν να μετατρέψει σε βόμβες συσκευές που χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα, και όχι μόνο από μέλη της Χεζμπολάχ, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον αριθμό ή την ταυτότητα των θυμάτων, αν είναι ή όχι μέλη της Χεζμπολάχ. Γι’ αυτό αυτή η επίθεση είναι από τις πιο φρικτές τρομοκρατικές επιθέσεις. Δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των θυμάτων, αλλά με την άρση της  διάκρισης ανάμεσα σε μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση που ακολουθεί, ή τουλάχιστον δεν τολμά απροκάλυπτα να παραβιάσει,  κάποιους κανόνες δικαίου και μιας ομάδας που ανεξάρτητα των στόχων της ενεργεί με δικούς της κανόνες και νόμους για να τους πετύχει. Όταν λοιπόν κράτη που έχουν την ισχύ, οργάνωση και πειθώ να επιβάλλουν τη βούλησή τους ασκούν αδιάκριτη τη βία αδιαφορώντας για τα θύματα και παραβιάζοντας κατάφωρα κάθε κανόνα, τότε το χάος που μπορεί να προκληθεί δεν είναι παροδικό ούτε περιορισμένο. Το Ισραήλ γίνεται καθρέφτης αυτής της  ανάλγητης χωρίς κανόνες διακυβέρνησης και τρομοκρατικής βίας, όπου βέβαια αντανακλώνται οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσης.

 Σε  μια  εποχή όμως  όπου υπάρχει τεχνολογία ακριβείας, η επιλογή για αδιάκριτη βία από ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί όχι μόνο ως ηθικά χρεοκοπημένη, αλλά και ως κατάργηση κάθε κανόνα και νόμο δικαίου, με το κράτος να υποβιβάζεται στο ίδιο επίπεδο με ομάδες, εγκληματικές ή τρομοκρατικές,  στις οποίες αντιτίθεται. Δεν μπορεί λοιπόν  να δικαιολογηθεί  μια ενέργεια όπου η παράπλευρη απώλεια, όπως αρέσκεται να ονομάζει το ΝΑΤΟ τις υποτιθέμενες απροσχεδίαστες και ακούσιες ανθρώπινες απώλειες, δεν είναι απλώς μια πιθανότητα, αλλά αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όταν μια κυβέρνηση, η  οποία διακηρύττει ότι έχει την  ευθύνη να προστατεύει και να υποστηρίζει τη δικαιοσύνη, ακολουθώντας κανόνες και νόμους,  επιλέγει μεθόδους που αντικατοπτρίζουν το ίδιο το χάος που ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν, δεν εγείρει μόνο βαθιά ηθικά διλήμματα, αλλά νομιμοποιεί το χάος και στην πραγματικότητα καταργεί τα ερείσματα απ’ όπου αντλεί κύρος και αποδοχή το αστικό κράτος, πυροβολώντας στα πόδια του. Έτσι εξάλλου δεν λειτουργούσε το ναζιστικό κράτος του Χίτλερ που όλη του την ισχύ τη στήριζε στη βία και την τρομοκρατία  με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;   

   Η απειλή  που το Ισραήλ έχει διασπείρει σε όλο τον κόσμο μπορεί  προς το παρόν να αποσιωπάται, αλλά στην πραγματικότητα έχει αρχίσει να λειτουργεί ως  υπόβαθρο επαλήθευσης πολλών από τα σενάρια συνωμοσίας. Όλοι δηλώνουν άγνοια για τη στιγμή της επέμβασης του Ισραήλ στις συσκευές,  (στη διαδικασία παραγωγής ή στην αλυσίδα μεταφοράς;) καθιστώντας όχι μόνο όλη την ισραηλινή αλυσίδα εφοδιασμού ύποπτη, αλλά θέτοντας σε κίνδυνο και ολόκληρο τον παγκόσμιο εφοδιασμό ηλεκτρονικών συστημάτων. Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε αλυσίδες κατασκευής ή μεταφοράς προϊόντων, όταν μπορούν ακόμα και κράτη να παραβιάζουν κάθε κώδικα δεοντολογίας και ηθικής χωρίς κυρώσεις; Καμία συσκευή δεν είναι πλέον ασφαλής και  δεν είναι μόνο υποψία ότι ο λόγος που οι ηγέτες μας δεν το καταδικάζουν απερίφραστα  αυτό είναι επειδή θέλουν να έχουν την επιλογή να χρησιμοποιήσουν την ίδια τακτική εναντίον των πληθυσμών. 

Πόσο ακόμα μπορεί να επικαλούνται οι δυτικές κυβερνήσεις το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του επιτρέποντάς το να συμπεριφέρεται σαν την πιο αμοραλιστική τρομοκρατική ομάδα, κατηγορώντας κάθε φωνή διαμαρτυρίας για αντισημιτισμό;