ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Υπάρχει κάτι λάθος με τη δημοκρατία και τον πολιτισμό της Δύσης που βοηθά  ένα κράτος όπως το Ισραήλ να συνεχίζει ένα χρόνο τώρα να σφάζει ανθρώπους και να ερημώνει τη γη τους. Η ιστορία της πολιτισμένης Δύσης είναι γεμάτη από παραδείγματα φρικτών μαζικών φρικαλεοτήτων, στις οποίες φυσικά   δεν ανταποκρίθηκε με την κατάλληλη αποστροφή και επείγουσα ανάγκη εκείνη την εποχή που συνέβαιναν. Αργότερα βέβαια οι ηγεσίες και η κυρίαρχη τάξη της Δύσης κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν και εκ των υστέρων καταδικάζουν τις φρικαλεότητες του παρελθόντος, όπως το Ολοκαύτωμα, αρνούνται όμως να αναγνωρίσουν την επανάληψή τους στην Παλαιστίνη.

        Και τώρα, μετά τις φρικαλεότητες του ναζιστικού καθεστώτος τις οποίες η Δύση διαβεβαίωνε ότι δεν θα επέτρεπε την επανάληψή τους, οι ηγεσίες της δημοκρατικής Δύσης υποστηρίζουν το Ισραήλ στη διάπραξη της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Θηριωδίες γίνονται στη Γάζα σε καθημερινή βάση εδώ και δεκατρείς μήνες και οι ηγεσίες της Δύσης αδιαφορούν. Και είναι τόσο ηθικά χρεοκοπημένοι που δεν διστάζουν να βρίσκουν δικαιολογίες, με γενικές καταδίκες της βίας και αποδοχή του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, για να επιβληθεί ένας τέτοιος εφιάλτης στους συνανθρώπους τους.

         Για να παρασύρουν όμως και την  πλειοψηφία να συμπορεύεται  μαζί τους  παντού με ένα βομβαρδισμό μηνυμάτων προσπαθούν να πείσουν ότι όσοι υποστηρίζουν το δικαίωμα για μια πατρίδα των Παλαιστινίων δεν αντιλαμβάνονται σωστά την πραγματικότητα. Κι αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι φανερά και ξεκάθαρα, όπως η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και οι συζητήσεις  των απολογητών του Ισραήλ στο Διαδίκτυο. Μπορεί επίσης να είναι και πιο  διακριτικά, όπως τα ανείπωτα μηνύματα που εκπέμπονται, όταν κανείς γύρω μας δεν μιλάει για τη Γάζα και αυτή η φρίκη περιθωριοποιείται σαν είδηση κι εντάσσεται σε μια κανονικότητα συμπεριφοράς. Και είναι και μ’ αυτόν τον τρόπο, πέρα από την στρατιωτική υποστήριξη,  που οι ηγέτες μας συμπράττουν σε  μια ενεργή γενοκτονία. Και θέλουν να καθοδηγούν με την προπαγάνδα τους και όλη την κοινωνία για να δικαιολογεί τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο με τον πιο άθλιο τρόπο.

          Η κυρίαρχη δυτική κοσμοθεωρία συρρικνώνει τη γη σε χώρες που ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ και αποτελούν τη Διεθνή Κοινότητα, ενώ ενεργεί σαν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν στις φτωχές χώρες της Αφρικής και Ασίας  να μην μοιράζονται έναν πλανήτη μαζί μας. Κι έτσι να μην  σκεφτόμαστε πραγματικά όλη την εκμεταλλευτική ιμπεριαλιστική εξόρυξη πόρων και εργασίας που καθιστά εφικτό τον τρόπο ζωής μας, παρόλο που επηρεάζει άμεσα σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας. Η κυρίαρχη δυτική πολιτική και κουλτούρα προσποιείται ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν υπάρχει, όπως και ότι στο εσωτερικό των δυτικών χωρών  δεν υπάρχει εργατική τάξη. Η αντίληψη για τη δημοκρατία μας ως κάτι χωρίς ταξικό περιεχόμενο συσκοτίζει την διαίρεση κεφαλαίου και εργασίας με συγκρουόμενα συμφέροντα, για να παγιδευτεί το εργατικό κίνημα μεταξύ αντίδρασης και προοδευτισμού της ίδιας της αστικής τάξης, εξαφανίζοντας την πάλη των τάξεων.

         Γι’ αυτό και οι φιλοκαπιταλιστές οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι επιδιώκουν να αυξήσουν το κοινωνικό βάρος των μικροαστικών στρωμάτων εις βάρος της εργατικής τάξης. Από τη μια μεριά, μειώνουν την εργατική τάξη μόνο σε βιομηχανικούς εργάτες, από την άλλη, αναφέρονται σε μεγάλα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης, στα οποία δεν φαίνεται να ασκείται άμεσα η εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Αφομοιώνουν τη «μικροαστική τάξη» με τις «μεσαίες τάξεις» και ενσωματώνουν σε αυτές ένα μεγάλο κλάσμα του μισθωτού εργατικού δυναμικού. Το τέχνασμα αποδίδει, γιατί έτσι  η εργατική τάξη εξαφανίζεται και τα μεσοστρώματα, που ταλαντεύονται μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης,  κολακεύονται  ότι αναπτύσσονται συνεχώς και ευημερούν χάρη στα θαύματα του καπιταλισμού, τουλάχιστον στη θεωρία. Για να δημιουργείται έτσι μια στρεβλή ταξική συνείδηση  στους εργαζόμενους που θα επιτρέπει στις κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ακόμα και μια γενοκτονία.

          Κι αν όταν ο καπιταλισμός δεν κλονίζεται και είναι ικανός για συσσώρευση μπορεί τα μικροαστικά στρώματα να απολαμβάνουν προνόμια, όμως η γενική κρίση του καπιταλισμού λειτουργεί σαν ψαλίδι που συνθλίβει ό,τι υπάρχει ανάμεσα στην εργατική και κυρίαρχη τάξη. Μπορεί λοιπόν να μοιάζει ανακουφιστικό να ζει κανείς στη Δύση του καπιταλισμού που βιώνει μόνο τα οφέλη των μαζικών δολοφονιών και της ιμπεριαλιστικής εξόντωσης και να είναι τραγικό να ζει κανείς εκεί που γίνονται οι δολοφονίες και κάθε είδους εκμετάλλευση. Μόνο που  αν μοιάζει ωραίο να ζει κανείς στο δυτικό κόσμο αυτό δεν σημαίνει ότι το κακό δεν θα φτάσει κι εδώ και αυτό φυσικά   δεν θα είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία.  Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι της Ευρώπης είναι η απόδειξη ότι πουθενά στον κόσμο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων οι λαοί δεν είναι ασφαλείς. 

          Κι όμως η αντίδραση των λαών στη Δύση για τη γενοκτονία που υποστηρίζεται από την κυρίαρχη τάξη της Δύσης δεν έχει μαζικότητα και ένταση ανάλογη του μεγέθους της φρίκης. Δεν είναι μόνο η επιδέξια χειραγώγηση  των  κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών, αλλά και τα  νομιμοφανή τεχνάσματα που χρησιμοποιούν για  να περιορίσουν έως και να απαγορεύσουν τις διαμαρτυρίες συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους. Η εσκεμμένη μάλιστα  σύγχυση της κριτικής του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό δίνει πρόσχημα στις δημοκρατικές μας κυβερνήσεις να ισχυριστούν ψευδώς τον αντισημιτισμό για να επιτεθούν στα δικαιώματα, ακόμα και να απειλήσουν την ιθαγένεια των εθνικών μειονοτήτων όπως στη Γερμανία, επιδοκιμάζοντας τη γενοκτονία ταυτόχρονα.  

          Το Ισραήλ και οι ανά τη Δύση  σύμμαχοί του βρίσκουν συνέχεια νέους τρόπους για να παρουσιαστεί ως θύμα ενώ διαπράττει γενοκτονία, όπως να διαστρεβλώνουν το νόημα τω λέξεων.  Έτσι π. χ. χρησιμοποιείται η λέξη πογκρόμ για να γίνει αναφορά σε Ισραηλινούς χούλιγκαν  για την αποκρουστική συμπεριφορά τους στο Άμστερνταμ, που κατέστρεψαν παλαιστινιακές σημαίες και τραγούδησαν για τη δολοφονία των παιδιών στη Γάζα που  προκάλεσαν την αντίδραση των κατοίκων της πόλης. Ποτέ όμως δεν έχει χρησιμοποιηθεί στις περιπτώσεις που ένοπλοι Ισραηλινοί έποικοι με βιαιότητα πυρπόλησαν σπίτια και ελιές των Παλαιστινίων για να τους τρομοκρατήσουν και διώξουν από τη γη τους κι αυτό γίνεται δεκαετίες τώρα.

          Η Γάζα δεν είναι από εκείνα τα θέματα όπου θα πρέπει να σεβαστείς τις απόψεις της άλλης πλευράς, γιατί η άλλη πλευρά είναι αυτή που διαπράττει και υποστηρίζει τη γενοκτονία.  Και η υποστήριξη μια γενοκτονικής σφαγής δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή. Γι’ αυτό κι αν ακόμα άμεσα δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη σφαγή είναι σημαντικό να κρατάμε το βλέμμα μας καρφωμένο σ’ αυτό που συμβαίνει σ’ εκείνη τη γωνιά του κόσμου. Κι επειδή η Παλαιστίνη είναι το μέτωπο που με τον πιο τραγικό τρόπο αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία, κάθε αγώνας όπου γης που στρέφεται ενάντια σ’ αυτά γίνεται και αγώνας συμπαράστασης στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτό και στη μεθαυριανή επέτειο το Πολυτεχνείου η  διαδήλωση ενάντια στον ιμπεριαλισμό  θα πρέπει να είναι μαζική, γιατί θα είναι συγχρόνως και μια διαδήλωση συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, έμπρακτη εκδήλωση της  αλληλεγγύης μας στον πολύπαθο λαό.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

 

Και εν μέσω αμερικανικών εκλογών, με τις βόμβες του Ισραήλ να στοχεύουν αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας και στο Λίβανο, το βίντεο μιας νεαρής στην πανεπιστημιούπολη του Αζάντ στην Τεχεράνη με εσώρουχα, που στη συνέχεια φαίνεται να τ’ αφαιρεί, κάνει το γύρο των κοινωνικών δικτύων και αποτελεί αντικείμενο πολυάριθμων αντιδράσεων, κυρίως συμπαράστασης και αγανάκτησης. Σύμφωνα με την εκδοχή που δημοσιεύτηκε φέρεται να έβγαλε τα ρούχα της για να διαμαρτυρηθεί κατά των αστυνομικών ασφαλείας του πανεπιστημίου  που την ενόχλησαν λόγω του ακατάλληλου χιτζαμπ της. Ανακηρύχθηκε ηρωίδα που μετέτρεψε το σώμα της σε όπλο ενάντια  στο σκοταδισμό του σκληρού ιρανικού καθεστώτος και  το  σώμα της με τα εσώρουχα  έγινε  σύμβολο αντίστασης, ένα σώμα που φωνάζει και διατρανώνει μια αλήθεια, την αλήθεια της Δύσης. Αυτό το βίντεο κατέληξε να θεωρείται στη Δύση τεκμήριο της φρίκης των μεθόδων ενός καθεστώτος που καταπιέζει τις γυναίκες και καταδικάζει τους αντιφρονούντες μέχρι θανάτου.

         Κι ενώ ένα χρόνο τώρα σε βίντεο και φωτογραφίες βλέπουμε γυναίκες στη Γάζα και στο Λίβανο να σώζουν ζωές σε νοσοκομεία που βομβαρδίζονται, να μαγειρεύουν φαγητό για πρόσφυγες κάτω από ισραηλινά πυρά, να θυσιάζουν τη ζωή τους για να σώσουν τα παιδιά τους, να  πυροβολούνται από ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές,  η ευαίσθητη Δύση, μια μεγάλη πλειοψηφία, μόνο όταν μια γυναίκα γδύθηκε χρησιμοποίησε τη λέξη «γενναιότητα» για να χαρακτηρίσει την πράξη της.

       Η Μ. Ανατολή υποφέρει από τις καταστροφές της δυτικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης, με όργανο το Ισραήλ,  και ο ισλαμικός κόσμος παραμένει στην υποτιθέμενη πολιτισμική του κατωτερότητα. Τα στερεότυπα για τον ισλαμικό κόσμο επικρατούν στις δυτικές συνειδήσεις, ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα γίνονται δεκτά ως αλήθειες. Οι δυτικοί φιλελεύθεροι στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουν οι άνθρωποι από τον δικό τους. Και όσοι δεν θέλουν να ενστερνιστούν την δική τους "ανθρωπιστική" ιδέα για την ύπαρξη είναι εξ ορισμού απολίτιστοι που πρέπει να υποταχτούν με κάθε τρόπο στο δικό τους αξιακό σύστημα. Χρόνια τώρα οι δυτικές κυρώσεις στο Ιράν, αλλά και των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας ατέλειωτες τώρα δεκαετίες,  που στρέφονται κι εναντίον των γυναικών δεν ξεσήκωσαν κύματα διαμαρτυρίας ούτε κατ’ ελάχιστον σε σχέση μ’ αυτά που προκάλεσε το βίντεο με τη ημίγυμνη γυναίκα. Κι αν μοιάζει οι Ιρανές να μετράνε μόνο όταν περπατάνε γυμνές στο δρόμο, είναι γιατί χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για τη δυτική ιμπεριαλιστική πολιτική και τίποτε περισσότερο. Είναι που το Ιράν πρέπει να απαξιωθεί, γιατί απειλεί να πυρπολήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ με την εμπροσθοφυλακή τους το Ισραήλ.

         Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επικρίνεται το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν και  να καταδικάζεται η καταπίεση των γυναικών σ’ αυτό. Όχι όμως μ’ έναν τρόπο που απλώς θέλει να δικαιώνει την προοδευτική κι ελεύθερη Δύση για  να απαξιώσει τη σκοταδιστική κοινωνία του Ισλάμ, παραβλέποντας το ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυτικών χωρών στις πολιτικές εξελίξεις αυτών των κοινωνιών. Γιατί η πραγματική δύναμη του τρόμου στον κόσμο είναι αυτή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των εταίρων του, που στη Μ. Ανατολή ενισχύουν τα σιωνιστικά σχέδια  και τα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας.            

         Ο  αυστηρός λοιπόν ενδυματολογικός κώδικας που επιβλήθηκε  στις γυναίκες στο Ιράν θεσπίστηκε μετά την επικράτηση της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 η οποία εκδίωξε το Σάχη Παχλαβί, πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ, που είχε γίνει μισητός στον ιρανικό λαό με τη μυστική του αστυνομία Savak. Ο οποίος Σάχης είχε φροντίσει  για τη διασφάλιση της θέσης του να συντρίψει όλες τις οργανωμένες δυνάμεις που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και να απαγορεύσει το συνδικαλισμό μετά την ανατροπή από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο το 1953  του Μοχάμεντ Μοσαντέκ, που επιχείρησε την εθνικοποίηση το πετρελαίου.   Κι όταν το 1978 ξεκίνησε η λαϊκή επανάσταση στο Ιράν, η επικράτηση των ισλαμιστών εις βάρος της αριστερής αντιπολίτευσης θεωρούνταν για τις ΗΠΑ προτιμότερη, χρησιμοποιώντας τους ως ανάχωμα στην επέκταση της επιρροής της Σοβιετικής ένωσης στη Μ. Ανατολή.                                                             Η ίδια η ιστορία λοιπόν της περιοχής θα πρέπει να μας κάνει επιφυλακτικούς στη δυτική προπαγάνδα ενάντια στον ισλαμικό κόσμο, όταν μάλιστα φαίνεται το Ιράν να είναι η μόνη κρατική οντότητα της περιοχής με στρατιωτική δύναμη που αντιτίθεται στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το  συνεπικουρούμενο από τους ιμπεριαλισμούς της Δύσης Ισραήλ. Γιατί η βασική δυτική  στρατηγική είναι  να πιεστεί το Ιράν να υποβληθεί σε επαρκή κοινωνικοοικονομική ασφυξία, ώστε η κυβέρνησή του είτε να ανατραπεί ή να υποβληθεί σε εξωτερικό έλεγχο, έτσι που  να περιέλθει σε αδυναμία να αντιταχθεί  στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ.  

         Και βέβαια, με τη νίκη του Ντ. Τραμπ στις εκλογές η βασική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ φυσικά και δεν θα μεταβληθεί. Και οι δυο υποψήφιοι συμφωνούσαν για τη γενοκτονία, με τη διαφορά ότι η  Κ. Χάρρις μπορούσε να προσποιείται συγκινημένη για τα παιδιά που δολοφονούσε. Τα πράγματα σ’ αυτήν την πολύπαθη γωνιά του πλανήτη θα γίνουν με τον Τραμπ όλο και πιο άσχημα, όσο γίνονταν όλο και πιο άσχημα και με τον Μπάιντεν. Όλες οι κραυγές από τους φιλελεύθερους της Ευρώπης και Αμερικής για τον Τράμπ λειτουργούν μόνο μέσα σε μια δυτική, στην ουσία ρατσιστική, κοσμοθεωρία που δεν βλέπει τα θύματα της εκμετάλλευσης και πολεμοκαπηλείας της Δύσης ως πλήρως ανθρώπινα όντα, με αποτέλεσμα να βλέπει τις φρικαλεότητες της γενοκτονίας σαν λιγότερο σημαντικές από τις συγκριτικά ήσσονος σημασίας καταχρήσεις σχετικά με την εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει ελπίδα να προέλθει οποιαδήποτε θετική αλλαγή από το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα των ΗΠΑ, όπως κι αν ευνοούσε την Κ. Χάρρις. Και ο προηγούμενος και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα διαπράττει γενοκτονία, θα προκαλεί λιμό σε λαούς με τις οικονομικές κυρώσεις του, θα αυξάνει τον ασφυκτικό κλοιό των ΗΠΑ στον πληθυσμό της γης με το είδος της βίας και τυραννίας που απαιτείται.

          Γιατί  οι εκλογές στα καπιταλιστικά κράτη δεν έχουν σχεδιαστεί να ωφελούν τους καθημερινούς ανθρώπους ούτε στο ελάχιστο. Μόνο εάν συγχρόνως  οργανώνεται και  γιγαντώνεται ένα λαϊκό κίνημα που αγωνίζεται και διεκδικεί.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 

Και κάθε φορά, σε κάθε επέτειο γίνονται εμφανείς οι προσπάθειες της κυρίαρχης τάξης να κατασκευάσει το νόημα του παρελθόντος, να το διαδώσει  και να το επιβάλλει ελέγχοντας τη συλλογική μας μνήμη. Γιατί αν η πολιτική της μνήμης έχει τις ρίζες της στο παρελθόν, όμως η επιθυμητή επικοινωνιακή επίδρασή της υποκινείται από σύγχρονες πολιτικές εκτιμήσεις,   αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι σημαντικοί παράγοντες και το σύνολο σκέφτονται και αντιδρούν σε καταστάσεις στο παρόν. 

          Και είναι οι τελετουργίες, όπως οι εθνικές επέτειοι,  οι παρελάσεις, οι τόποι μνήμης που εκπέμπουν μηνύματα για το παρελθόν και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της συλλογικής μνήμης. Τα μηνύματα της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας σε κάθε επέτειο συνοψίζουν σχηματοποιώντας το νόημα κορυφαίων ιστορικών γεγονότων στο παρόν, καθοδηγώντας μας σ’ αυτό που πρέπει να θυμόμαστε. Με τα χρόνια μέσα από διάφορους τέτοιους μηχανισμούς το παρελθόν σχηματοποιείται, εξορθολογίζεται γίνεται ένα στερεότυπο, χάνει τις αμφίσημες ή και περίπλοκες διαστάσεις του και αποκτά ένα νόημα βολικό για την κυρίαρχη τάξη  που εκπέμπει το μήνυμα.   

            Και στη φετινή λοιπόν επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου ό,τι  διασώθηκε από το ιστορικό γεγονός στα μηνύματα πρωθυπουργού και προέδρου Δημοκρατίας είχε να κάνει με τις ένοπλες δυνάμεις και την ενότητα. Ο Κ. Μητσοτάκης  με την αοριστολογία του μηνύματός του, που ούτε καν υπαινίσσονταν το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, βρήκε την ευκαιρία εμμέσως να δικαιολογήσει τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες και να προτρέψει συνεργασία και συναίνεση,  σημεία όπου εστίασε και  το δικό της μήνυμα  η πρόεδρος Κ. Σακελλαροπούλου. Σε αντιδιαστολή, στο μήνυμα του  ο γ.γ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας αναφέρεται στο φασισμό και ιμπεριαλισμό που συνδέει το τότε με το τώρα. Και αυτό είναι ενδεικτικό της μόνιμης και συνεχούς αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυρίαρχη τάξη και τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Η κυρίαρχη τάξη με την επίκληση της εθνικής ενότητας, αποσιωπώντας καπιταλιστικά συμφέροντα και ιμπεριαλιστικές σκοπιμότητες θέλει πάντα να παρασύρει στις δικές της επιδιώξεις τις λαϊκές τάξεις. Έτσι σφετερίζεται λαϊκούς αγώνες, ενώ η ίδια είναι πάντα απούσα.

          Μέσα λοιπόν  από τα μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας γίνονται φανερές οι διαφορετικές εκδοχές για το παρελθόν και οι ανάγκες που καλύπτουν στο παρόν. Και αυτές οι διαφωνίες για το παρελθόν εισχωρούν και επηρεάζουν λειτουργίες επίσημων θεσμών του κράτους και διαμορφώνουν συνειδήσεις,  αποδεικνύοντας ότι  ο πόλεμος του ΄40 και η εθνική αντίσταση συνεχίζουν και διατηρούν την πολιτική τους σημασία  επηρεάζοντας τα πολιτικά πράγματα 80 χρόνια μετά.

         Κι αν το ξαναγράψιμο της ιστορίας όλο και πιο ξεκάθαρα αρθρώνει λόγο που υποτιμά την εθνική αντίσταση και τους αγώνες στα χρόνια της κατοχής, είναι γιατί καθώς έχει βιολογικά χαθεί η γενιά της αντίστασης, θα πρέπει να παροπλιστεί η μνήμη και η σύνδεση με το παρελθόν, σε μια ισοπέδωση στην ματαιότητα όλων των αγώνων. Μόνο που η εθνική  αντίσταση,  παλλαϊκή, οργανωμένη κατά βάση από το ΚΚΕ, με απούσα σε μεγάλο βαθμό ή συνεργαζόμενη με τον κατακτητή αστική τάξη,   οργάνωσε τρόπους επιβίωσης στις απάνθρωπες συνθήκες της κατοχής, σφυρηλάτησε περήφανο φρόνημα και  επιτάχυνε  κι αυτή την απελευθερωτική διαδικασία παρέχοντας σημαντική βοήθεια στους Συμμάχους και ακινητοποιώντας μεγάλες γερμανικές δυνάμεις μέσω των ενεργειών της. Η αστική μας τάξη λοιπόν, μετά  τη στομφώδη εθνικιστική, αντικομμουνιστική ρητορική της  στα μεταπολεμικά χρόνια  και την προσπάθεια μετά την πτώση της χούντας να οικειοποιηθεί αγώνες από τους οποίους ήταν απούσα, τα τελευταία χρόνια  δεν σταμάτησε την καλλιέργεια μιας ηττοπαθούς μοιρολατρίας. Η οποία, μεταμφιεσμένη σε πραγματισμό ενσωματωμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία, αντλεί επιχειρήματα δικαίωσης από παραδείγματα λαών και χωρών στους οποίους ο φόβος για την επιβίωση και η αποδοχή της θυματοποίησής τους  δεν πυροδότησε αντιστάσεις και αγώνες, αλλά εξασφάλισαν την επιβίωση και μακροπρόθεσμα αξιοζήλευτη οικονομική εξέλιξη. Κι έτσι υποτιμώνται και απαξιώνονται οι αγώνες για αξιοπρέπεια και  ελευθερία, για να διαιωνίζεται  η ίδια τάξη πραγμάτων, αφού  οι άνθρωποι που δεν διεκδικούν, που καθησυχάζονται με δικαιολογίες για να μην αντεπιτεθούν και να νικήσουν την τρομοκρατία της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης δεν αποτελούν απειλή γι’ αυτή.

          Απαξιώνοντας κάθε αντιστασιακή δράση, ευτελίζοντας προσδοκίες και διεκδικήσεις, ισοπεδώνοντας συμπεριφορές ο κυρίαρχος λόγος ενισχύει κι επιβραβεύει ποικιλοτρόπως την ενσωμάτωση στην καθεστηκυία τάξη. Δεν αφορά λοιπόν μόνο το παρελθόν  η δήθεν κριτική, στην πραγματικότητα απαξιωτική, αντιμετώπιση δράσεων και συμπεριφορών που αντιτίθενται στην αυταρχικότητα και αναλγησία μιας κυρίαρχης εξουσίας που χειραγωγεί και ελέγχει για να νομιμοποιείται στην συνείδηση των λαϊκών τάξεων, αλλά κυρίως το σήμερα. Για να μετατραπούν οι λαϊκές μάζες σε παθητικά θύματα εσωτερικεύοντας τις δικαιολογίες της κυρίαρχης εξουσίας, για να μην αντεπιτεθούν και νικήσουν τη νομιμοποιημένη τρομοκρατία της, να μην αγωνιστούν για το δικό τους όραμα του κόσμο.

        Όπως συνέβη με τους Εβραίους στο β παγκόσμιο πόλεμο που συμπεριφέρθηκαν σαν υποδειγματικά θύματα και γι’ αυτό οι πράξεις αντίστασης κατά της σκλαβιάς και του θανάτου κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος ήταν ελάχιστες. Και γι’ αυτό περίμεναν την γενναιοδωρία των νικητών του πολέμου να τους δικαιώσει για το Ολοκαύτωμα. Ήταν η βαναυσότητα των ναζί και όχι ο αγώνας εναντίον τους  που χάρισε στους Εβραίους ένα έδαφος για πατρίδα.  Και ίσως γι’ αυτό  το Ισραήλ τόσο εύκολα έχει μετατραπεί σε κράτος τρομοκράτης  στην περιοχή. Και γι’ αυτό  ένα χρόνο τώρα δεν έχει σταματήσει τη μεγάλη σφαγή των Παλαιστινίων, με την απαίτηση κανείς να μην του ασκεί κριτική απειλώντας τους πάντες με την κατηγορία του αντισημιτισμού. Βολεύτηκε στο ρόλο θύματος και το ίδιο του κράτος του Ισραήλ που τροφοδοτεί με δικαιολογίες τους πολίτες του για να αντιμετωπίζουν σχεδόν όλο τον κόσμο σαν αποδιοπομπαίο τράγο και σαν υπανθρώπους του Παλαιστίνιους και απαιτώντας από τη διεθνή κοινότητα της καπιταλιστικής Δύσης να το ελεήσει με όπλα και χρήματα για να σκοτώνει, επαναλαμβάνοντας το δικό του Ολοκαύτωμα στους Παλαιστίνιους.

          Όταν λοιπόν στη συλλογική μνήμη των λαών το κυριότερο σημείο αναφοράς σχετίζεται με εξέγερση και αντίσταση τότε αυτοί οι λαοί δεν παύουν να αγωνίζονται και είναι  για την κυρίαρχη εξουσία απειλή που πρέπει να εξουδετερωθεί. Γι’ αυτό και γίνεται προσπάθεια να απαξιωθεί αυτό που αποτελεί επίκεντρο και στη δική μας συλλογική μνήμη, η δυναμική των λαϊκών αγώνων.