ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ

 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ο πληθωρισμός καλά κρατεί στον καπιταλιστικό κόσμο, η ενεργειακή κρίση  για τους πληθυσμούς του γίνεται όλο και πιο επώδυνη  και  στη χώρα μας η πολιτική ηγεσία  με την έπαρση της εξουσίας υποδύεται την ανεξάρτητη και ισχυρή δύναμη που αντιμετωπίζει γεγονότα και ελέγχει καταστάσεις. Στην επιδίωξή της να γίνει αληθοφανής η αόρατη αποτελεσματικότητά της προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών επικαλείται αρχές ηθικές και καλλιεργεί φόβους κινδύνου.     

      Ο πιο αποτελεσματικός φόβος δημιουργείται από την καλλιέργεια της απειλής του επιπέδου διαβίωσης  και της περικύκλωσης της  χώρας από επίβουλους εχθρούς, με την  τουρκική απειλή να μεγεθύνεται και μειώνεται αναλόγως  σκοπιμοτήτων και ν’ ακολουθεί η μεταναστευτική που στοχοποιεί όλους τους απελπισμένους και κατατρεγμένους. Οπότε το αυτονόητο καθήκον των πολιτών είναι να αντιτάξουν με κάθε τρόπο την άμυνά τους, χωρίς διστακτικότητα ή καθυστερήσεις. Εμποτισμένοι έτσι με το φόβο του κινδύνου να επιλέγουμε αναγκαστικά τη συσπείρωση προ της απειλής, αναστέλλοντας τις όποιες διαθέσεις μας για κριτική, εναποθέτοντας αδιαμαρτύρητα την αντιμετώπιση του κινδύνου στην ηγεσία μας. Αυτή τη μέθοδο ακολουθούν όχι μόνο κατά γράμμα, αλλά καθ’ υπερβολή οι πολιτικές μας ηγεσίας που εναλλάσσονται στην εξουσία χωρίς να ορρωδούν μπροστά σε οποιοδήποτε φραγμό πολιτικής και ηθικής δεοντολογίας, αδιαφορώντας ακόμα και για την επένδυση, έστω και με επίφαση αλήθειας, των μύθων που στήνονται για να κάνουν πιστευτή την περικύκλωση και τους κινδύνου. 

      Ήταν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου που με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης θριαμβολόγησε για τη σωτηρία της χώρας με το πρώτο μνημόνιο και ακολούθησαν οι επόμενοι πρωθυπουργοί, Λ. Παπαδήμος και Α. Σαμαράς, σε μια προσπάθεια  να επιτύχουν τη συσπείρωση γύρω απ’ αυτή την πολιτική χωρίς ισχυρές διαμαρτυρίες, με αποκορύφωμα τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα. Ο οποίος με τον περίφημο έρπητα που έβγαλε στη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους είχε και την απόδειξη των προσπαθειών του  για αποφυγή του αναπότρεπτου κακού που μόνο η συσπείρωση γύρω από αυτόν θα μπορούσε να αποτρέψει.  

         Κι ύστερα κατασκευάστηκε, σε επίπεδο εγχώριο αυτή τη φορά, από την Ν. Δημοκρατία ένας νέος κίνδυνος, του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια αποτελεσματική προσπάθεια να μπορέσει να ξαναλειτουργήσει το δικομματικό σύστημα μετά τη διακυβέρνηση της επονομαζόμενης αριστεράς που ταυτίστηκε με τις πιο συντηρητικές πολιτικές.   Τρία χρόνια τώρα οι αντίθετες απόψεις ταξινομούνται εύκολα, με τη βοήθεια ορδών δημοσιογράφων που υπηρετούν την προπαγάνδα της κυβερνητικής πολιτικής, σαν αυταπόδεικτα εχθρικές και η αντιμετώπισή τους υπάγεται στον καταμερισμό της προπαγανδιστικής δουλειάς τους. Αποδεσμευμένοι από κάθε υποχρέωση κυβέρνηση και παρατρεχάμενοι να αποδείξουν αυτά που λένε ή ακόμα και να πείσουν με λογικά επιχειρήματα περιγράφουν με άνεση φανταστικά σενάρια που πάνω τους ποντάρουν την καλλιέργεια φόβων και απειλών. Κι έτσι να υψώνεται ένα τείχος ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ερμηνεία της από την κυρίαρχη τάξη, αρραγές και ανυποχώρητο, που να φράζει την κριτική, ώστε και τα διλήμματα που θα τίθενται να είναι ανελαστικά και να προκύπτουν από την κατασκευασμένη πραγματικότητα της κυρίαρχης εξουσίας. 

       Όπως η πραγματικότητα που κατασκευάζει η πολιτική ηγεσία γύρω από τις φωτιές. Καθώς η αδιαφορία της για την πρόληψη και  κατάσβεση τους, με τις ελλείψεις προσωπικού και υποδομών είναι εμφανείς εκ του αποτελέσματος μάλιστα, οι  συνεχείς διαβεβαιώσεις της κυβερνητικής προπαγάνδας για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής της  και τις ευθύνες της τις χρεώνει στην κλιματική αλλαγή. Για να δικαιολογήσει την πρόσληψη εκατοντάδων αστυνομικών, και όχι πυροσβεστών,  από την ημέρα ανάληψης της εξουσίας ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Θεοδωρικάκος με φωτογραφία αστυνομικών με λάστιχο, που τους γελοιοποιεί, θέλει να πείσει ότι, όπως γράφει «μάχονται για την προστασία της ζωής των πολιτών και την διασφάλιση της περιουσίας τους». Κι εκπαιδευόμαστε στην αποδοχή της μοιρολατρικής αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών, της συγκάλυψης των πολιτικών χαρακτηριστικών τους που αποτρέπουν οποιαδήποτε κριτική σε δράσεις και ενέργειες της πολιτικής ηγεσίας.

         Την  προσκόλληση σε απλοποιημένα και μηχανιστικά σχήματα που δεν ενδιαφέρει η επαλήθευσή τους την είδαμε και στον καιρό της καραντίνας με τα ψευτοδιλήμματα που διογκώνονταν από τα μέσα ενημέρωσης, με μάσκα ή χωρίς μάσκα, με εμβόλια ή εναντίον του εμβολίου κλπ. Κι αφού κηρύχτηκε, ένεκα τουρισμού, η λήξη της επιδημίας ανανεώθηκαν τα διλήμματα με τον τουρκικό κίνδυνο και τους εξοπλισμούς, την ανομία και την αστυνομία, την αξιοκρατία και την υποβαθμισμένη εκπαίδευση, με το ΝΑΤΟ και  τη Ρωσία κλπ.  

    Σποραδικά βέβαια αναπτύσσονται από κοινωνικά στρώματα αντιδράσεις που ξεφεύγουν από τα ελεγχόμενα κυβερνητικά διλήμματα, όπως οι αντιδράσεις για την αποφυλάκιση του Δ. Λιγνάδη, οι οποίες παίρνουν ευρύτερες διαστάσεις ενάντια στην τουλάχιστον προβληματική αντιμετώπισή της από κυβερνητικούς παράγοντες  και παρατρεχάμενους. Μόνο που ο εγκλωβισμός στην αντιπαράθεση Ν. Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν νόμος του ΣΥΡΙΖΑ που επέτρεψε την αποφυλάκιση του Δ. Λιγνάδη, αποτρέπει προβληματισμούς που εστιάζουν στο ανέφικτο της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, όχι μόνο  γιατί είναι η εκτελεστική εξουσία που επεμβαίνει στη λειτουργία της με διορισμούς δικαστών, αλλά γιατί ο νόμος στην ταξική κοινωνία αντιπροσωπεύει τις ανισότητές της και η παρουσίαση της δικαιοσύνης ως ανεξάρτητης δεν κάνει άλλο από το να το συγκαλύπτει το ρόλο της στην άσκηση της εξουσίας από την κυρίαρχη τάξη.

         Κι αν πολλά από αυτά που έχουν σωρευτεί και κάνουν τις φωτιές, τις οικονομικές πολιτικές, τους υγειονομικούς κινδύνους να μας περικυκλώνουν τόσο επιθετικά και σαρωτικά που απειλούν τα θεμέλια της ύπαρξής μας να τα δημιούργησε  η άρχουσα τάξη με τα επιτελεία της σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, όμως είναι οι δικές μας αντιστάσεις και οι δικοί μας αγώνες που μπορούν να βάλουν φραγμό και ν’ αντισταθούν στην άρχουσα τάξη και τα συμφέροντά της