ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ

Μήνες τώρα, ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, με τη χώρα μας να εμπλέκεται σ’ αυτόν τόσο ενεργά όσο απαιτεί η πολιτική των ΗΠΑ που χρησιμοποιούν για τις ανάγκες τους  τις διασκορπισμένες ανά την Ελλάδα βάσεις τους, και η ενεργειακή κρίση εξαθλιώνει ακόμα και τμήματα του πληθυσμού που επιβίωσαν από  την προηγούμενη κρίση, στο δημοσιογραφικό και πολιτικό λόγο κυριαρχούν ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου. Από την κατηγορούμενη στην Πάτρα για το θάνατο παιδιών της μέχρι τις καταγγελίες για παιδοβιασμούς που τώρα προστέθηκαν και οι καταγγελίες για κακοποιήσεις σε ΜΚΟ προστασίας του παιδιού, δίνεται η εντύπωση πως ο κυρίαρχος λόγος σκοπίμως εξάπτει το θυμικό μας με την παρατεταμένη αλλά φειδωλή πληροφόρηση για όσα ανήκουστα ερευνούν εκ των υστέρων οι δικαστικές αρχές.  

Και η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη με θεαματικές κινήσεις, όπως η σύγκληση έκτακτης σύσκεψης στο Μέγαρο Μαξίμου σχετικά με τις καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου,  διαβεβαιώνει για την απόδοση της δικαιοσύνης. Οι υποκλοπές, το  διπλωματικό φιάσκο με το ταξίδι του υπουργού εξωτερικών Ν. Δένδια στην Λιβύη, οι πομφόλυγες του υπουργού ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη για συγκράτηση των τιμών με το καλάθι του νοικοκυριού, οι πλειστηριασμοί  σβήνουν πίσω από  αστυνομικές λεπτομέρειες και συνεχείς επαναλήψεις για θέματα κακοποίησης ανηλίκων που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες σε τακτά χρονικά διαστήματα. Και τα οποία περιστατικά απομονώνονται από το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον και αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και μεμονωμένα, χωρίς ν’ αναζητούνται πολιτικές ή οικονομικές διασυνδέσεις που ευνοούν  ή και καλύπτουν τέτοιες δραστηριότητες.

Η λέξη κλειδί που χρησιμοποιεί η κυρίαρχη εξουσία είναι δικαιοσύνη, ενώ η υπόσχεσή της ότι θα αποδοθεί θέλει να περιορίσει τις αμφιβολίες για ευυπόληπτους πολίτες που υπηρετούν την εξουσία, για  να μην επεκταθεί η αμφισβήτηση στο σύνολο της κυρίαρχης τάξης. Μ’ αυτή βέβαια την υπόσχεση γίνεται προσπάθεια να αποκρυφτούν οι συντριπτικές ανισότητες που κρύβονται πίσω από τη φορμαλιστική ισότητα απέναντι του νόμου και το γεγονός ότι ο νόμος βασίζεται στο υφιστάμενο κοινωνικό σύστημα. Κι επειδή η καθαγιασμένη από την αστική κοινωνία δικαιοσύνη χρησιμοποιείται ως επιβεβαίωση της ιδέας ότι όλοι είμαστε ίσοι που συγχωνεύεται με την άλλη ιδέα περί αμεροληψίας της δικαιοσύνης, γι’ αυτό και όταν αποφάσεις δικαστηρίων έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα εκπλησσόμαστε ή και οργιζόμαστε. Είναι γιατί η κοινοβουλευτική δημοκρατία και το κράτος δικαίου αντιμετωπίζονται ως  ιδέες υφασμένες στον ιστό του σύμπαντος, ενώ τίποτε μυστηριώδες ή αιώνιο δεν υπάρχει ούτε στην απονομή της αστικής δικαιοσύνη ούτε στη σύνδεσή της με την κυρίαρχη τάξη, αφού τα συμφέροντά της υπερασπίζεται.

        Κι αυτό γίνεται ξεκάθαρο στους πλειστηριασμούς, οι οποίοι γίνονται νομίμως με δικαστικές αποφάσεις. Στο όνομα του νόμου η δικαιοσύνη επιτρέπει οικονομικές ληστείες και αναλαμβάνει το καθήκον της υπεράσπισης του αστικού πλούτου, δίνοντας το δικαίωμα στον καπιταλιστή να ιδιοποιηθεί την υπεραξία που παράγεται από την μισθωτή  εργασία.

Γι’ αυτό, κάποιες πράξεις που οδηγούν στις ίδιες κοινωνικά επιζήμιες συνέπειες και προκαλούν αποστροφή και αγανάκτηση εκ μέρους των μεγάλων μαζών μεθοδεύονται από την κυρίαρχη τάξη να γίνονται δεκτές με αδιάφορο τρόπο. Όταν λοιπόν μια ορισμένη συμπεριφορά απειλεί την ψυχική ή σωματική υγεία άλλων ανθρώπων δεν θα πρέπει πάντα να προκαλεί κοινωνική αγανάκτηση, στην περίπτωση που  φέρνει οφέλη στις κυρίαρχες τάξεις και δεν θα πρέπει να προκαλεί αγανάκτηση και καταδίκη εφόσον δηλώνεται ότι είναι σύμφωνη με το νόμο.    

      Όπως σήμερα στην Αθήνα, στου Ζωγράφου, ότι εφαρμόζει τον νόμο δήλωνε αναίσχυντα και απαγόρευε στη γυναίκα ακόμα και το παλτό της να πάρει  ο δικαστικός επιμελητής, που μαζί με την αστυνομία έσπασαν την πόρτα διαμερίσματος της συνταξιούχου Ι. Κολοβού για να την βγάλει έξω ξημερώματα. Αυτή η συμπεριφορά δεν θεωρείται ότι  αντιβαίνει στις αρχές του δικαίου, είναι σύμφωνη με τον νόμο και ως εκ τούτου αστυνομικοί, δικαστικοί επιμελητές, θεωρούνται αξιοπρεπείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο αγανάκτησης.  

      Μήνες τώρα κινούμαστε από όψιμους ηθικολόγους της κυρίαρχης τάξης μεταξύ φρίκης και αγανάκτησης, απελπισμένοι που ο κόσμος είναι φρικτός και απαράδεκτος κραυγάζοντας για αυστηροποίηση των ποινών και βουλιάζοντας στον βούρκο εξοργιστικών λεπτομερειών, χάνοντας από το οπτικό μας πεδίο το υπόβαθρο που ευνοεί και διαιωνίζει τέτοιες συμπεριφορές. Αναδιανομή της αγανάκτησης και της μιζέριας με τα περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων δίνουν ευκαιρία  στους κυβερνώντες να παρουσιάζονται ως τροπαιοφόροι που σκοτώνουν τα τέρατα της διαφθοράς και ανηθικότητας. Και επιπλέον, πολλούς ανήμπορους μοιάζει να παρηγορεί η ατομική προσπάθεια  που ανακουφίζει τη φτώχεια και τον πόνο και η επάνοδος  στο προσκήνιο της φιλανθρωπίας, αποκτώντας κύρος μεγαλύτερο όταν ενδύεται με ράσο. Μια φιλανθρωπία όμως που δεν σημαίνει επιστροφή στην αλληλεγγύη, πολύ περισσότερο την ταξική, αλλά διανομή από τα αποφάγια της κυρίαρχης τάξης ή μετατροπή της σε κερδοφόρες μπίζνες, πολλές φορές ανταγωνιστικές μεταξύ τους,  για να γίνεται αποδεκτός ο πιο άγριος καπιταλισμός. Και κάπως έτσι, αναζητώντας μέσα σε μια κοινωνική έρημο άγιους ή σωτήρες εδραιώνουμε την μοιρολατρική αποδοχή της πραγματικότητας.  

Η σημερινή όμως αντίδραση πλήθους ανθρώπων για να αποτρέψουν την έξωση από το σπίτι της συνταξιούχου είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα για αγώνες με ταξικό πρόσημο και συλλογικές προσδοκίες.