ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Η ετήσια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας εκτιμά στα 1,6%  του ΑΕΠ το ρυθμό της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας για το 2017, ενώ πρότερη εκτίμησή της  έκανε λόγο  για αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%, αλλά η υποχώρηση της αναπτυξιακής δυναμικής αποδίδεται στην «καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της β αξιολόγησης και στη συνακόλουθη έξαρση της αβεβαιότητας που οδήγησε σε μείωση των επενδύσεων».

 Χρόνια ολόκληρα η ανάπτυξη κι ο εκσυγχρονισμός προσφέρονται από το κυρίαρχο σύστημα ως στόχοι που οι εργαζόμενοι πρέπει να επιτύχουν. Δηλώνεται πως όλες οι επιλογές και στόχοι αποβλέπουν στην επίτευξη της ανάπτυξης, πάντα στα πλαίσια της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής, που θα φέρει την ευημερία. Γιατί φυσικά δεν είναι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης  που καταδικάζουν σε απόλυτη φτώχεια τμήματα των εργαζομένων, αλλά η αδύναμη ανάπτυξη και η ανικανότητα των εργαζομένων. Κι έτσι έχουμε σύγκλιση των κοινωνικών δομών των διαφόρων χωρών που ευνοούν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κι αν ο ρυθμός της κοινωνικής αλλαγής  ποικίλλει από χώρα σε χώρα όμως το είδος του εκσυγχρονισμού, κατεύθυνσης της  ανάπτυξης και αλλαγής θεσμών  είναι σταθερά για όλες τις χώρες – μείωση αμοιβής εργαζομένων, αύξηση κερδών των καπιταλιστών. Η ανάπτυξη θα επέλθει με την εκτεταμένη διάχυση κοινωνικών αξιών οι οποίες θα ενισχύουν το επιχειρησιακό πνεύμα και την καινοτομία. Συγκρούσεις συμφερόντων, ταξική πάλη, σχέσεις πολιτικής κυριαρχίας και οικονομικής εξάρτησης δεν μένουν απλώς στο ημίφως, αλλά μοιάζει να μην υπάρχουν, για το σημαντικό λόγο ενίσχυσης της σταθερότητας και της ιδεολογικής ενσωμάτωσης όλων των κοινωνικών τάξεων στο κυρίαρχο σύστημα και τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η διάχυση ιδεών και αξιών που ενισχύουν το επιχειρηματικό πνεύμα και την τεχνολογική πρόοδο προς την κατεύθυνση  της  αύξησης του κέρδους, αποβλέπουν στην ενίσχυση της κυρίαρχης τάξης και την εξάλειψη κάθε οράματος για κοινωνικό μετασχηματισμό δηλ. στην ολοκληρωτική αποδοχή  του καπιταλιστικού συστήματος.

Στην προσπάθεια να πειστούμε για την πολιτική διαρκούς λιτότητας που επιβάλλεται, επιμένει ο κυρίαρχος λόγος στην αλλαγή του  θεσμικού πλαισίου, και αφορά πρωτίστως και κυρίως στις κοινωνικές παροχές προς ευάλωτες ομάδες,  επειδή θεωρείται πως ευνοεί την ατελή λειτουργία των μηχανισμών της αγοράς και  δεν αφήνει τον δυναμικό τομέα της οικονομίας να συμπαρασύρει τον καθυστερημένο τομέα, παγιδεύοντάς μας όλους σε συνεχές τέλμα.  Η έλλειψη πλέγματος σύγχρονων αξιών και κινήτρων συμπεριφοράς που έχουν να κάνουν με ανταγωνιστικότητα, περιορισμό έως εξαλείψεως κοινωνικών παροχών, αποδοχή των όρων εργασίας που επιβάλλει η εργοδοσία, προβάλλεται ως βασική αιτία που παγιδεύει την οικονομία σε χαμηλό επίπεδο.

Κι ενώ μοιάζει  η παγκόσμια οικονομία σαν ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικών ανταλλαγών χωρίς κεντρική εξουσία, όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι χώρες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις ,όπως ΗΠΑ ή Γερμανία, έχουν διαμορφώσει περισσότερο ή λιγότερο ισχυρές κρατικές δομές που θέτουν σε κίνηση και μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικές πολιτικές  στη χώρα τους ή και αλλού, οι οποίες ευνοούν τα επιχειρησιακά τους συμφέροντα.

Κι αν η δημιουργία της στρατιωτικής συμμαχίας με τη μορφή του Οργανισμού Βορειοαντλαντικού Συμφώνου ξεκίνησε μ΄ έναν φανατικό αντικομμουνισμό που πίσω του κρυβόταν η επιθυμία οικονομικής κυριαρχίας των ΗΠΑ,  στις μέρες μας φαίνεται απροκάλυπτα πως το ΝΑΤΟ εξυπηρετεί σκοπιμότητες ιμπεριαλιστών. Η καταστροφή του κράτους της Λιβύης  είναι μια κερδοφόρα επιτυχία για τους ιμπεριαλιστές που τώρα λεηλατούν το λιβυκό πετρέλαιο, περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και το ίδιο προσπαθούν να κάνουν με τη Συρία.

 Και όπως παγκόσμια οι «αριστεροί» φαίνεται να λειτουργούν κάτω από μια μεταμφίεση προοδευτικότητας  που δαιμονοποιεί κοινωνικές τάξεις που αντιτάσσονται σε ιμπεριαλιστικά σχέδια, το ίδιο και στη χώρα μας οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ προωθούν καινούργιες συμμαχίες κι επιτρέπουν στον ιμπεριαλισμό να αποκτά ένα προοδευτικό έμβλημα ελευθερίας και δημοκρατίας. Στην τριμερή συνάντηση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη, και οι τρείς ηγέτες έδωσαν έμφαση στη συνεργασία στον τομέα της ενέργειας, δεν ξέχασαν βέβαια και την αναφορά στη ναζιστική θηριωδία της «τελικής λύσης».  Η μικρομέγαλη ελληνική αστική τάξη, από κοντά και η ελληνοκυπριακή, προσπαθεί με την όψιμη συνεργασία με το Ισραήλ να εξασφαλίσει  όποια συμφέροντά της καταφέρει.

Συγχρόνως, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, ενώ ασκεί πολιτική που εξαθλιώνει πρωτίστως την εργατική τάξη,  της πουλά δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα. Στο συνέδριο του Economist δηλώνει πως δεν είναι βιώσιμη επιλογή ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που περιλαμβάνει συρρίκνωση μισθών, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, εξάλειψη κάθε μορφής κοινωνικής προστασίας και  ανερυθριάστως επιμένει ότι βάση της στρατηγικής της κυβέρνησής του είναι «να ξεδιπλώσουμε όχι γενικά το όραμά μιας αναπτυξιακής πορείας, αλλά  το όραμα της δίκαιης ανάπτυξης, η οποία θα έχει θετικό αντίκτυπο συνολικά στην ελληνική κοινωνία». Συνεχίζοντας έτσι τις  προσπάθειες παγίδευσης  του εργατικού κινήματος, επαναλαμβάνοντας λεκτικά την αντίθεση  των εργαζομένων στην κυρίαρχη πολιτική  μόνο και μόνο για να την εγκαταλείψει στην πράξη. Και επιβεβαιώνοντας  πως η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε να προσφέρει τίποτε άλλο στον καταπιεσμένο από περισσότερη καπιταλιστική μιζέρια και ιμπεριαλιστικό πόλεμο. ¨Όπως και με τους υπόλοιπους «αριστερούς»  και σοσιαλιστές της Ευρώπης είναι αποφασισμένοι και οι δικοί μας «αριστεροί» να «σώσουν» την ΕΕ των κεφαλαίων, παρά το γεγονός ότι είναι ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων.  Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι άλλη μια μεγάλη  απάτη, που κατασκευάστηκε από την άρχουσα τάξη και πραγματοποιείται από τους μικροαστούς «αριστερούς» υπηρέτες της που έρχονται σε ενίσχυση της αστικής τάξης.

Το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο λοιπόν της προηγούμενης εβδομάδας και το συλλαλητήριο-πορεία  κατά της ανεργίας στην Πάτρα δεν ήταν χάππενιγκ ούτε  αγωνιστικοί  …περίπατοι οργανώνουν την εργατική δύναμη, διαμορφώνουν συνειδήσεις, κατευθύνουν τον αγώνα στον στόχο του – στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό.