ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Και μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την καθήλωση του ΚΚΕ στα ίδια ποσοστά σ’  αυτές τις εκλογές, εύκολη έγινε η κριτική για την ανεπάρκεια του κομμουνιστικού λόγου και την ανυπαρξία κάποιας ιστορικής προοπτικής του κομμουνισμού στον τόπο μας –και όχι μόνο. Δεν πείθει το ΚΚΕ γιατί μόνο να αντιπολιτεύεται ξέρει, να αρνείται και να κρίνει είναι η βασική επιχειρηματολογία που ερμηνεύει την καθήλωσή του στο 5,5 % του εκλογικού σώματος. Μόνο που ακόμα και  η άρνηση μπορεί να μην είναι στείρα, γιατί εξαρτάται από τι αρνείται κανείς. Γιατί όταν ένα κόμμα βασίζει την ύπαρξή του σε μια κατ’  αρχήν άρνηση και αλλαγή  της πραγματικότητας, στην προκειμένη περίπτωση του καπιταλισμού, που άλλοι ορίζουν, η άρνηση αυτή μπορεί και είναι πράξη δημιουργική. Τώρα μάλιστα περισσότερο από ποτέ.

               Στις τελευταίες εκλογές έγινε φανερό πια  πως σ’  αυτήν την πενταετία εξαθλίωσης κανείς άλλος δεν έθετε θέμα σύγκρουσης με την υπάρχουσα πραγματικότητα του καπιταλισμού. Σ’ όλη αυτή την πενταετία επιλέγονταν κόμματα που υπόσχονταν έξοδο από τα μνημόνια και δεν αμφισβητούσαν την αιτία που τα προκαλούσε –τον καπιταλισμό. Όταν αυτά εξαντλήθηκαν, με τη διαδοχική προσχώρησή τους στη μνημονιακή πολιτική,   αρκεστήκαμε στην υπόσχεση για αναζήτηση ισοδυνάμων και ψηφίσαμε κατά 95% για μια μνημονιακή βουλή. Το εκλογικό σώμα σ’ αυτές τις εκλογές βολεύτηκε μ’ ένα κόμμα που θα εφαρμόσει τρίτο μνημόνιο ελπίζοντας πως θα βρει ισοδύναμα που θα απαλύνουν για πολύ κόσμο την σκληρότητά του. Το μνημόνιο με τη δική μας αποδοχή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής εναντίον του οποίου πέντε χρόνια τώρα κόσμος αγωνίζεται, διαδηλώνει, απεργεί, γράφει, βρίζει κλπ

               Και από ό,τι φαίνεται η κατάσταση έφτασε πια σήμερα στην κατακλείδα της, για να μονιμοποιηθεί.  Η κύρια κατεύθυνση των νικητών των εκλογών επιδίωξε, και δίνει την εντύπωση ότι πέτυχε, την κατάργηση κάθε προοπτικής  που επέτρεπε  την διεκδίκηση μιας  κοινωνίας που η ίδια η ονομαζόμενη αριστερά καταδείκνυε και μας γυρίζει πίσω,  στην εποχή όπου η μετασχηματισμένη κοινωνία που υποσχόταν  δεν ήταν επιστημονικά ερευνήσιμη ούτε  και πολιτικά κατορθωτός στόχος αλλά μόνο ουτοπικό και ασαφές όραμα, συλλογική επιθυμία σχεδόν ασυνείδητη που δρα τυφλά και κατά τούτο ατελέσφορα. Η δικαιολογία για όλη τούτη την κατάληξη είναι ότι η για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς αγωνίστηκε, διαπραγματεύτηκε, -17 συνεχόμενες ώρες- αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει υπέρτερες απ’ αυτήν δυνάμεις.  Το μόνο που μπορούμε πια να κάνουμε είναι στα ασφυκτικά πλαίσια που μας επιβλήθηκαν να επιβιώσουμε στα όρια της εξαθλίωσης κι αυτή την επιβίωση την εγγυάται η για δεύτερη φορά κυβέρνηση της αριστεράς (από την ομιλία του Τσίπρα τη βραδυά των εκλογών «Η ανάκαμψη από την κρίση δεν μπορεί να έρθει με τρόπο μαγικό, αλλά μπορεί να έρθει. Πρέπει να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, αλλά αυτή να έχει κοινωνικό πρόσημο. Να ξεμπερδέψουμε με τη φαυλότητα και το καθεστώς της διαφθοράς που τόσα χρόνια κυβερνούσε τον τόπο. Ξεμπερδεύουμε με το παλιό… Από αύριο σηκώνουμε τα μανίκια και δουλεύουμε σκληρά για να σηκώσουμε ψηλά τον ήλιο πάνω από τη χώρα). Το εκλογικό σώμα φάνηκε πως  ήθελε πρόγραμμα και πρόταση άμεσα εφαρμοζόμενα, εξωραϊσμένα για να μη διαλυθούν όλες οι ψευδαισθήσεις του, και  δεν το ενδιέφερε μια προοπτική που περιλαμβάνει αγώνες χωρίς εγγύηση νίκης.  

               Τις τελευταίες δεκαετίες καλλιεργήθηκε τόσο επιμελώς η φιλοτέχνηση του ΚΚΕ σαν ένα κόμμα που επιβιώνει μέσα σε ένα ιδιότυπο περιθώριο και που στηρίζεται σ’ ένα σύνολο από παραδοχές που ο κυρίαρχος λόγος ή έχει διαστρεβλώσει ή εξουδετερώσει την εμβέλειά τους. Φάνηκε ότι το μεγαλύτερο τμήμα  του εκλογικού σώματος δεν λαμβάνει ως αυτονόητο δεδομένο ότι η κομμουνιστική προοπτική αποτελεί τον ασυμφιλίωτο αντίπαλο του καπιταλισμού, την οποία το ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ με όλους τους τρόπους να διεκδικεί ρητά, γιατί δεν επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού. Είναι που δεκαετίες τώρα βομβαρδιζόμαστε για απαράδεκτα που συνέβαιναν στις σοσιαλιστικές κοινωνίες και γίνονται το επίκεντρο για το οποίο το ΚΚΕ καλείται να απολογηθεί, ενώ χρησιμοποιήθηκαν  πάντα σαν πρόσχημα  για την καταγγελία αυτής της κομμουνιστικής προοπτικής  και χρυσή ευκαιρία για στέρηση από κάθε κομμουνιστή του δικαιώματος  να ασκεί κριτική στον καπιταλισμό. Και  αυτοί που είναι, ή μάλλον ήταν μέχρι πρότινος, διαπρύσιοι κήρυκες της κάθετης ρήξης με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση και οι κάθε λογής  ρεαλιστές σύμμαχοι των λαϊκών τάξεων, ακόμα και οι αντίπαλοι που όμως πάσχουν για το καλό μας  και οι ανιδιοτελείς και μετριοπαθείς υπερασπιστές του καλού  του τόπου εν γένει, αλλά και οι εξ επαγγέλματος εκφραστές των μέσων όρων, που αποδεικνύουν έτσι την ελευθερία στην αστική δημοκρατία, (όρα Ν. Χατζηνικολάου) δηλ. εκείνοι που φτιάχνουν  οπαδούς για όλους τους άλλους κόβοντας όπου μπορούν τις αιχμές, αναφέρονται σε κομμουνιστικό φρόνημα φτάνει να αφορά το παρελθόν και να τονίζεται η ηθική διάστασή του που διαχωρίζεται από την πολιτική εφαρμογή του με τα αλλεπάλληλα λάθη του κόμματος.  

Κι έτσι έφτασε το ΚΚΕ να γίνει το επίκεντρο για συνεργασία με πατρικές μάλιστα παραινέσεις που συναγωνίζονται όμως σε πειστικότητα τις κακοήθειες μιας κριτικής επί προσωπικού (το περίφημο ρόλεξ του Δ. Κουτσούμπα) ή επί λανθασμένων χειρισμών για να εξωθηθεί να  κατανοήσει  την ιδιαιτέρως κολακευτική θέση  στην οποία είχε περιέλθει, χωρίς μάλιστα το ίδιο να το έχει  καταλάβει με την οπτική που η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ την τοποθετεί.  Το μέλλον του προοδευτικού κινήματος τοπικά και διεθνώς, οι εξελίξεις στην ΕΕ των εργαζομένων, η τιμή της πατρίδος, η δόξα του παρελθόντος και άλλα τινά, μέχρι και οι τύχες όλου του κόσμου κρέμονταν από την κλωστή της δικής του υπεύθυνης επιτέλους κίνησης. Να δηλώσει δημόσια ότι απαρνείται αυτό  που όλοι έσχιζαν τα ιμάτιά τους ότι είναι  αξιοσέβαστο αλλά  ξεπερασμένο ή ανέφικτο, ενώ η βαθιά πίστη και η αμείωτη αφοσίωση παλιών και νέων αγωνιστών ήταν για άλλες εποχές. Και για να αποδειχτεί εν προκειμένω  η καλοπιστία τους παραχώρησαν  εις εαυτούς και αλλήλους γενναιόδωρα το δικαίωμα όχι μόνο  να μην αποκηρύξει  με βδελυγμίας το ευκλεές παρελθόν του το Κόμμα, αλλά να συνεχίσει εφόσον το επιθυμεί να δηλώνει μπροστά στον καθρέφτη ότι παραμένει  ασυμβίβαστα κομμουνιστικό, αρκεί να μη το βλέπει κανείς άλλος. Κι έτσι να καταλήξει χωρίς στρατηγική και με μοναδικά όπλα τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας να μαζεύει αξιοπρεπή ποσοστά στις εκλογές, αλλά συγχρόνως και να χαθεί ως αυτό που είναι –κόμμα κομμουνιστικό.

Κι όταν οι ενδιαφερόμενοι, ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί, κατάφεραν να σταθούν μόνοι τους στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή, έπαψαν να κηρύττουν ότι  ενδιαφέρονται για την αλλαγή του κόσμου και την προσέγγιση του ΚΚΕ σίγουροι  για την παλιννόστηση του  ΚΚΕ στην πεζή πραγματικότητα του πολιτικού περιθωρίου.

Σε τι αποβλέπει η πληθώρα και η ποικιλία  των μέσων που επιστρατεύονται για την κατεδάφιση του κομμουνιστικού λόγου; Είναι που παρόλα τα περισπούδαστα και πολυμήχανα τεχνάσματα που τις τελευταίες δεκαετίες παρήγαγε ακατάπαυστα η κυρίαρχη ιδεολογία για να το απαξιώσει η κομμουνιστική ιδεολογία εξακολουθεί παρά ταύτα να σημαίνει κίνδυνο για τον καπιταλισμό.  Για να ησυχάσει πρέπει να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από την πολιτική πιάτσα. Πρέπει να περιέλθει στο περιθώριο, να ασχολείται με υποθέσεις καθαρά ιδιωτικές, το κόμμα να περισταλεί πραγματικά στην αξιοπρέπεια της προσωπικής στάσης του καθενός που το υποστηρίζει και κάθε πολιτική του πρόταση να αναγνωρίζει αυτήν την πραγματικότητα

Όμως αυτό που είναι «πολύ σκληρό για να πεθάνει» είναι το ΚΚΕ. Γι’  αυτό και συνεχίζει:  «Το ΚΚΕ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις ώστε να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση, να εδραιωθεί ο προσανατολισμός του κινήματος σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, να μαζικοποιηθούν οι διαδικασίες του κινήματος και οι αγώνες(…) Θα αξιοποιήσει τη συσπείρωση δυνάμεων, που σε αυτήν τη φάση υπήρξε, για να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στο λαό, να υπάρξει δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση και στη Βουλή, αλλά πάνω απ’ όλα στο κίνημα, για να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία για το σήμερα και για την προοπτική» (από την Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 20ής Σεπτέμβρη 2015)