THE BEST

                        THE BEST

           Τα χρόνια που έρχονται είναι για τα «best».

          Για χρόνια, πολεμώντας και  κυρίως περιφρονώντας ό, τι φαινόταν «μέτριο» αναδείξαμε αυτό που φάνταζε «μεγάλο», χειροκροτούσαμε τις τερατογενέσεις, θαυμάσαμε τους «υπερανθρώπους».

        Δεν  αντιδρούσαμε πια για την αδικία που ορίζεται από τους ανθρώπους, για το ψωμί που κλέβεται από τους ανθρώπους, για την αγάπη που τσιγκουνεύονται οι άνθρωποι.

         Συναινούσαμε να βλέπουμε το «μέτριο» να γίνεται γραφικό ως διαφορετικό ή περιθωριακό ως επίφοβο.

         Πιστεύαμε ότι η «αξιοκρατία» θα σβήσει τα΄  «ανθρωπάκια» και θα αναδείξει υπερανθρώπους, φυσικούς ή τεχνητούς, πιστεύοντας ότι κι εμείς θα περιλαμβανόμασταν ανάμεσά τους.

        Ζήτω το “best”. To απλό, λιτό, καθημερινό, οικείο, σιωπηλό, χαμογελαστό, φοβισμένο ανθρωπάκι δεν  πρέπει να υπάρχει.

          Και τώρα, ανακαλύπτουμε   ότι εμείς είμαστε οι μέτριοι που επιδιωκόταν ο εξοβελισμός μας.    Παίξαμε το παιχνίδι τους, των υποσχέσεων των “ best”  κι ενώ νομίζαμε πως υποχωρούσαν και συνθηκολογούσαν αυτοί νικούσαν. Αποκηρύξαμε την ύπαρξή μας επειδή την περιφρονούσαμε βλέποντας με τα μάτια των άλλων.

         Και τώρα ο υπεράνθρωπος σαρκώθηκε. Στα προγράμματα μαμούθ, στις περιουσίες μαμούθ,   στις εξουσίες μαμούθ.

        Και τώρα ανάμεσα σ’ όλα αυτά περνάμε  εμείς οι ανήμποροι  ακόμα με θαυμασμό και δέος αποδεχόμενοι την καταδίκη μας.

         Θ’ αυτοκτονήσει το ανθρωπάκι του Σαρλώ;