ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΕΝΑΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ

Η κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη από την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για το δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 που αποφασίζει στις 23 Ιουνίου 2018 «να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο  Άρης Βελουχιώτης» κινητοποίησε στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα αυτόκλητους υπερασπιστές  της δράσης του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, του επαναστατικού χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος, της ηττημένης  επανάστασης πάντα βέβαια σε αντιδιαστολή με την προδότρια ηγεσία του ΚΚΕ του  τότε και την αστικοποιημένη  και σοσιαλσοβινιστική  ηγεσία του ΚΚΕ  του τώρα.

                Και στην Ελλάδα ο μεταμφιεσμένος σε μαρξιστικό  κυρίαρχος λόγος δεν κάνει άλλο παρά σε μια διαλεκτική διαδικασία να αναμασά τα περί προδοσίας, όπου  όμως επιδιώκεται να μένει στο σκοτάδι η  σύγκρουση των τάξεων και η λυσσαλέα αντίδραση της αστικής τάξης όταν απειλείται η κυριαρχία της. Όσοι μέσα στην αφέλειά τους ή την κακοπιστία τους  φιλοδοξούν να απελευθερώσουν ολόκληρο τον κόσμο με το μυαλό τους, αυτάρεσκα προσεγγίζουν τις ματωμένες ιστορίες των επαναστάσεων μέσα από το πρίσμα της προδοσίας της ηγεσίας που κάποια στιγμή προδίδει τις επαναστάσεις και γι’ αυτό αποτυγχάνουν. Ευθύβολο το χτύπημα μ’ αυτό το σκεπτικό σε ηγεσία και κυρίως  οργάνωση του λαϊκού κινήματος, που θα πρέπει να αρκεστεί, αν όχι και  να επιδιώκει, στο αυθόρμητο, ανεξάρτητο, αυτοδιαχειριζόμενο, τέλος πάντων  σε «κάθε τι μοναχικό», για να μην απειλείται από προδοσία. Ο αυθεντικός, ιδεώδης σοσιαλισμός  αντιπαραβάλλεται από μεταμφιεσμένους σε μαρξιστές απολογητές της αστικής τάξης με τις πραγματικές προσπάθειες για οικοδόμησή του ή και μόνο ρήξης με το υπάρχον σύστημα ακριβώς για να απορριφτούν.

                Στην πραγματικότητα, το πλήθος των διαφωνιών για προδοτικές ενέργειες και δράσεις του κομμουνιστικού κόμματος  είτε στο παρελθόν είτε στις σημερινές συνθήκες,  που συγκρίνονται με ένα εξωραϊσμένο παρελθόν, δεν κάνουν παρά να ανανεώνουν ποικιλοτρόπως την ιδεολογία  της ίδιας αστικής τάξης, η οποία  χρησιμοποιώντας και μαρξιστικές μεταμφιέσεις ανακυκλώνεται και αναπαράγεται για να γίνεται πειστική και σε ακροατήρια του λαϊκού κινήματος.  

Χρόνια τώρα, από τη μεταπολίτευση και μετά, αφού λεηλατήθηκαν οι κομμουνιστικοί αγώνες και τους σφετερίστηκαν, αντλώντας δημοτικότητα από την αίγλη τους, κόμματα που υποκριτικά διαλαλούσαν τους σοσιαλιστικούς στόχους τους, γίνεται προσπάθεια ν’ αλλοιωθεί η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος που περιγράφεται σαν μια ατέλειωτη διαδοχή από σκοπιμότητες, παραλείψεις, ακόμα και  εγκλήματα, με προφανή στόχο φυσικά την εγκατάλειψη της ίδιας της κομμουνιστικής προοπτικής. Το αγαπημένο μοτίβο που υιοθετεί  κάθε κριτική είτε προέρχεται  από υπερεπαναστάτες ή και λυσσαλέους εχθρούς του κομμουνιστικού κινήματος έχει να κάνει με τη διάκριση ανάμεσα στον λαό που αγωνίζεται και το κόμμα της εργατικής τάξης, όπου από τη μια βρίσκεται η επαναστατικότητα, αυταπάρνηση και ιδεαλισμός και από την άλλη η σκοπιμότητα, πολιτική τύφλωση, μικροπρέπεια. Κι έτσι ο βίος και η δράση του Άρη  Βελουχιώτη, και όχι μόνο,  αλλοιώνεται και συρρικνώνεται, ώστε να περιορίζεται στο ρόλο ενός βολικού παραδείγματος που αποδεικνύει πως κάθε αποτυχία  του λαϊκού κινήματος στο  παρελθόν και το μέλλον τη χρεώνεται το κομμουνιστικό κόμμα, με άμεση στόχευση την απαξίωση κάθε προσπάθειας να οργανωθεί μαζικά ο κόσμος της εργασίας και να παλέψει.

Μ’ αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ θα πρέπει να απολογείται συνεχώς  για τη διαρκή κατηγορία πως όχι μόνο δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά πως προδίδει τους λαϊκούς αγώνες, παραβλέποντας πως το μεγάλο εκείνο λαϊκό κίνημα της ματωμένης δεκαετίας του ‘40 ήταν το ΚΚΕ που οργάνωσε κι ενέπνευσε.  Και είναι ειρωνικό που απαιτείται να απολογείται ακόμα και σ’ αυτούς που το πολέμησαν και το πολεμούν, συκοφαντώντας κάθε λαϊκό αγώνα και απαιτώντας από τους κομμουνιστές να απαντούν συνεχώς στη δική τους προβληματική.

                Αποδοκιμάζοντας λοιπόν το ΚΚΕ πάνω σε  άξονες κριτικής που περιλαμβάνουν όχι μόνο την

οφθαλμοφανή αστική οπτική –ολοκληρωτισμό, απανθρωπιά, αναχωρητισμό- αλλά και την υποδόρια που μεταμφιέζεται σε άμεση επαναστατικότητα με πρόκριση της αυτόνομης δράσης, κατά προτίμηση συμβολικής, απαξιώνουν την ύπαρξή του,  αρνούμενοι τη δυνατότητα μετασχηματισμού  της κοινωνίας, ακόμα κι αν  την ίδια στιγμή ισχυρίζονται πως θέλουν την αλλαγή της και ότι εξακολουθούν να την επιδιώκουν.

                Γι’ αυτό και είναι τεράστιο  το έργο της κομμουνιστικής αριστεράς, ιδιαίτερα μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, που αποδομημένη, αριθμητικά περιορισμένη ακόμα και  ιδεολογικά συγχυσμένη προσπαθεί να  πείσει, να εμπνεύσει,  να δημιουργήσει συνθήκες ώστε να γίνει δύναμη ανατροπής των σημερινών αδιέξοδων όρων με τους οποίους διεξάγεται η πολιτική. Σ’ ένα μάλιστα επικοινωνιακό περιβάλλον που στην κατασκευή της πολιτικής συνείδησης συντελούν πέρα από τη διάχυτη ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης και  τα ΜΜΕ με την ασάφεια της πολιτικής πληροφορίας που προκρίνει όμως την κυρίαρχη πολιτική,  το έργο των κομμουνιστών για να προβληθεί η προβληματική τους και να αγκαλιάσει συνειδήσεις  είναι ιδιαίτερα επίπονο και συνεχές.

Κι αν ο πολιτικός πραγματισμός είναι αναγκασμένος να δουλεύει και να συμβιβάζεται με τα σημερινά δεδομένα  ή να συντονίζεται με κάποιες συνθήκες που  προκύπτουν ιστορικά,  οι προσπάθειες του ΚΚΕ δεν περιορίζονται στο  να αποσπάσει οπαδούς από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων στα πλαίσια συγκεκριμένων αγώνων για επιμέρους ζητήματα που δεν θέτουν άμεσο πρόβλημα πολιτικής ένταξης για τους οπαδούς άλλων κομμάτων, ούτε υποτάσσονται στη λογική ροή των  πραγμάτων αλλά γίνονται δύναμη εκτροπής απ’ αυτή τη ροή, για πραγμάτωση του οράματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας.  

Κι αν κατηγορείται το ΚΚΕ  για έλλειψη προτάσεων σε συγκεκριμένα προβλήματα δεν είναι γιατί  δεν καταθέτει τέτοιες, αλλά γιατί  επιδιώκεται  η υποταγή του στη σημερινή κοινωνική δυναμική με όρους που αυτή θέτει, κάνοντας εποικοδομητικές προτάσεις και κριτικές αναλύσεις για τα πολιτικά θέματα, όπου όμως  τι είναι σημαντικό το έχει ορίσει η καπιταλιστική πολιτική, ώστε να μη  συμβάλλει στη δημιουργία νέων όρων  που θα  ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα. Στην τελική, αν το ΚΚΕ ακολουθήσει μονομερώς τη θέση που επιβάλλει πολιτικό ρεαλισμό δηλ. πολιτικό συμβιβασμό προβάλλοντας μόνο συγκεκριμένες και εφικτές απόψεις στις δοσμένες συνθήκες καπιταλισμού επί συγκεκριμένων θεμάτων , τότε απλώς διευρύνεται  το αδιέξοδο μέσα στο οποίο βουλιάζουμε  και κάποια στιγμή να …ξεχάσει κι αυτό πως είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, η πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος με όλες τις συνέπειες.