ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΑΠΟ ΑΙΜΑ

Και μια γραμμή από αίμα συνδέει  τη  σφαγή των Παλαιστινίων που συνεχίζεται, όχι και τόσο μακριά από μας, με άμεση υποστήριξη από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο βασίλειο αλλά και ΕΕ και με μηδενική σχεδόν οργή από τη δημοκρατική Δύση, με τους έξι ομαδικούς τάφους που βρέθηκαν απέναντι από το Επταπύργιο, εκεί που ήταν η φυλακή του Γεντί Κουλέ, με τους 33 σκελετούς εκτελεσθέντων κομμουνιστών την περίοδο του εμφυλίου. Κι αν χωρίζουν οι πολλές δεκαετίες και οι διαφορετικές τοποθεσίες την τωρινή γενοκτονία από τις εκτελέσεις των αγωνιστών της ματωμένης δεκαετίας ή ίδια δυσωδία εκπέμπεται από  τα ίδια συμφέροντα που για την επικράτησή τους καταστρέφουν ζωές  και μετατρέπουν τα πάντα σε ερείπια. Η αστική τάξη, η προνομιούχα τάξη του καπιταλιστικού συστήματος και τότε και τώρα για να χαίρεται τα καλά της, έστω και κακομοιριασμένα, δεν διστάζει το ετοιμόρροπο οικοδόμημα που έχει στήσει να το σωριάσει πάνω σε όλους.

        Τα εγκλήματα του Ισραήλ είναι αδιαχώριστα από τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και επειδή πάντα ο ιμπεριαλισμός είναι πολεμοχαρής, γενοκτονικός και  οδηγεί σε κατακτήσεις για εκμετάλλευση, γι’ αυτό και το δυτικό σχέδιο εποίκων-αποικιοκρατών του Ισραήλ είναι μόνο μια ακόμα εκδήλωση των δυστοπικών σχεδίων του. Στο Ισραήλ το ιμπεριαλιστικό σχέδιο περιλαμβάνει τον πλήρη αφανισμό ενός λαού, στην Ουκρανία την πλήρη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, με τη μετατροπή των κατοίκων της σε κρέας για κανόνια.  Και όλη η Δύση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου εμφανίζεται ανίκανη να μπορεί να ξεχωρίσει τα θύματα, Παλαιστίνιους,  από τα ενεργούμενα, Ισραήλ,  των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Τα ψέματα και οι χειρισμοί από τις κυβερνήσεις της Δύσης, και της δικής μας,  που προστατεύουν τα συμφέροντα αυτού του γενοκτονικού κράτους του απαρτχάϊντ, το Ισραήλ, προσπαθούν να αξιοποιήσουν κάθε αντίδραση ενάντια στα εγκλήματα του Ισραήλ μετατρέποντάς τη σε όπλο για την υπεράσπισή του, με την κατηγορία  του αντισημιτισμού που εκτοξεύεται για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στις γενοκτονικές φρικαλεότητές του.

        Η γενοκτονία στη Γάζα, ο πόλεμος στην Ουκρανία, κι αν ακόμα οι συνέπειές τους δεν έχουν γίνει άμεσα ορατές σε όλους μας, όμως μας έχουν περιζώσει μ’ ένα φράγμα ασφυξιογόνων και μας κλείνουν τον ορίζοντα. Και παίρνει σχεδόν υλικές διαστάσεις ο κυνισμός των ιμπεριαλιστών που εκμεταλλεύονται όπου γης  τις ανθρώπινες ζωές, που τις σπρώχνουν στο βάραθρο κι ύστερα τις εγκαταλείπουν. Γι’ αυτό  η διαμαρτυρία μας για δικαιοσύνη για το έγκλημα των  Τεμπών συμπύκνωσε τις αγωνίες μας και τους φόβους μας για την απαξίωση των ζωών μας, καθώς οι αυταπάτες μας μια μια μας εγκαταλείπουν. Οικονομικά μεγέθη, διοικητικές μεταρρυθμίσεις, επαναλαμβανόμενοι βερμπαλισμοί μοιάζει να μην μπορούν πια να τις τροφοδοτήσουν σ’ έναν κόσμο γιομάτο σύγχυση.

        Και σ’ αυτή τη συγκυρία ανακαλύπτονται οι σκελετοί των εκτελεσμένων κομμουνιστών από ένα κράτος, που η αστική του τάξη πανικοβλημένη από τη λαϊκή δύναμη γίνεται όργανο συμφερόντων στην αρχή της Μ. Βρετανίας και μετά των ΗΠΑ, για να διασώσει την ύπαρξή της. Κι αν η περιορισμένη δημοσιότητα που επιφυλάχθηκε σ’ αυτήν την είδηση δεν φαίνεται να είναι τυχαία, είναι όχι γιατί το αστικό μας κράτος δεν θέλει να μας υπενθυμίσει την αγριότητά του, όσο  να μην ανακαλέσει στη συλλογική μνήμη το επαναστατικό ιδανικό που γι’ αυτό οι κομμουνιστές εκτελέστηκαν. Με την ανυποχώρητη έως θανάτου υπεράσπιση  των πεποιθήσεών τους οι αγωνιστές εκείνοι προσέφεραν ένα παράδειγμα ανάτασης  κι ένα πρότυπο αγώνα για αλλαγή της κοινωνίας  που αντιπαραβάλλεται με  την ποιότητα της μίζερης δικής μας ζωής. Η συνέπεια και η αφοσίωση που  παρόλες τις απογοητεύσεις και ενάντια σε συντριπτικά ισχυρούς εχθρούς αυτοί διατήρησαν, η πίστη τους για την δύναμη των κοινωνικών αγώνων,  κράτησαν τις πεποιθήσεις τους αμετάβλητες και τις ελπίδες τους ανθηρές. Κι ενώ μπορούσαν να σώσουν τη ζωή τους με μια δήλωση αποκήρυξης του οράματος τους για την κομμουνιστική κοινωνία απέδειξαν τη δύναμή του κάνοντάς το πράξη με τη θυσία της ζωής τους.          

        Οι προβληματισμοί βέβαια που τίθενται για περασμένες εποχές  αντανακλούν τον τρόπο αντιμετώπισης των σύγχρονων προβλημάτων. Κι αυτή η βία και αναλγησία μιας κρατικής εξουσίας πριν από κοντά 80 χρόνια δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε μοναδική.  Όπως η αστική μας τάξη όταν απειλήθηκε χρησιμοποίησε όλα τα όπλα που η κρατική εξουσία της παρείχε, το ίδιο δεν θα παραλείψει να κάνει κάθε φορά που απειλούνται τα συμφέροντά της. Όπως τους εκτελεσμένους είχε καταδικάσει  το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης στην «εσχάτη των ποινών» με την κατηγορία της «ανταρσίας» και της «ανατροπής του πολιτεύματος» έτσι και στο Ισραήλ καταδικάζεται ένας ολόκληρος λαός σε θάνατο, γιατί κατηγορείται για τρομοκρατία επειδή υπερασπίζεται τη γη του και τη ζωή του.

         Καθώς λοιπόν ο τρόπος που προβάλλεται κι ερμηνεύεται το παρελθόν από τον κυρίαρχο λόγο ίσως περισσότερο από οτιδήποτε αποκαλύπτει τις προθέσεις της άρχουσας τάξης, οι αναθεωρήσεις  του, μέρες που είναι,  τα τελευταία χρόνια και για την επανάσταση του ’21 δείχνουν αυτό που η κυρίαρχη τάξη φοβάται περισσότερο. Προβάλλοντας αγριότητες των επαναστατημένων, υποβιβάζοντας την ιστορία σε επίπεδο κουτσομπολιών της γειτονιάς με την προώθηση ανεκδότων και προσωπικών ιστοριών των ηρώων της επανάστασης, υπερτονίζοντας την συμβολή των μεγάλων δυνάμεων στην ανεξαρτησία της Ελλάδας δεν κάνει άλλο από το να απαξιώνει υποδορίως και μεθοδικά κάθε λαϊκή αντίδραση και αντίσταση αμφισβητώντας την αναγκαιότητα της επαναστατικής δράσης.

       Γιατί στόχος όλων αυτών που κινούν τα νήματα στον αδηφάγο καπιταλισμό είναι η χειραγώγηση των λαών για να ικετεύουν και να συμβιβάζονται, για να μην αγωνίζονται και διεκδικούν αξιοπρέπεια στη ζωή τους.