ΕΠΙΜΟΝΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Δεν είναι ότι μας ξεπερνούν τα γεγονότα όσο τα είδος των αναλύσεων και σχολιασμών γι’ αυτά, που επιδιώκουν, λειτουργώντας πια σαν άλλοθι μιας απραξίας που μας εξουδετερώνει, την καθήλωσή μας σε λεπτομέρειες χωρίς νόημα, σε πρόσωπα χωρίς σημασία, σε διαδικασίες χωρίς αποτέλεσμα.   Δημοψήφισμα, έλεγχοι κεφαλαίου, τρίτο μνημόνιο, διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ, ιδιωτικοποιήσεις, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Μέρκελ, Τσίπρας κλπ. υπαινιγμοί υπουργών, ψηφοφορίες, εκλογές  κλπ. όλα γεγονότα που δείχνουν μια κινητικότητα της πολιτικοοικονομικής σκηνής, η οποία όμως εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια παραμένει στην πραγματικότητα ίδια. Η ουσία είναι πως  η επίθεση του κεφαλαίου είναι βίαιη και  απροκάλυπτη  ανεξάρτητα από τις μορφές που παίρνει. Πέντε χρόνια έχει κανείς την εντύπωση ότι αποδέχονται μοιρολατρικά την επίθεση  αυτοί που την υφίστανται,  σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς, έτσι ανυπόμονοι που έχουμε γίνει, μήπως και πραγματικά δεν υπάρχει διέξοδος. Και ακριβώς αυτή η αντίληψη που διαπερνά μεγάλα στρώματα του πληθυσμού είναι που δείχνει την νίκη, προς το παρόν, του κεφαλαίου.

               Πώς είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η κυρίαρχη αντίληψη που διαποτίζει μεγάλα στρώματα των υποτελών τάξεων και τις στερεί την αυτογνωσία τους; Πώς έγινε και ζητήματα που έμοιαζαν λυμένα, όπως υποκειμενικότητα, ατομική ζωή και κοινωνία να κυριαρχούν σε ανθρώπους που δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε τους βασικούς υλικούς όρους επιβίωσης; Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η ανεργία, η φτώχεια κλπ. είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα ατομικής ευθύνης, όπως εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε εκείνα τα χρόνια της υπόσχεσης για ευμάρεια, όταν ήταν διάχυτη η αντίληψη πως τα ταξικά όρια συγχέονταν από την σχετική ρευστότητα των κοινωνικών βαθμίδων και την ατομική προσδοκία ανταγωνιστικής ανόδου; Η  κυρίαρχη σκέψη οικοδομείται πάνω σε ένα μεταμφιεσμένο ιδεαλισμό με κυρίαρχο τον ατομικό άνθρωπο δοξασμένο μέσα στα αδιέξοδά του, τις υπαρξιακές ανησυχίες του και την προσωπική του ευθύνη ανασταίνοντας δήθεν τον ζωντανό άνθρωπο πέρα από τους υλικούς όρους που τον καθορίζουν. Ανυψώθηκε η  αντίφαση ανάμεσα στο άτομο, μέσα στην απελπισμένη αστική μοναξιά του, και στην κοινωνία σε φυσικό δεδομένο αναλλοίωτο που χρειάζεται μόνο συνδρομή ειδικών για να ξεπεραστεί και όχι αλλαγή της κοινωνίας. Και μετατέθηκε το πρόβλημα  στην ατομικότητα που απολυτοποιήθηκε για να καταδικαστεί κάθε συλλογική δράση. Κι εμείς εξαπατημένοι, με έλλειψη ταξικής αυτογνωσίας, αλλοτριωμένοι αδυνατούσαμε κι ακόμα αδυνατούμε να δούμε σε όλα αυτά τις αντανακλάσεις και προβολές ενός αποξενωμένου κόσμου σε ταξική διάρθρωση.

               Κι ενώ το κεφάλαιο με σιδερένια πυγμή, οργανωμένα και συστηματικά καταστρέφει τις ίδιες τις ζωές μας εμείς ψελλίζουμε τα λόγια που μας έμαθαν, για ελεύθερα όντα που αυτόνομα και  δημιουργικά, ατομικά ο καθένας, θα αντιδρούν   στα χτυπήματά του, χωρίς να καταπιεστεί ο ατομισμός μας και να χαθεί η ελευθερία μας. Τόσο χαθήκαμε στις συγκεκριμένες  σχέσεις  προσώπων, στην προβολή των  ιδιαιτεροτήτων τους, τον εμπλουτισμό της εσωτερικής τους ζωής, που εξαφανίστηκαν παραγωγικές δυνάμεις, ταξικές σχέσεις, υλικές συνθήκες κλπ.

               Καραβιές προσφύγων, χιλιάδες άνεργοι, αμέτρητοι φτωχοί κι εμείς κονιορτοποιούμε τη βασική αιτία που τους δημιουργεί σε αμέτρητες ατομικές περιπτώσεις (π.χ οι χαμένοι αδελφοί πρόσφυγες που ξαναβρέθηκαν), αναζητώντας, με κυρίαρχο το συναίσθημα,  τη νοηματική πολλαπλότητα  των γεγονότων στο ατομικό επίπεδο, για να μη χαθεί το συγκεκριμένο, πέρα από ιμπεριαλισμούς, ταξικές σχέσεις, καπιταλιστική παραγωγή. Κι ενώ η κυρίαρχη σκέψη  μοιάζει να  επιμένει στο συγκεκριμένο, στην πραγματικότητα οδηγεί στο  υπερβατικό και την αφαίρεση, όταν θεωρεί  μια πραγματικότητα ανεξάρτητα από την ολότητα στη οποία εντάσσεται και όταν όλα τα γεγονότα αποκομμένα και αποσπασματικά ακροθιγώς εξετάζονται σε σχέση με το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα -τόσο όσο για να το δικαιώσουν.

Και όλη αυτή η διάχυτη αντίληψη, που εκφράζει την κυρίαρχη τάξη,  κατάφερε την καθολική της ενσωμάτωση στη δική μας σκέψη ώστε ο κομμουνιστικός λόγος, ξεκάθαρος και στοχευμένος στα συμφέροντα της εργατικής τάξης  να θεωρείται αρτηριοσκληρωμένος, αφηρημένος, ξύλινος και δογματικός  γιατί, λέει,  παραμερίζονται ιδιομορφίες, ελεύθερες σκέψεις αποκλείονται, απολυτοποιούνται αρχές, περιθωριοποιούνται οι ετερότητες, καταδικάζεται η ατομικότητα που καταστρέφεται με την πειθαρχία στη συλλογικότητα και την οργάνωση. Μόνο που κι έτσι, μένει η απορία, για ποια ατομικότητα μιλάμε όταν οι συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης την έχουν σακατέψει σωματικά αλλά και πνευματικά;