Με τις προσπάθειες
της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και των συν αυτώ για απεμπλοκή τους από το έγκλημα
των Τεμπών απαξιώνονται θεσμοί και δημόσιοι οργανισμοί σε τέτοιο βαθμό που
διευρύνεται το αίσθημα της ματαιότητας
της επίκλησής τους στην αναζήτηση της αλήθειας. Δεν είναι μόνο οι παλινωδίες
στον λόγο των πολιτικών, από Μητσοτάκη μέχρι το τελευταίο πολιτικό στέλεχος της
Ν. Δημοκρατίας, αλλά κυρίως οι ενέργειες κρατικών λειτουργών όπως αυτών της
Δικαιοσύνης ή και οργανισμών όπως του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης
Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών). Κι αν
αποκαλύπτεται το ψεύδος της αξιοπιστίας ή αντικειμενικότητας αστικών θεσμών
αυτό περισσότερο επιδιώκεται να χρεώνεται
σε συμπεριφορές ατόμων, ωθώντας σε μια αέναη αναζήτηση των κατάλληλων
προσώπων, αφήνοντας το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν έξω από κάθε κριτική. Το έδαφος όμως όταν γίνεται τόσο γλίσχρο, για τον καθημερινό άνθρωπο της εργασίας αυξάνεται
η ανασφάλεια απέναντι σ’ έναν κόσμο που σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο διατηρεί
ακέραια τη δύναμή του να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται. Για να φοβάται, να παραιτείται και να υπομένει Αναζητώντας
τα έλαια σιλικόνης που όψιμα για όλους τους εμπλεκόμενους κυβερνητικούς και
δημόσιους λειτουργούς ήταν η αιτία της περίφημης πυρόσφαιρας που προκάλεσε και
βασανιστικούς θανάτους και στοχοποιώντας και πάλι ως μοναδικό αίτιο του
εγκλήματος τον σταθμάρχη, γίνεται
προσπάθεια ν’ αντιμετωπιστεί το εγκληματικό δυστύχημα ως ένα μεμονωμένο
περιστατικό, καταλήγοντας στο τραγελαφικό συμπέρασμα ότι απαιτείται αξιολόγηση των δημόσιων
υπαλλήλων. Αφού κατ’ αρχάς
θορυβήθηκε η κυβέρνηση και οι συν αυτή με τη λαοθάλασσα των συλλαλητηρίων, σε
δεύτερο χρόνο αντιμετωπίζοντας την κατάσταση πιο ψύχραιμα αποφάσισε ότι η
καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αδυνατώντας να δώσει μια πειστική εξήγηση για
την αλλοίωση, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, του χώρου
του εγκληματικού δυστυχήματος
φαίνεται να είναι σίγουρη ότι, δυσχεραίνοντας μ’ αυτή την ενέργεια την
αποδεικτική διαδικασία, έχουν χαθεί όποια στοιχεία θα μπορούσαν να την καταστήσουν υπόλογη για την πολιτική
της. Αυτό που γίνεται τώρα με τις
δολοφονίες χαρακτήρων, την απαξίωση ή ανασκευή πορισμάτων είναι η επίθεση του
επικοινωνιακού τομέα των κυβερνώντων, που αρνούνται, ακόμα και διαστρεβλώνοντας
κάθε λογική επιχειρηματολογία, ότι απλώς αμύνονται για να μην αποκαλυφτούν τα
εγκληματικά αποτελέσματα μιας πολιτικής που δεν κάνει άλλο παρά να ακολουθεί
τις καπιταλιστικές επιταγές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ενεργεί
διαφορετικά από τις άλλες κυβερνήσεις της Ν. Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ ή και
ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν αμφισβήτησαν την
τυφλή επιδίωξη του κέρδους σε όλους τους τομείς. Γενικά πάντα όταν οι
κυβερνώντες αισθάνονται αδύναμοι μπροστά στις λαϊκές κινητοποιήσεις προσπαθούν
να τις χειραγωγήσουν με υποσχέσεις και
κολακείες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη,
θεωρώντας ότι παίζει στο πολιτικό
γήπεδο χωρίς αντίπαλο και με χειραγωγούμενα από αυτήν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ,
πολύ συχνά αισθάνεται απρόσβλητη και αποθρασύνεται να επιδεικνύει την αδιαφορία της για τις λαϊκές ανάγκες.
Κι ενώ
τόνοι δημοσιογραφικού υλικού έχουν καταναλωθεί σχετικά με τα έλαια σιλικόνης
και το εύφλεκτο υλικό, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο, αν δεν εξαφανίζουν, τις ελλείψεις ασφαλείας της σιδηροδρομικής
γραμμής και την αδιαφορία για αναβάθμιση των υποδομών της με την ιδιωτικοποίησή
και κατάτμηση του σιδηρόδρομου, ελάχιστη
δημοσιότητα και ανύπαρκτος προβληματισμός υπήρξε σχετικά με τα ερωτήματα που
έθεσε το ΚΚΕ για την αξιοποίηση την
περίοδο του εγκλήματος των Τεμπών των σιδηροδρομικών υποδομών για μεταφορά
καυσίμων για τα αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Με τον υπουργό Εθνικής
Άμυνας Ν. Δένδια να ισχυρίζεται ότι «ουδεμία συσχέτιση προκύπτει» μεταξύ του
εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών με τη μεταφορά καυσίμων για τις ένοπλες
δυνάμεις ή το ΝΑΤΟ.
Κι έχοντας φροντίσει η κυρίαρχη προπαγάνδα να
χρεωκοπήσει στη συνείδησή μας κάθε προσδοκία για μετασχηματισμό της κοινωνίας,
ένα αμέτρητο πλήθος βγήκε στους δρόμους για τα Τέμπη βλέποντας σ’ αυτό το
έγκλημα ν’ αντανακλάται όλη η μιζέρια, δυστυχία και ανασφάλεια της ζωής του, έτοιμοι
οι περισσότεροι να ακολουθήσουν μ’ ευγνωμοσύνη σαν οδηγούς χαροκαμένους γονείς.
Γαλουχημένοι με μια ατομοκεντρική αντίληψη, σχεδόν με αποστροφή προς κάθε συλλογικό, θεωρώντας σχεδόν επαναστατικό να
μη φυλακίζεται το πνεύμα στις προσωπίδες κάποιου δόγματος ένα ατέλειωτο πλήθος
παραπαίει αναζητώντας σωτήρες, παρόλο που κάθε φορά διαψεύδεται και καταλήγει να νιώθει την πίκρα της ματαίωσης
των ελπίδων του.
Κι έτσι
που έχουμε φτάσει μέχρις εδώ, σ’ έναν κόσμο εξαρθρωμένο, με το ολοκαύτωμα στη Γάζα, τις αντιπαραθέσεις
με τους δασμούς, τον πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται όσο δεν καταλήγουν οι
διαπραγματεύσεις για τις σπάνιες γαίες, χρειάζεται μια δυνατή δόση αυταπάτης
για να φανταστούμε πως θα ξεπεράσουμε αβρόχοις ποσί την επερχόμενη καταιγίδα
που πλησιάζει. Όλα δένονται μεταξύ τους, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που
προκαλούν σφαγές και αφανισμούς λαών, με τα καπιταλιστικά κέρδη, που
εξαθλιώνουν ζωές, και τους κυβερνώντες, οι οποίοι διευκολύνουν αυτές τις
θηριωδίες που παρουσιάζονται με διάφορα περιτυλίγματα.
Το
γεγονός ότι ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας εναντιώνεται με διαμαρτυρίες και
διαδηλώσεις στη γενοκτονία που ενάμιση χρόνο εξελίσσεται στη Γάζα, σχεδόν σε
απευθείας σύνδεση, είναι ενδεικτικό για το πόσο έχει δηλητηριαστεί η καρδιά και
το μυαλό μας από την προπαγάνδα που στρεβλώνει τις συνειδήσεις μας. Δεν απειλείται
καμιά ανεξαρτησία καμιά προσωπικότητά μας όταν οργανωνόμαστε και παλεύουμε για
κοινά αιτήματα και στόχους. Όσο ο καθένας μόνος υποτίθεται ότι θέλει να σώσει
το εγώ του τόσο καταντούμε να το χάνουμε
μέσα στην ξεραΐλα μιας ζωής, με την πίκρα από τη συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της.
Η οργή,
η αδικία, η ταπείνωση ενεργοποιεί αμέτρητο κόσμο που πρέπει να βρει την
κατεύθυνση και την πορεία του μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και
τις κινητοποιήσεις με διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια σε ένα σύστημα που
απαξιώνει, εξαθλιώνει και εξαφανίζει ζωές είτε με πόλεμο από τη Γάζα μέχρι την
Ουκρανία είτε με πολιτικές ενέργειες όπως στο έγκλημα των Τεμπών. Γι’
αυτό στην αυριανή απεργία, που επιδιώκεται να χάνεται μέσα στη γλίτσα των έλαιων σιλικόνης, θα πρέπει με τη μαζική συμμετοχή σ’ αυτή και στις
συγκεντρώσεις να δείξει το μεγάλο πλήθος
το μεγάλο πάθος για ανατροπή μιας
πολιτικής που σκοτώνει.
