ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Μετά από εξάμηνη σκληρή διαπραγμάτευση, σύμφωνα με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τους δανειστές ή εταίρους, ανάλογα με  την επικοινωνιακή περίσταση, η κυβέρνηση καταλήγει, μέσα από μια τεθλασμένη πορεία η οποία περιλάμβανε κι  ένα δημοψήφισμα του οποίου τα αποτελέσματα όλοι έχουν ξεχάσει, να συμφωνεί σε χρόνο ρεκόρ στην αποδοχή ενός τρίτου μνημονίου. Στο μεταξύ ο πρωθυπουργός, για να μην ξεχνάμε πόσο αριστερή είναι η κυβέρνηση, στις δηλώσεις του μετά τη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 7 Αυγούστου στο υπουργείο Εσωτερικών για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος αποδίδει την προσφορά της χώρας, από το υστέρημά της,  προς τους μετανάστες σε ουμανιστική υποχρέωση ενώ δεν παραλείπει να ασκήσει σκληρή κριτική στην ΕΕ για τους μετανάστες, υπογραμμίζοντας ότι το πρόβλημα είναι διεθνές και ευρωπαϊκό, όχι ελληνικό και η ΕΕ δεν έχει κανένα άλλο νόημα, αν το καθένα μέλος κοιτάει μόνο τα συμφέροντά του. Και βέβαια για να υπενθυμίσει τον «αγώνα» του στις διαπραγματεύσεις  σύνδεσε τις εξετάσεις που δίνει η ΕΕ στο θέμα της Ελλάδας στο μεταναστευτικό με το αρνητικό αποτέλεσμα των εξετάσεων που έδωσε η Ευρώπη σε οικονομικό επίπεδο ως προς τη χώρα μας.

               Στην Ελλάδα, τον περασμένο Ιούλιο, περισσότεροι από 54.000 μετανάστες, η αύξηση της τάξης του 70% από την περσινή αντίστοιχη περίοδο, πέρασαν τα θαλάσσια σύνορα της. Και σύμφωνα με την  Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες το 63% των νεοεισελθόντων είναι Σύροι πρόσφυγες. Πάει να πει πρόσφυγες πολέμου. Κι επειδή η Ελλάδα ως χώρα του ΝΑΤΟ με τις βάσεις της χρησιμεύει ως ορμητήριο ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων συμμετέχοντας μάλιστα και στρατιωτικά στους πολέμους στο Ιράκ, Αφγανιστάν κι αλλαχού αν χρειαστεί, διαμορφώνει κι αυτή τις συνθήκες  που δημιουργούν αυτούς τους πρόσφυγες. Εν ολίγοις δεν είμαστε ως χώρα καθόλου άμοιροι ευθυνών για το κύμα προσφύγων από καθημαγμένες περιοχές,  απλώς είμαστε ένας αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα των καπιταλιστικών συμφερόντων. Αυτό δε σημαίνει πως η εκμετάλλευση και η χρήση  του μεταναστευτικού προβλήματος στη χώρα μας δεν γίνεται για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.  

Οι σκοπιμότητες της αστικής τάξης των ιμπεριαλιστικών χωρών και των συμμάχων τους εξυπηρετούνται με  επιτήδειες μεθοδεύσεις και λαϊκίστικα ιδεολογήματα σχετικά με τη μετανάστευση  Ακόμα και η απαίτηση για ανοιχτά σύνορα που προβάλλουν τμήματα της αριστεράς δεν εξυπηρετεί σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο παρά την κυρίαρχη τάξη με την όξυνση του ανταγωνισμού μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης και την στοχοποίηση των μεταναστών σαν αιτίων της ανεργίας και λοιπών δεινών. Αποσυνδέοντας λοιπόν από τις αιτίες δημιουργίας του το κύμα  προσφύγων που κατακλύζει τη χώρα μας, δεν είναι καθόλου δύσκολο να στρέφεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού ενάντια στα θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και όχι ενάντια σ’  αυτήν την πολιτική.

Οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε ανελέητη εκμετάλλευση κι αυτό έχει οικονομικές αλλά και κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πολύ εύκολα θα δεχτούν τις χαμηλότερες θέσεις εργασίας και τα χαμηλότερα μεροκάματα. Συγχρόνως μη έχοντας πολιτικά δικαιώματα είναι τελείως ανήμποροι να αναλάβουν οποιαδήποτε δράση για να υποστηρίξουν  τις θέσεις τους. Δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να οργανωθούν σε δράσεις συλλογικές για διεκδίκηση δικαιωμάτων, γιατί θέτουν σε κίνδυνο την όλη τους κατάσταση όχι μόνο γιατί η κυρίαρχη εξουσία εύκολα θα τους τσακίσει, αλλά και γιατί θα έχουν τις περισσότερες φορές να αντιμετωπίσουν την παράλογη εχθρότητα και των ντόπιων εργαζομένων.  

               Ηδη από τη δεκαετία του ’90 με την εισροή εργατικών χεριών από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δημιουργήθηκε σε μεγάλα τμήματα του ντόπιου εργατικού δυναμικού η συνείδηση μιας εργατικής αριστοκρατίας που έφτασε να υποστηρίζει ή και να συναινεί στην εκμετάλλευση ενός άλλου τμήματος της εργατικής τάξης, των μεταναστών. Κι έτσι η μετανάστευση στην πραγματικότητα συμβάλλει  στη σταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, όχι μόνο  οικονομικά αλλά και πολιτικά. Εξ ορισμού εξαιτίας της φύσης και της έντασης της εκμετάλλευσής του ο μετανάστης εργάτης δεν έχει τη δυνατότητα να παίξει συνειδητά οποιονδήποτε πολιτικό ρόλο ή να αναλάβει οποιαδήποτε δράση για την υπεράσπισή του. Κι ενώ και οι ντόπιοι και οι μετανάστες εργάτες έχουν τα βασικά χαρακτηριστικά του προλεταριάτου, -δεν έχουν στην κυριότητά τους ή στον έλεγχό τους τα μέσα παραγωγής, εργάζονται υπό τη διεύθυνση άλλων και για τα συμφέροντα άλλων χωρίς να έχουν κανένα έλεγχο στο προϊόν της εργασίας τους-, η πλήρης εξαθλίωση, η γκετοποίηση και η συστηματική αποστέρηση από πολλά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των  μεταναστών δίνει την ψευδαίσθηση στους ντόπιους για διαφοροποίηση τους από αυτούς. Κι έτσι η χρήση των μεταναστών από τον καπιταλισμό δεν περιορίζεται μόνο στην στυγνή εκμετάλλευσή τους  για μείωση του κόστους εργασίας αλλά και για τη διαίρεση και αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος με δούρειο ίππο τον εθνικισμό, ενώ ο φασισμός καραδοκεί,  και τη διαίρεση της εργατικής τάξης.

               Τα κύματα προσφύγων και μεταναστών που κατακλύζουν νησιά, περιοχές των μεγάλων πόλεων υποβαθμίζοντας την όποια ποιότητα ζωής σ’ αυτές κι επηρεάζοντας τα ντόπια χαμηλά κοινωνικά στρώματα,  χρησιμοποιούνται και για μετάθεση προβλημάτων του καπιταλισμού στις πλάτες τους αφήνοντας το ίδιο το σύστημα στο απυρόβλητο. Άλλωστε κι αυτό το πρόβλημα της μετανάστευσης και προσφυγιάς είναι μια καλή ευκαιρία για αξιοποίηση της ανθρωπιστικής ευαισθησίας του καπιταλιστικού κόσμου, την ίδια στιγμή που το δημιουργεί. Εξάλλου κατά την αριστερά και η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως ανθρωπιστική.