ΟΠΩΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

Κλειδωμένοι στα σπίτια τους  οι κάτοικοι των αστικών δυτικών δημοκρατιών παρακολουθούσαν πριν λίγες ημέρες, σε απευθείας σύνδεση, την εισβολή των οπαδών του προέδρου Ντ. Τράμπ στο Καπιτώλιο, στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, συμμεριζόμενοι τους θρήνους  των ΜΜΕ για τον κίνδυνο που απείλησε τη μεγάλη δημοκρατική χώρα. Κι έκτοτε στοχοποιείται ο απερχόμενος πρόεδρος πως προκάλεσε, με τη ρητορική του που ενστάλαξε μια αίσθηση επικείμενης καταστροφής, τη βίαιη επίθεση στο κτίριο του Καπιτωλίου, η οποία άφησε πέντε νεκρούς και μια ανεξίτηλη ουλή στο αμερικανικό πολίτευμα.

           Ο Ντ. Τραμπ με τις επαναλαμβανόμενες ασαφείς αναφορές του σε ένα ευρύ φάσμα κακόβουλων εχθρών, με εμπρηστικό λόγο που ενίσχυε  την  πίστη σε  ισχυρές αλλά μη ειδικές απειλές και σε συνωμοτικούς ισχυρισμούς προσπάθησε να ελέγξει και να κατευθύνει όλη αυτή την απογοήτευση και απόγνωση ανθρώπων που η κυρίαρχη πολιτική τάξη πραγμάτων διέψευσε την υπόσχεσή της για πραγματοποίηση του αμερικανικού ονείρου, εξυπηρετώντας το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Εξάλλου φαίνεται πως ο  δημαγωγικός τρόπος που ο πρόεδρος πολιτευόταν πέρα από όλα τα άλλα ήταν και το κριτήριο για να επιλεχτεί από το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Κι έτσι τώρα,  αν μοιάζει όλοι οι αξιωματούχοι  ν’ ανησυχούν για το επικίνδυνο παράδειγμα ενός όχλου που μπορεί να μη σέβεται το αμερικανικό πολίτευμα, στοχεύοντας σε κέντρα εξουσίας που αποδεικνύεται η υπεράσπισή τους αδύναμη, την ίδια στιγμή όμως μπορούν εφεξής να δικαιολογήσουν οποιαδήποτε αυταρχικότητα και περιορισμό δικαιωμάτων για την υπεράσπισή του

       Η απορία για την αδυναμία των δυνάμεων ασφαλείας να εμποδίσουν τους εισβολείς, όταν μάλιστα ήταν εμφανής η απειλή, παρόλο που είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει σαφώς δυνάμεις στη διάθεσή της για να υπερασπιστεί βασικούς κυβερνητικούς τόπους, θα παραμένει αν τα γεγονότα στο Καπιτώλιο θεωρηθούν  απλώς μια παρέκκλιση, αποκλειστικά συνδεδεμένα με τον Τραμπ και την περίεργη προσωπικότητά του.

Οι ΗΠΑ ήταν η μεγάλη χώρα στην οποία κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτές οι αδιανόητες και επικίνδυνες σκηνές που ξετυλίχτηκαν στην Ουάσινγκτον. Οι εικόνες των εισβολέων που σχεδόν χωρίς εμπόδιο εισβάλλουν στο συμβολικό κέντρο εξουσίας των ΗΠΑ μέχρι τώρα μπορούσαν να υπάρξουν μόνο σε ταινίες δράσης. Και μάλιστα στην πραγματικότητά  αυτοί οι βίαιοι όχλοι που παρεμποδίζουν τις νόμιμες εκλογικές διαδικασίες μπορούσαν να εμφανιστούν μόνο σε μακρινά μέρη που κατηγορούνταν για τους εύθραυστους δημοκρατικούς θεσμούς, τους οποίους πολλές φορές οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμοι να …ενισχύσουν με τις δικές τους  στρατιωτικές ή πολιτικές επεμβάσεις. Η αντίληψη πως οι δημοκρατικές διαδικασίες στην ΗΠΑ δεν απειλούνται, έστω και σε ένα συμβολικό επίπεδο, έχει καταρρεύσει. Μοιάζει λοιπόν οι ΗΠΑ να εκπίπτουν προς την κατεύθυνση ενός  πολιτικά εύθραυστου κράτους, που επειδή υπάρχει ο φόβος για δημιουργία ενός ανεκτικού περιβάλλοντος ευεπίφορου σε εκδηλώσεις βίας  θα μπορεί να προκρίνεται η περιστολή ελευθεριών, για υπεράσπιση της …δημοκρατίας, που αυτό έχει τη δύναμη να το κάνει. Οι φωτογραφίες με στρατιώτες της  εθνοφρουράς εγκαταστημένους στο Καπιτώλιο εικονογραφούν το νέο είδος στρατιωτικής δημοκρατίας.

Ήδη τα γεγονότα στο Καπιτώλιο αποτελούν μια πολύ βολική αφορμή για  να δικαιολογείται η κατάργηση δικαιωμάτων έκφρασης και απορρήτου.  Μεγάλα κοινωνικά δίκτυα ανέστειλαν τους λογαριασμούς του προέδρου, με την κατηγορία ότι πυροδότησαν βία. Ένα άνευ προηγουμένου μέτρο, μια  μοναδική λογοκρισία στην ιστορία των κοινωνικών δικτύων. Κι ενώ   οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης διακηρύττουν συνεχώς την ουδετερότητά τους, πάντα με τη δικαιολόγηση της κοινωνικής πίεσης αναγνωρίζουν σταδιακά την ευθύνη τους, παρακολουθώντας ή προσθέτοντας προειδοποιητικά μηνύματα σε προκατειλημμένο ή αντιδημοκρατικό περιεχόμενο. Και οι χρήστες τους το αποδέχονται, ζητώντας μάλιστα περισσότερη λογοκρισία, πιστεύοντας, με τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί αυτή η λογοκρισία, ότι τους ωφελεί ή είναι απαραίτητη για να μας κρατά ασφαλείς. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θέτουν λοιπόν κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, ξεκινώντας την εφαρμογή τους από  πασιφανώς κατακριτέες περιπτώσεις, μέχρις ότου δεν θα χρειάζονται καμιά δικαιολογία για να το κάνουν.  Και του Ντ. Τραμπ είναι μια κραυγαλέα περίπτωση που δικαιώνει τη λογοκρισία. Έτσι  με τη δικαιολογία των  καθημερινών υπερβολών του αμερικανού προέδρου σκλήρυναν τους κανόνες του παιχνιδιού, και το Facebook και το Twitter ανέλαβαν δράση για να απαγορεύσουν στο Trump να πατά κουμπιά και να στέλνει  επικίνδυνα μηνύματα στα  κοινωνικά  μέσα, ενώ  εξακολουθεί να έχει πρόσβαση στο κουμπί που εκκινεί πυρηνικά όπλα.

Και οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ξεχνάνε πως πια θα είναι θέμα χρόνου ν’ αρχίσουν να λογοκρίνονται εύκολα τα μέσα ενημέρωσης και οι σχολιαστές που συγκρούονται με τον κυρίαρχο λόγο. Κι αν φαίνεται πως είναι η αυταρχικότητα και ο λαϊκισμός ενός Τραμπ που αποδοκιμάζεται, είναι περισσότερο για να αποδεχτούμε την λογοκρισία και κάθε είδους καταστολή. Η καταστρατήγηση του απορρήτου και της ελευθερίας πραγματοποιείται σε κοινή θέα, εναντίον ενός γνωστού και κατακριτέου  στόχο, που δεν αφήνει περιθώρια για μια εύλογη άρνηση. Τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα συρρικνώνονται.

Αυτή η σταδιακή διάβρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων ξεκίνησε εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Η κρίση που δημιουργήθηκε από την επίθεση στους δίδυμους πύργους, μεταμορφώθηκε σε ευκαιρία για καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του περιορισμού πολλών από αυτά. Με τον ίδιο τρόπο θα χρησιμοποιηθεί και το επεισόδιο στο Καπιτώλιο, είτε σκόπιμο είτε όχι, για να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Όπως χρησιμοποιείται και η διαχείριση της αντιμετώπισης της πανδημίας για την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Σ’ αυτό  το πλαίσιο, το   lockdown, για παράδειγμα, είναι μια ιδανική ευκαιρία για τους μεγάλους καπιταλιστές και τους κρατικούς διαμεσολαβητές τους να συντρίψουν τους εργαζόμενους και να επεκτείνουν τα μονοπώλια,   με  τα δυτικά κράτη να περιορίζουν μόνιμα τις δημοκρατικές ελευθερίες που αποτελούν εμπόδια στην κυριαρχία τους.

Και όλα αυτά γίνονται ανοιχτά, μπροστά στα μάτια μας. Ο φόβος και η ασφάλεια χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο που η επανεκκίνηση της  παγκόσμιας οικονομίας να γίνει μόνο προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, ισοπεδώνοντας τους εργαζόμενους. Ο στόχος της παγκόσμιας άρχουσας τάξης είναι να επαναπροσδιορίσει τον παγκόσμιο καπιταλισμό ενεργοποιώντας εθνικά κράτη, κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμούς, χωρίς σαφείς γραμμές μεταξύ κρατικών και μη κρατικών φορέων, συγκεντρώνοντας τον πλούτο στα χέρια των μεγαλύτερων εταιρειών και μονοπωλίων. Και οι απογοητεύσεις και η απελπισία των εργαζομένων διοχετεύεται σκοπίμως και συστηματικώς σε φασίζοντες ατραπούς που ευνοούν τα σχέδια της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό και ο υφέρπων φασισμός γίνεται συν τω χρόνω τρόπος ζωής, για να εξουδετερώσει τον κομμουνιστικό λόγο της χειραφέτησης της εργατικής τάξης.