Είναι πια φανερό ότι η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, όλος ο δυτικός κόσμος
έχει παραδοθεί στην καταχθόνια εξουσία των τερατωδών βιομηχανικών και
οικονομικών δυνάμεων που μανουβράρουνε τις τύχες των χωρών. Δημοκρατίες και
φασισμοί όλα τους έρχονται βολικά. Πρωθυπουργοί αστικών δημοκρατιών ή και πιο
αυταρχικών, πουλημένοι πολιτικοί που ξεπουλάνε τους λαούς τους που στρέφουν
πάνω σ’ αυτούς τις απειλές των όπλων τους, τα αδηφάγα στόματά τους που ξεφυσάνε
πόλεμο, πογκρόμ, γενοκτονίες, οι πρωτεργάτες των λιμοκτονιών, των βασανιστηρίων, του αυταρχισμού, ο Τραμπ, ο Νετανιάχου, ο
Πούτιν, ο Μακρόν, ο Μέρτζ, ο Στάρμερ
όλοι με τον ίδιο στόχο. Ανάλογα,
τα μεγάφωνα της Δύσης εκτοξεύουν απειλές και υποσχέσεις στους νωθρούς κατοίκους
της Δύσης.
Όλα μπορούν να χρησιμέψουν. Η ληστεία των κόπων των εργαζομένων
ή ο ιδεαλισμός των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων, η κοροϊδία των λόγων των κυβερνώντων, που παρασέρνουν και συσκοτίζουν την
πραγματικότητα με ανταλλάγματα σε μεγάλες ομάδες της κοινωνίας τη δόξα, την ευμάρεια, το μπόλικο χρήμα, ακόμα
και το ατιμώρητο έγκλημα αρκεί να συναινέσει.
Ο
ιμπεριαλισμός, με τον απίστευτο πλουτισμό των καπιταλιστών που επέφερε μέσω της
λεηλασίας του πλανήτη, έχει επιτρέψει στην αστική τάξη των ιμπεριαλιστικών
χωρών και των συνοδοιπόρων τους να μπορεί
να κάνει παραχωρήσεις στην αντίστοιχη εργατική τάξη. Πρόσφερε ψίχουλα από τον
τεράστιο πλούτο της ενόψει των απεργιών και των απαιτήσεων του εργατικού
κινήματος, ενισχύοντας αυταπάτες για μεταρρυθμίσεις του αστικού κράτους
ευνοϊκές για την εργατική τάξη. Η ανάπτυξη μάλιστα του αστικού
κοινοβουλευτισμού τροφοδότησε ψευδαισθήσεις για επιλογή από τις μεγάλες μάζες
των ηγετών του, ενώ στην πραγματικότητα η διακυβέρνηση ποτέ δεν ξεφεύγει από τα
χέρια των καπιταλιστών.
Και όσο μεγαλύτερη η αφελής
εμπιστοσύνη των πολλών τόσο πιο εύκολα πιάνονται στον τροχό αυτής της
καταστροφής που ελλοχεύει. Κι αν μια φορά πιαστούν σ’ αυτό παρασέρνονται μέχρι
τέλους. Γιατί μετά έρχεται και ο φόβος που αποτελειώνει τον εξανδραποδισμό που
δεκαετίες τώρα χρησιμοποιείται σαν δόλωμα, μαζί με τις κολακείες της
ματαιοδοξίας και τα μικρά φιλικά δώρα των ανάλγητων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων
για να πιάσουν στα δίχτυα την πλειοψηφία από ανήμπορους λαούς.
Και
μοιάζει αυτή η υποχθόνια σύγκρουση, που δεν ομολογείται, να γέρνει προς τη
μεριά των καπιταλιστικών δυνάμεων, καθώς εκλείπει πια εδώ και δεκαετίες εκείνη
η δύναμη, η ΕΣΣΔ, που τον καιρό του
μεσοπολέμου προετοίμαζε την αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας ενάντια στον
καπιταλισμό με τη μορφή του φασισμού. Γι’ αυτό σχεδόν με λύσσα όλες αυτές τις
δεκαετίες μετά τη διάλυσή της σύσσωμός ο καπιταλιστικός κόσμος συμφωνεί στην
απαξίωσή της, στη διαστρέβλωση του τιτάνιου έργου της, στο σφετερισμό της δικής της αντιφασιστικής
νίκης, στο ξαναγράψιμο της ιστορίας, για να μην υπάρχει στους λαούς καμιά ελπίδα
για δική τους νίκη. Μόνο που οι γίγαντες αυτοί του χρήματος και της
απατεωνιάς με τους παρατρεχάμενους τους,
σίγουροι για τη δύναμή τους, μοιάζουν να έχουν πολύ μικρότερα μυαλά απ’ ό,τι οι φοβισμένοι
και παραπλανημένοι λαοί φαίνεται να πιστεύουν. Τα μυωπικά τους μάτια δεν τους
αφήνουν να απαλλαγούν από τα αντιμαχόμενα συμφέροντά τους, τις ματαιοδοξίες
τους, τα ανταγωνιστικά τους πάθη. Δεν στέκονται για πολύ καιρό ικανοί να
δημιουργήσουν κοινό μέτωπο εναντίον του
εχθρού που είναι στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι λαοί τους, το σύνολο των
εργαζομένων που αγωνίζονται, το εργατικό κίνημα που οικοδομείται πάνω σε
ταξικές βάσεις.
Ένας
ατέλειωτος κύκλος κυβερνήσεων αναζητούν για την άρχουσα τάξη τους μεγαλύτερο
συνολικό όφελος και παράγουν αστάθειες,
οδηγώντας σε μια συνεχή δυναμική κατακερματισμού και ανασύνθεσης των συμμαχιών.
Στον πόλεμο Ρωσίας με Ουκρανία η εκλογή του Τραμπ μοιάζει να διαφοροποιεί από
τους ευρωπαίους συμμάχους τις ΗΠΑ, που ασκούν πιέσεις στο Κίεβο για κατάπαυση
του πυρός, ενώ η ΕΕ επιμένει να υποστηρίζει το Κίεβο να μη προχωρήσει σε
συμφωνία που θα δίνει πλεονέκτημα στη Ρωσία. Σε μια
δευτερεύουσα σύγκρουση, της Ινδίας και Πακιστάν, η Ρωσία είναι μαζί με την
Ινδία στην υπεράσπιση του Κασμίρ, ενώ η Κίνα είναι υπέρ του Πακιστάν που
υπερασπίζεται το δικαίωμα του λαού του Κασμίρ να ενωθεί με το Πακιστάν. Στη
Συρία οι ΗΠΑ συνέδραμαν τη συμμαχία των SDF, Συμμαχία Συριακών
Δημοκρατικών Δυνάμεων, υπό την ηγεσία των Κούρδων, η Ρωσία και το Ιράν
υποστηρικτές της κυβέρνησης του Άσαντ υποστήριζαν τον Συριακό Αραβικό Στρατό, SA. Για την καταπολέμηση του
Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, η Ουάσινγκτον εξόπλισε, εκπαίδευσε και
χρηματοδότησε τις δυνάμεις που
καθοδηγούνταν και κυριαρχούνταν από Κούρδους μαχητές, ενώ η Τουρκία προσπαθούσε να εξαλείψει τους Κούρδους. Κι ενώ η φατρία
ανταρτών, η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ, που ανέτρεψε τον περασμένο Δεκέμβρη τον
Μπασάρ αλ Άσαντ και συνδέονταν με την Αλ Κάιντα και είχε την σιωπηρή υποστήριξη
της Τουρκίας χαρακτηριζόταν από ΗΠΑ και ΗΕ τρομοκρατική οργάνωση, τον αρχηγό
της όμως και de facto ηγέτη της Συρίας Αχμέντ αλ Σάρα, πρώην Αλ Τζολάνι, η Δύση δεν έχει πια καμιά αντίρρηση να τον συναντήσει. Δεν είναι
μόνο ο Μακρόν που τον υποδέχτηκε, είναι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ που τον
αποθέωσε μετά τη συνάντηση μαζί του. Στη
Μ. Ανατολή, αφού η φρίκη της γενοκτονίας έκανε και πάλι ορατούς μέσα στον
αφανισμό τους τους Παλαιστίνιους, η
δυτική βοήθεια από ΗΠΑ και ΕΕ στο Ισραήλ συνεχίζει να είναι ακλόνητη και
σταθερή, με τις συμφωνίες του Αβροάμ να είναι σε ισχύ, ενώ οι Παλαιστίνιοι
έχουν εύθραυστη υποστήριξη, μόνο η Υεμένη να μένει σταθερά ο μοναδικός σχεδόν
επί του πεδίου σύμμαχος. Κίνα και Ρωσία
που δεν τους ευνοεί η καθιερωμένη παγκόσμια τάξη αυτό που αναζητούν είναι υποστήριξη
από κράτη που αισθάνονται καταπιεσμένα από τη Δύση.
Μπερδεμένες
συμμαχίες και αντιπαλότητες που καταρρέουν σε μια γωνιά του πλανήτη και
ξαναστήνονται σε μια άλλη. Οι ιμπεριαλιστές προδίδουν ο ένας τον άλλο για
πρόσκαιρα οφέλη που κλέβει ο ένας από τον άλλο, για μια συμφωνία που κλείνουν
με τον πιο αδύναμο ανταγωνιστή, που κάνει τη δουλειά κάποιων σε βάρος των
υπόλοιπων αντιζήλων. Κι έτσι ανοίγονται ρωγμές για ν’ αποκαλύπτονται οι
προθέσεις τους κι έτσι πρόσκαιρα η αλαζονεία κάποιων απ’ αυτούς εξωθεί στα άκρα
την αναλγησία τους κι έτσι η αποτυχία των δράσεων τους φανερώνει την μικρόνοια και αδυναμία τους.
Τα τελευταία
χρόνια, πιο έντονα οι μηχανισμοί μιας νέας πορείας προς τον πόλεμο τίθενται σε
εφαρμογή, ξεκινώντας από την έκρηξη των στρατιωτικών εξοπλισμών, με τις χώρες
της Δύσης να κινούνται προς μια πολεμική οικονομία. Και ο επανεξοπλισμός δεν
είναι βέβαια μόνο υλικός, αλλά κυρίως επεκτείνεται και στην ιδεολογική
προετοιμασία των μεγάλων μαζών να συρθούν σε πολέμους, όπως στην Ουκρανία και
Ρωσία. Γι’ αυτό και επισημαίνει το ΚΚΕ στη διακήρυξη του για τη συμπλήρωση 80
χρόνων από το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου και την αντιφασιστική νίκη των
λαών. «Οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως οι
υπερασπιστές της καπιταλιστικής εξουσίας επιχειρούν με τη μαύρη προπαγάνδα να
χειραγωγήσουν τις νεότερες γενιές, να τις υποτάξουν μαζικά στα σημερινά
ιμπεριαλιστικά εγκλήματα» και γι’ αυτό «Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει
να παγιδεύεται στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης ή και να ακολουθεί
τις διαφορετικές πιθανόν επιλογές, τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και
θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ιμπεριαλιστική ειρήνη»
