ΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ

Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωσή της για την επέτειο του Πολυτεχνείου προτρέπει «Οι αγώνες των τελευταίων χρόνων απέναντι στη λιτότητα πρέπει να συνεχιστούν με μεγαλύτερο πείσμα στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές» κι επιμένει ότι «εμείς ενωμένοι οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ανοίγοντας νέους δρόμους αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης» ευελπιστώντας στη διαρκή παγίδευσή μας  μέσω του λόγου. Μέσα στα πλαίσια της ίδιας λογικής το Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ  καλούσε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην απεργία και τις κινητοποιήσεις της 12^ης Νοεμβρίου, σημειώνοντας ότι «οι αγώνες απέναντι στις αντιλαϊκές, ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεχίζονται ακόμα πιο δυναμικά», παραβλέποντας πως είναι  το ίδιο κόμμα που ασκεί κυβερνητική εξουσία με τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Εκείνες τις μέρες της απεργίας, σε πρωινή  εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤΕΝΑ ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στην προσπάθειά του να υποστηρίξει ενέργειες της υπό κρατικό έλεγχο εταιρείας που δουλεύει, της ΔΕΗ, με επιθετικότητα ήλεγχε τις χρηματοδοτικές ικανότητες προς άλλες εταιρείες, π.χ ΕΥΔΑΠ, άνεργου τηλεθεατή που του έκοψε η ΔΕΗ το ρεύμα και ο παρουσιαστής Γ.Παπαδάκης τον έβγαλε στον αέρα. Λαϊκισμός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σε αγαστή συμφωνία συμπράττουν ώστε στην τελική να εξυπηρετούνται στόχοι της κυρίαρχης κυβερνητικής πολιτικής.

               Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επαναλάβει την αποτελεσματική για την άρχουσα τάξη  τακτική του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, που συνέδεε στο επίπεδο του ιδεολογικοπολιτικού του λόγου στοιχεία ταξικά με μη ταξικά, συμφέροντα πολυσύνθετα ετερογενών κοινωνικών στρωμάτων με συνδετικό κρίκο τους μικροαστούς, να τα δίνει πολιτική κατεύθυνση με σημείο αναφοράς το «αντιδεξιό σύνδρομο» και να τα εκφράζει με κοινωνική και εθνική ιδεολογία για  να πείθει με το πολιτικό του πρόγραμμα και την κυβερνητική πολιτική. Και ο  ΣΥΡΙΖΑ  ιδεολογικά και κοινωνικά στηρίγματα βρήκε στον λαϊκισμό και τους μικροαστούς υιοθετώντας  το ίδιο δημαγωγικό στυλ. Με τον αυτοπροσδιορισμό του ως αριστερό κόμμα και υποσχέσεις για δικαιότερη αναδιανομή των οικονομικών βαρών προέβαλλε την κοινωνική ενότητα  των χειμαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων και την αναγκαιότητα της επιβαλλόμενης πολιτικής. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να φανεί ότι εκφράζει την δυσαρέσκεια   και τα συμφέροντα  της εργατικής τάξης, μόνο φρόντιζε οι όποιες δράσεις να εντάσσονται σε μια διαταξική θεώρηση της κοινωνίας  που να ικανοποιεί κυρίως  τα μικροαστικά και αστικά στρώματα. Κι αν σαν αντιπολίτευση χρησιμοποίησε ή οικειοποιήθηκε μια μεγάλη γκάμα ακτιβιστικών δράσεων, που μάλλον επικύρωναν το διαζύγιο με την εργατική τάξη, σαν κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι συνεχίζει να τις υποστηρίζει παρόλο που ασκεί διαφορετική πολιτική. Κι έτσι δικαιολογεί τη συνθηκολόγηση στην συνεχή λιτότητα σαν αποτέλεσμα υπέρτατης ανάγκης, ανίκητης, αδυσώπητης κι ανάλγητης, επιβεβαιώνοντας ότι η μόνη κυρίαρχη προοπτική για την ελληνική κοινωνία είναι ο καπιταλισμός.

Η ανακοίνωση λοιπόν του τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για υποστήριξη της απεργίας όσο κι αν φαίνεται παράλογη εντάσσεται στην πολιτική της απαξίωσης κάθε κινητοποίησης υποβαθμίζοντάς την σε ακτιβισμό,  ένα χάππενιγκ των εργαζομένων με συμβολικές μόνο διαστάσεις, χωρίς επιπτώσεις στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.  Κι έτσι ακόμα και η συνδικαλιστική πάλη να εκφυλίζεται και να εξασθενεί  με τέτοιο τρόπο που να μην οξύνει την αντίθεση, παραμένοντας κάτω από τον έλεγχο της εξουσίας. Γιατί κανένας ακτιβισμός δεν επιδιώκει να μετασχηματίσει την κοινωνία, όταν το μάξιμουμ των διεκδικήσεων των ακτιβιστικών δράσεων περιορίζεται σε βελτίωση συγκεκριμένων και μεμονωμένων καταστάσεων, χωρίς διασύνδεση με κάποια συνολική αλλαγή.

Μόνο που η απεργία δεν είναι ακτιβισμός ο οποίος  περιορίζεται σε μια παροντική στιγμιαία ατομικιστική δράση που δεν εντάσσεται σε μια προοπτική αλλαγή της κοινωνίας, αλλά καθηλώνεται στις καλές προθέσεις που στην τελική γίνονται η κάλυψη της ρεφορμιστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα.  Η απεργία στοχεύει στις εργασιακές σχέσεις, στην οικονομία και τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής που καθορίζει την λειτουργία και δομή της κοινωνίας. Μια απεργία προωθεί την ενότητα στη βάση, την αυτοπεποίθηση, τη ριζοσπαστικοποίηση και γενικά την ταξική συνείδηση και την οργάνωση σαν τάξη  των εργατών.

 Συγχρόνως η παρουσία και συμπεριφορά του προέδρου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ μια μέρα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις υπενθύμισε τον ρόλο προνομιούχων μισθωτών που παίρνοντας κάποια ψίχουλα από την κυρίαρχη τάξη θεώρησε ότι αποσπάστηκε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ότι η σύμπραξη τους στην πραγμάτωση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης θα συμβάλει στην κατοχύρωση της όποιας προνομιακής θέσης τους έναντι της εργατικής τάξης. Κάπως έτσι με πρωτοβουλία της φιλοκυβερνητικής συνδικαλιστικής παράταξης κάθε φορά γινόταν η σύμπραξη συνδικαλιστικών οργανώσεων στην πραγμάτωση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Κι έτσι ελέγχονταν και ελέγχονται από την εξουσία  τα συνδικάτα, σωματεία κλπ. διατηρώντας ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο που εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή της  ταξικής πάλης. Η μετατροπή λοιπόν συνδικάτων σε μηχανισμούς που συμβάλλουν στην συνολική ρύθμιση των όρων εργασίας έτσι που να εξυπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου τα απαξίωσε στη συνείδηση των εργαζομένων. Και η θεατρική αγανάκτηση του Γ. Παπαδάκη σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της κυρίαρχης πολιτικής για απαξίωση του συνδικαλισμού κι όχι κάποιων συγκεκριμένων παρατάξεων κι  επομένως της οργανωμένης πάλης των εργαζομένων.

Κι έτσι η εργατική τάξη εξαντλημένη από τις προσπάθειες  χωρίς απτά αποτελέσματα για πολύ καιρό, να  μπορεί  πιο εύκολα   να χρησιμοποιηθεί  για την αναδιάρθρωση που χρειάζεται και επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα. Γι’  αυτό και χρειάζεται ισχυρό το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.