ΑΠΟ ΠΑΝΙΚΟ ΣΕ ΠΑΝΙΚΟ

 Ο πόλεμος, η φτώχεια μέχρι πλήρους εξαθλίωσης δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους σε μια ολόκληρη γενιά, παρά μόνο από μακριά, τις περισσότερες φορές μάλιστα ιχνογραφημένα κάτω από ωραία σκηνικά ή από ιδέες, κατέληγαν σε θέαμα ρομαντικό ή θέμα για συζήτηση ηθικής ή μεταφυσικής και σπανιότερα πολιτικής. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, ο πιο κοντινός μας, σε μερικούς μήνες διευθετήθηκε στην σκακιέρα της πολιτικής και ύστερα ξεχάστηκαν οι πληγές που άνοιξε, αφού δεν αφορούσαν τα δικά μας σώματα. Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια και ψάχναμε τον οφειλέτη για τη διάψευση των προσδοκιών μας, γεμάτοι πίκρα και παράπονα. Κι αφού δεν τολμήσαμε να παλέψουμε,  συνηθίσαμε να δεχόμαστε τα πράγματα σαν μια τάξη φαινομένων που ρυθμίστηκαν από νόμους, μια φορά και για πάντα, και πήραν τη θέση τους στη ζωή. Και η πλειοψηφία με σκυμμένο κεφάλι άρχισε πάλι να μαζεύει ψίχουλο το ψίχουλο  από τα αποφάγια προνομιούχων και των παρατρεχάμενών τους που παραπλανούν με ψεύτικες υποσχέσεις στο διηνεκές. 

      Μετά λοιπόν από τα μνημόνια της φτωχοποίησής μας, την πανδημία με την κατάρρευση του συστήματος υγείας και τις απαγορεύσεις, έρχεται και ο πόλεμος με τις  πρώτες συνέπειές του που χρησιμοποιούνται για να τσακιστεί κάθε αντίδραση και διαμαρτυρία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει μετατοπίσει δραματικά και βαθιά το επίκεντρο της κύριας πολιτικής και μονοπωλεί την  προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Και όπως είναι αποδεδειγμένο οι πολεμικές καταστάσεις συνοδεύονται από τεράστια επίπεδα προπαγάνδας και λογοκρισίας, διογκωμένα συναισθήματα και μια σχετική ευκολία με την οποία η κυρίαρχη εξουσία  μπορεί να υπαγορεύει τα περιγράμματα του δημόσιου και πολιτικού διαλόγου. Και η αναζήτηση της αλήθειας, ακόμα και στην απλή περιγραφή της πραγματικότητας μοιάζει με σισύφειο έργο. Η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης έχει φτάσει σε επίπεδα στα οποία η πραγματικότητα μοιάζει να έχει εξαφανιστεί πίσω από αλλεπάλληλες εκδοχές της που δικαιολογούν με μυθεύματα  επιλογές των εμπλεκομένων. Ακόμα και ο πόνος και η απόγνωση των ανθρώπων του πολέμου μοιάζει να τα αφορά στο βαθμό μόνο που δικαιώνουν τις πολιτικές επιλογές που θέλουν να προωθήσουν.  Αντί  να στοχεύουν στην ενημέρωση του κοινού για την περίπλοκη εικόνα στην Ουκρανία και τις αποτυχίες της μεταψυχροπολεμικής τάξης στην Ευρώπη μ’ ένα ΝΑΤΟ που προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, τα μέσα ενημέρωσης έχουν αυξήσει τις εχθρικές συμπεριφορές μεταξύ των πληθυσμών στη Δύση και στη Ρωσία.  Οι καθοδηγητές  της κοινής γνώμης που γνωρίζουν τις περιπλοκές των διεθνών σχέσεων ρίχνουν λάδι στη φωτιά, και χρησιμοποιούν γι' αυτό το σκοπό και τη φρίκη του πολέμου προετοιμάζοντας, σε τί , την κοινή γνώμη;                                                          Ο λόγος που αρθρώνεται τόσο από την Νατοϊκή Δύση όσο και από τη Ρωσία για τον πόλεμο στην Ουκρανία θέλει να οδηγήσει στην αυτοδικαίωση των ενεργειών τους. Η κάθε πλευρά έσπευσε να κατηγορήσει την άλλη ότι υπέθαλπε την επιθετικότητα. Το ΝΑΤΟ των ΗΠΑ κατηγορεί τη Ρωσία ότι υπονόμευε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας αρνούμενη να αποδεχτεί  το δικαίωμά της να συνάψει τις συμμαχίες που η ίδια η Ουκρανία δηλώνει ότι θέλει. Από την άλλη η Ρωσία αντιμετώπιζε την πρόθεση της  νατοϊκής επέκτασης προς ανατολάς ως κάτι που απειλεί την ίδια. Και η απόδειξη της είναι το πραξικόπημα του 2014 που ενορχηστρώθηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ με τον Τζ. Πράιατ και τη Β. Νούλαντ, όπως αποκαλύφθηκε σε κλήσεις που διέρρευσαν. Το πραξικόπημα, οι παραστρατικοποιημένες οργανώσεις, η σφαγή του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, η καταπάτηση των συμφωνιών του Μινσκ και η απειλή  ανάπτυξης του ΝΑΤΟ,  κατά τη Ρωσία, την ανάγκασαν να επέμβει. Συγχρόνως, ο αντιφασισμός και αποναζισμός ως δικαιολογίες για τον πόλεμο προωθούνται από τη Ρωσία, ένα καπιταλιστικό κράτος που αποκηρύττει τον κομμουνισμό, ενώ η Δύση έχει υποβαθμίσει, ενώ υποθάλπει,  τη σημασία των νεοφασιστικών ομάδων.

         Κι έτσι χειραγωγημένοι, βρισκόμαστε σε μια συνεχή κατάσταση πανικού, από τον πανικό της πανδημίας στον πανικό του πολέμου,  για να μην ξεχάσουμε στα καθ’ ημάς και τον πανικό της χρεοκοπίας, ώστε να  είμαστε ανίκανοι να αντισταθούμε σε αυταρχικές πολιτικές και  σε προώθηση πολιτικών και οικονομικών επιλογών που στρέφονται εναντίον μας. Η αποδυνάμωση της παγκόσμιας οικονομίας θα δικαιολογήσει τη μείωση έως εξαφανίσεως των κρατικών δαπανών από την πρόνοια και την κοινωνική ασφάλεια που θα επικεντρωθούν στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ενώ η άρχουσα τάξη δεν θα παραλείψει να …απαλλοτριώσει όλες τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων και τα περιουσιακά τους στοιχεία. Τα τελευταία χρόνια με την μνημονιακή πολιτική και την πανδημία  έχουμε γνωρίσει πολλά για την προπαγάνδα, τη σύγκρουση συμφερόντων, τα επίπεδα διαφθοράς που υπάρχουν τόσο σε εθνικούς όσο και παγκόσμιους θεσμούς και τους στόχους της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής. Γι’ αυτό δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίζουμε να υποχωρούμε από τη μια κρίση στην άλλη, έρμαιοι της προπαγάνδας, και να επιτρέπουμε να αξιοποιούνται τα συναισθήματά μας, στα πλαίσια της μοδάτης ενσυναίσθησης,  από εκείνους που κατέχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία.                                                                    Σήμερα υπάρχει σύγχυση σχετικά με το τι θα σημάνουν οι κυρώσεις στη Ρωσία στο μέλλον της Ε.Ε, ιδιαίτερα στο ενεργειακό ζήτημα, όπως και αν ο πόλεμος της Μόσχας στην Ουκρανία θα εξυπηρετήσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Φαίνεται πως δεν είναι ξεκάθαρο εάν οι πολιτικές στην τρέχουσα κρίση βασίζονται σε μια ευρύτερη άποψη για τις πιθανές επιπτώσεις, αφού  τα θεμελιώδη ερωτήματα, όπως φαίνεται, παραμένουν αναπάντητα. Έτσι π.χ ποιο στρατηγικό σκοπό εξυπηρετούν οι οικονομικές κυρώσεις και ο εμπορικός πόλεμος  κατά της Ρωσίας, από δυτική σκοπιά, ή  αυτό το καθεστώς των κυρώσεων δεν ενδιαφέρει τη Δύση μήπως προωθήσει μια κινεζορωσική προσέγγιση; Το να υποστηρίζεται από τους δυτικούς τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν, κι εμείς να το πιστεύουμε, τη ρωσική εισβολή ως θέμα αρχής, κι επομένως αψηφούν τις μακροπρόθεσμες  επιπτώσεις των μέτρων είναι τελείως απλοϊκό κι έξω από την πραγματικότητα.  Οι απλοϊκές αναγνώσεις της πραγματικότητας που διοχετεύονται από τα ΜΜΕ αποκοιμίζουν οδηγώντας μας ή σε έναν  ανεξέλεγκτο πανικό ή σε έναν επικίνδυνο εφησυχασμό. Για να μένει στο περιθώριο ο λαϊκός παράγοντας.