ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

 

Αν η θλιβερή εμφάνιση του πρωθυπουργού  Κ. Μητσοτάκη στη μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη στον Ν. Χατζηνικολάου σχετικά με τις υποκλοπές θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους χιλιάδες εργαζόμενους με επισφαλείς συνθήκες εργασίας ή τους  εξαθλιωμένους άνεργους, είναι γιατί μοιάζει σε μεγάλο βαθμό να συμπυκνώνει την αποτελμάτωση και παράλυση ενός πολιτικού συστήματος που ψάχνει τρόπους ανασύνταξης του, για να ανταποκριθεί επιτυχώς στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.  

Το σύστημα των ιδεών, που υποβάσταζε την κοινωνική τάξη και μ’ ένα σφιχτοπλεγμένο σύστημα πεποιθήσεων που καθορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνάμεις και αντανακλούσαν τις θέσεις  της κυρίαρχης τάξης αλυσοδένει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, μοιάζει να βρίσκεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης. Η εμφάνιση στο προσκήνιο του σκανδάλου των υποκλοπών, η συνεχής εστίαση σε ειδεχθή εγκλήματα και ιδιαίτερα σεξουαλικά κλπ. είναι η κορφή ενός πελώριου παγόβουνου που μας συνθλίβει. Και είναι αυτό η εκμετάλλευση των εργαζομένων από την κυρίαρχη τάξη, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται. Και σ’ αυτό πρέπει να εστιάσουμε και σ’ αυτήν την εκμετάλλευση η αντίδρασή μας πρέπει να στοχεύει, για να προκαλέσει την τήξη του παγόβουνου, που θα παρασύρει και σκάνδαλα πολιτικά και εκμετάλλευση εγκληματικότητας.

               Σ’ αυτά τα πλαίσια η γενική απεργία της 9^ης Νοεμβρίου είναι πολύ πιο καθοριστικής σημασίας από την ανεπάρκεια ή αλαζονεία  και αμοραλισμό ενός πρωθυπουργού, που το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο με ελεγχόμενες διαδικασίες μπορεί να αντικαταστήσει, χωρίς να αλλάξει τίποτε στη θέση του εργαζόμενου. Γιατί αν σε όλη την ιστορία του το εργατικό κίνημα έχει πετύχει πολλά είναι επειδή οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν και αγωνίζονταν. Κι επειδή φοβόταν τη δύναμη των εργαζομένων,  πάντα η κυρίαρχη εξουσία προσπαθούσε να τους χειραγωγήσει.

Δεκαετίες προσπαθειών για ελεγχόμενο από την κυρίαρχη εξουσία συνδικαλισμό, όπου το ΠΑΣΟΚ διέπρεψε, που υλοποιήθηκαν με νόμους ψηφισμένους από όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων, κατάφεραν να απαξιώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, για να αφεθούν εντελώς εκτεθειμένοι οι εργαζόμενοι στις κυρίαρχες πολιτικές.

           Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αντιστρέψουν αυτήν την πορεία του συνδικαλισμού. Η αλλαγή προσανατολισμού των συνδικάτων μπορεί να γίνει με τη μαζική συμμετοχή σ΄ αυτά των εργαζομένων, για να εκφράσουν τις πραγματικές τους διαθέσεις και να δημιουργηθούν ισχυρές συλλογικότητες ώστε να στηρίζονται οι εργαζόμενοι  απέναντι στις επιθέσεις  της εργοδοσίας και της  κυρίαρχης πολιτικής. Γι’ αυτό και είναι συνεχείς οι αγώνες των κομμουνιστών για ενίσχυση της μαζικότητας των συνδικάτων για  να αυξηθεί η δύναμή τους. Γι’ αυτό και η πολιτική της κυρίαρχης εξουσίας αποβλέπει στο κτύπημα και ακύρωση  οποιασδήποτε οργάνωσης  που ξεκινά από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς  και  δεν μπορεί να ελεγχθεί πολιτικά από την ίδια.

           Και βέβαια η αστική δημοκρατία επαίρεται πως προστατεύει τον συνδικαλισμό, η απεργία εξάλλου δεν είναι απαγορευμένη. Μόνο που η νομοθετική εξουσία ψηφίζει τέτοιους νόμους που η δικαιοσύνη ανά πάσα στιγμή να μπορεί ν’ απαγορεύει απεργίες κρίνοντάς τες παράνομες. Συγχρόνως, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος προπαγανδίζει, χρόνια τώρα, ότι η απεργία  στρέφεται όχι ενάντια στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης αλλά των εργαζομένων, είτε γιατί προκαλεί ταλαιπωρία είτε γιατί υπονομεύει θέσεις εργασίας, αφού δυσαρεστημένοι επιχειρηματίες θα μεταφέρουν αλλού τις επιχειρήσεις τους, είτε γιατί απειλεί την ανάπτυξη. Για να καταλήγουν οι εργαζόμενοι να ενστερνίζονται τις κυρίαρχες απόψεις, ότι αυταπατώνται όταν με αγωνιστικές κινητοποιήσεις διεκδικούν ό,τι δικαιούνται, καταλογίζοντας μάλιστα σ’  αυτούς που επιμένουν ότι υπερεκτιμούν τη σημασία της απεργίας.

Η απεργία πάντα εμπνέει φόβο στην κυρίαρχη εξουσία, γιατί δείχνει τη δύναμη των εργαζομένων όταν αντιδρούν οργανωμένα, πειθαρχημένα, αλληλέγγυοι η μια κοινωνική ομάδα δίπλα στην άλλη. Κάθε αγώνας, πολύ περισσότερο ο απεργιακός, μπορεί να λειτουργήσει σαν δεξαμενή ενέργειας από όπου οι εργαζόμενοι αντλούν καινούργια δύναμη. Κάθε αγωνιστική κινητοποίηση φοβίζει, γιατί μπορεί να ανεβάσει τη συνείδηση ακόμα και σε εργαζομένους χωρίς ταξική συνειδητοποίηση, όταν οργανώνονται και αγωνίζονται μέσα από τα ταξικά τους σωματεία.

Αντικειμενικός σκοπός των  ταξικών συνδικάτων σε μια απεργία είναι η οργάνωση και η περιφρούρηση της, που θα εξασφαλίσει ότι κάθε άρνηση συμμετοχής στην απεργία θα προκαλέσει τόση αναταραχή, ώστε μόνο συνειδητοί  απεργοσπάστες να τολμήσουν κάτι τέτοιο και επιπλέον οι απόπειρες υπονόμευσης της απεργίας  να τονώνουν αντί να ρίχνουν το ηθικό των απεργών. Γι’  αυτό είναι απαραίτητη η μαζική περιφρούρηση του χώρου δουλειάς. Είναι αναγκαία μια περιφρούρηση που δημιουργεί ένα χειροπιαστό διαχωρισμό ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες ομάδες, τους απεργούς  από τη μια και αστυνομικούς με εργοδοσία από την άλλη και τοποθετεί τους απεργοσπάστες με τη μεριά των δεύτερων.  Γι’ αυτό και  είναι αναγκαία η μαζική συμπαράσταση από όλους και από αυτούς που λεκτικά στρέφονται ενάντια στην κυβερνητική πολιτική ή εκφράζονται πικρόχολα για αγωνιστικό έλλειμμα των εργαζομένων.

Το εργατικό κίνημα έχει επιτύχει πολλά. Κανένα από τα επιτεύγματα του εργατικού κινήματος δεν θα είχε συμβεί χωρίς την προσπάθεια, την οργάνωση και την υποστήριξη των ταξικών συνδικάτων. Πρέπει να κοιτάξουμε στο παρελθόν όχι μόνο για έμπνευση, οι αγώνες των κομμουνιστών που σημάδεψαν την εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος,  αλλά για να βρούμε τις  ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα  και τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε τον αγώνα δημιουργώντας το μέλλον μας. Οι στενοί δεσμοί εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σημαίνουν και στενό δέσιμο του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος με πολιτικές κινήσεις για ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης.

Αλλάζουμε ιδέες, αποκτούμε πεποιθήσεις μέσα από σύνθετες διαδικασίες σκέψης, εμπειρίας και δράσης. Μέσα από αγωνιστικές  κινητοποιήσεις καλλιεργείται το κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης για να στηριζόμαστε και να εδραιώνεται η συνείδηση  ότι κανείς δεν είναι μόνος του απέναντι στο πρόβλημά του, πρόβλημα πια  επιβίωσής του,  που δεν θα αντιμετωπίζεται ως προσωπικό και μεμονωμένο. 

Η μαζικότητα της αυριανής απεργίας μπορεί να γίνει αφετηρία για ν’ αποκτήσει ανατρεπτική δυναμική η πάλη των εργαζομένων ακυρώνοντας στην πράξη  την κυρίαρχη πολιτική.