ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

 Η  επικέντρωση τις τελευταίες εβδομάδες στις ανήκουστες λεπτομέρειες των βιασμών και της εκμετάλλευσης ανηλίκων από τα μέσα επικοινωνίας, που περισσότερο παίρνουν χαρακτηριστικά σεξουαλικών αφηγημάτων αποκομμένα από τις κοινωνικοοικονομικές αφετηρίες ή  προεκτάσεις, συσκοτίζει παρά αποκαλύπτει τα ίδια τα γεγονότα. Για να καταλήγει η ερμηνεία τους σε μια ασαφή, αόριστη γενίκευση και ηθικολογία,  που στην ουσία δεν αγγίζει την πραγματικότητα. Κι έτσι καθώς υποβαλλόμαστε από τη γέννησή μας σε πλύση εγκεφάλου να οδηγούμαστε σε έναν ατέρμονο καταναλωτισμό, δικαιώνοντας ακόμα και τον πόλεμο που συμφέρει στην κυρίαρχη τάξη, αρκεί ν’ αποσπάμε φρούδες υποσχέσεις για συμμετοχή μας σε μελλοντική μοιρασιά. Και κορεσμένοι από την προπαγάνδα που προωθεί το status quo και κάθε είδους εκμετάλλευση που το συντηρεί, ανακαλύπτουμε ότι σημάδι κοινωνικής παρακμής είναι  οι μητέρες μαστροποί, κατά τη δικαιοσύνη,  που εκδίδουν το παιδί τους για πενήντα κι εκατό ευρώ, οι κοπέλες που δεν φωνάζουν όταν βιάζονται, οι περιπτώσεις διεστραμμένων ανθρώπων, φωνασκώντας για αυστηροποίηση ποινών και επαναφορά της ποινής του θανάτου. 

        Ζούμε την αντίφαση: το σώμα στις καπιταλιστικές μας κοινωνίες να τείνει όλο και περισσότερο να παρουσιάζεται ως εμπόρευμα (ριάλιτι όπως το Next Top Model ή επαγγέλματα όπως του μοντέλου αποθεώνουν αυτήν την εμπορευματοποίηση), να συνεχίζεται όμως να επικρατεί η αντίληψη που θεωρεί την πορνεία αλλοτρίωση συγκρίσιμη με τη σκλαβιά. Το αίσθημα υποβάθμισης που προκαλεί η πορνεία και η περιφρόνηση για την πώληση μιας σεξουαλικής υπηρεσίας, μοιάζει να προκύπτουν από την πεποίθηση του αδύνατου της ισοδυναμίας του χρήματος με το σώμα, που είναι το άτομο, επιβιώσεις της πίστης για την αξία του ανθρώπου από το γεγονός ότι είναι άνθρωπος.

          Από τη μια  οι κανόνες σχετικά με τη σεξουαλικότητα ιδίως της γυναίκας, το βάρος του θεσμού του μονογαμικού γάμο, η εμπορική προβολή της ομορφιάς έχουν εξελιχθεί, από την άλλη η εκμετάλλευση της σεξουαλικής ζωής ως μια ευκαιρία για ανταλλαγή χρημάτων συνεχίζει να παραμένει το όριο στο οποίο σκοντάφτει, τουλάχιστον θεωρητικά, η αποδοχή της κανονικότητας. Κι αν η πρόσβαση στο σώμα, ειδικά για τις γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις υπόκειται σε αποδεκτή χρηματική ανταλλαγή,  όμως η σύνδεση με σεξουαλικές πράξεις κρίνεται απορριπτέα κι η αντίφαση αυτή επιδιώκεται να λυθεί καταφεύγοντας σε ηθικούς ή ψυχολογικούς όρους. Μπορεί λοιπόν να  αναφερόμαστε σ’  αυτήν με όρους διαστροφής ή ακολασίας, αλλά  ακόμα και να μιλούμε με όρους θυματοποίησης, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί η θεωρητική καταδίκη της πορνείας δεν αποτρέπει την μετατροπή του παλαιότερου επαγγέλματος στο πιο σύγχρονο επάγγελμα, με τη  βιομηχανία του σεξ να παράγει δισεκατομμύρια δολάρια εκμεταλλευόμενη κυρίως γυναίκες και  ανήλικα. Καλλιεργείται μάλιστα η αποδοχή της ως δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της, ακόμα και  ως σύμβολο μιας ελεύθερης επιχείρησης, μια  ιδιωτική συμφωνία  μεταξύ δυο συναινούντων χωρίς παρέμβαση της κοινωνίας ή και ως σεξουαλικότητα που απαιτεί το δικαίωμα της έκφρασης. Κι έτσι η πορνεία μοιάζει με χαμαιλέοντα που προσαρμόζεται σε όλες τις ιδεολογίες, καθιστώντας αόρατες τις δομές εξουσίας που την καθιστούν δυνατή. Είναι  η   συνάντηση διαφόρων μορφών συστημικών ανισοτήτων, ρατσισμός, σεξισμός, φτώχεια, βία που την κάνουν τη μοναδική καταφυγή. Γιατί η πορνεία δεν έχει αλλάξει στα χρόνια μας.  Είναι η ίδια κερδοφόρος  βιομηχανία του σεξ, οι ίδιοι πλούσιοι άντρες που αγοράζουν φτωχές γυναίκες ή ανήλικα, η ίδια σκληρή εκμετάλλευση, η ίδια βία, η ίδια απάνθρωπη διακίνηση απελπισμένων γυναικών και βέβαια και ανήλικων.    

         Στη Δύση, η  σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και κατά συνέπεια η κακομεταχείριση τους,  θέματα αδιαχώριστα τότε, στα τέλη του 19ου αιώνα εισέβαλαν στο δημόσιο χώρο, συμβαδίζοντας με το πλαίσιο αλλαγής της ευαισθησίας σε σχέση με την παιδική ηλικία. Ήταν τότε που τέθηκαν νέα ερωτήματα σχετικά με αυτήν την ηλικία της ζωής, αλλά και αναπτύχτηκε ένας προβληματισμός για την κατάσταση του παιδιού στην κοινωνία, με έρευνες για την εργασία των ανηλίκων, ενώ  τα ίδια τα  παιδιά παραμένουν όντα χωρίς λόγια, βουβά θύματα. Στο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα ο παιδικός βιασμός και η αιμομιξία δεν προκαλούν σε μεγάλο βαθμό δημόσιο προβληματισμό ή σχόλιο και προσεγγίζονται μάλλον ηθικολογικά. Περισσότερο φαίνεται να πιστεύεται ότι η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών βλάπτει την κοινωνία, την τιμή και την ηθική της, όπως αποδεικνύεται από τον όρο προσβολή των δημοσίων ηθών που χρησιμοποιείται. Η άρση των σεξουαλικών ταμπού, η υπεράσπιση της σεξουαλικής ελευθερίας στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα σηκώνουν το πέπλο που κάλυπτε τις λιγότερο βίαιες αλλά και πιο διαδεδομένες πτυχές της παιδεραστίας. Η παιδεραστία εισβάλει στο δημόσιο χώρο ως μέρος μιας ριζικής αμφισβήτησης της κοινωνικής τάξης και ηθικής, δίνοντας νέα θέση στο παιδί ως αυτόνομο συνειδητό και επιθυμητό όν. Το παιδί βρίσκεται στην καρδιά της συζήτησης, το θύμα που χειραγωγείται, κακοποιείται, υποφέρει.

        Στην τελευταία όμως περίπτωση κακοποίησης παιδιού στον Κολωνό,  αν  η δωδεκάχρονη βρίσκεται στο επίκεντρο από τα  μέσα επικοινωνίας δεν είναι για να καταδικαστεί απερίφραστα η κακοποίησή της. Η μαρτυρία της, που με τη μορφή κατάθεσης στην αστυνομία έχει γίνει από τα μέσα ενημέρωσης φύλλο και φτερό, αναπαράγεται, από πολλούς δημοσιογράφους και δικηγόρους υπεράσπισης, επενδεδυμένη με πολλές επιφυλάξεις και αμφιθυμίες σε μια προσπάθεια να απαλλάξουν από κατηγορίες ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας, να συσκοτίσουν τις κοινωνικές παραμέτρους αυτής της κακοποίησης και κυρίως το κύκλωμα εκμετάλλευσης που έχει στηθεί. Και φαίνεται ότι παρά τις επαναλήψεις με τις ατέλειωτες λεπτομέρειες για την κακοποίηση στο δημόσιο λόγο, που ξαφνικά ανακάλυψε κι άλλες παρόμοιες εφιαλτικές ιστορίες, αυτό που μάλλον ενδιαφέρει είναι η παραπλάνηση. Είναι και η ενεργειακή κρίση με τον πόλεμο που πρέπει να αντιμετωπιστούν…

         Αν λοιπόν μοιάζει οι περιπτώσεις παιδεραστίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών να μην χάνονται στα μισόλογα και τη διακριτικότητα του ηθικισμού μιας αμήχανης κοινωνίας, αλλά να βρίσκονται στο προσκήνιο των μέσων ενημέρωσης και το παιδί, αλλά χωρίς τον πόνο του, να  κατέχει την κεντρική θέση, μάλλον είναι για να θολώνουν κάποια κομμάτια της υπόθεσης. Αλλά οι ομνύοντες στην αστική δημοκρατία περιμένουν δικαίωση από τη δικαιοσύνη. Αρκεί;