ΜΑΣΚΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

 

Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της ο λόγος της να απαξιώσει κάθε αντίδραση στο αντεργατικό νομοσχέδιό της, το οποίο  ανατρέπει συνθήκες και όρους εργασίας που κερδήθηκαν με δεκαετίες εργατικών αγώνων, χρησιμοποιώντας αφελή και ά-λογα επιχειρήματα με διαστρέβλωση της πραγματικότητας,  φιλοδοξεί το μασκάρεμά του σε  φιλεργατικό. Ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης, «χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ», με μια δειλία που εκφράζεται ως θράσος, ακριβώς λόγω της εξουσιαστικής θέσης που κατέχει, επιστρατεύει κάθε φλυαρία καφενόβιου που υποκρίνεται ενδιαφέρον για τον εργαζόμενο δίνοντάς της μορφή επιχειρήματος. Και μόνο ο θρασύδειλος τρόπος που επιλέχτηκε για να υποστηριχτεί από την κυβέρνηση το νομοσχέδιό της είναι ενδεικτικό παράδειγμα για τον φόβο που εμπνέει το εργατικό κίνημα στην κυρίαρχη εξουσία, όταν συνειδητοποιεί τη δύναμή του.

      Και είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα που οργανώνοντας τους εργαζόμενους σε αγώνες για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους εμπνέει και συμβάλλει στην συνειδητοποίηση της δύναμής τους. Γιατί οι αγώνες του εργατικού κινήματος  εναντίον των καπιταλιστών δεν περιορίζονται, όπως η σοσιαλδημοκρατία επεδίωκε, μόνο σε ειρηνικές συμφωνίες μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας που εξασφαλίζουν την αρμονική συνύπαρξη τους, αναγνωρίζοντας η εργατική τάξη  την υπεροχή του κεφαλαίου. Οι αγώνες των εργαζομένων είναι μέρος της μεγάλης ταξικής πάλης, που αυξάνουν συνεχώς τη δύναμη της εργατικής τάξης, χτίζουν τα θεμέλια για τη μελλοντική της νίκη και κάνουν τους εργαζόμενους με την αποφασιστικότητά τους και την οργάνωσή τους ικανούς να αντιπαρατεθούν με την ισχύ της αστικής τάξης. Ο συνδικαλισμός αντλεί τη ζωτική του δύναμη από αυτό το γεγονός,  ότι τα συνδικάτα έχουν μεγάλη  δύναμη για την ανατροπή της πολιτικής υπεροχής των καπιταλιστών.  Γι’ αυτό δεκαετίες τώρα γίνεται η προσπάθεια για έλεγχό τους από την κυρίαρχη εξουσία, με το τελευταίο νομοσχέδιο να θέλει την ουσιαστική κατάργησή τους. Γι’ αυτό η κυβέρνησή μας ανακηρύσσει βολικό αντίπαλό της τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπώντας σαν ανύπαρκτη τη δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος που με το ΠΑΜΕ, τις πραγματικές οργανώσεις της εργατικής τάξης,  συμβάλλει στην κινητοποίηση των δυνάμεων της εργασίας.

         Η κυβέρνηση επιμένει σε σκιαμαχίες με το ΣΥΡΙΖΑ  και τις  συναφείς  αντιπολιτευτικές δυνάμεις,  προσπαθώντας να μην δώσει υπόσταση και αναγνωρίσει την ύπαρξη του πραγματικού της αντιπάλου, των εργαζομένων, που εκφράζονται με το κόμμα της εργατικής τάξης το ΚΚΕ. Για να μπορεί να υποκρίνεται πλαστό ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους, να παραπλανά για τους στόχους της και να ταυτίζει τα συμφέροντα κεφαλαίου και εργασίας, αφού δεν αναγνωρίζει καν διάκρισή τους. Για να πειστούν οι εργαζόμενοι πως στον κοινοβουλευτισμό δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο, πρέπει απλώς να ψηφίσουν στις εκλογές, αφού τα πάντα, και τη δημιουργία νόμων,  τα αναλαμβάνουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους, που ενεργούν προς το συμφέρον τους. Η οργάνωση σε συνδικάτα φοβίζει την αστική τάξη, γιατί προϋποθέτει αναγνώριση και συνειδητοποίηση από τους εργαζομένους των δικών τους συμφερόντων, γιατί  ο συνδικαλισμός υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να δράσουν, γιατί μόνο με την δράση των ίδιων των εργαζομένων αυτοί γίνονται δυνατοί και ικανοί να αντιπαρατεθούν με την κυρίαρχη εξουσία. Με τους αγώνες η εργατική τάξη μέσα από τα συνδικάτα της αυξάνει τη δύναμή της, την ταξική συνείδηση, την γνώση, την ενότητά της και  κατακτά την πολιτική υπεροχή. 

        Οι αστικές δημοκρατίες στη χώρα μας, αλλά και στην υπόλοιπη Δύση, ηγεμονεύουν μετατρέποντας τις ιδεολογίες τους σε οικουμενικές αρχές και αξίες. Προσπαθούν να προσαρμόζουν τις ιδέες τους σ’ αυτές των κυριαρχούμενων τάξεων προκειμένου να υιοθετηθούν απ’ αυτές, ώστε να αποδέχονται την προσαρμοσμένη ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης ως δική τους, για να μην αποκτούν ταξική συνείδηση και διαχωρίζουν τα συμφέροντά τους από την αστική τάξη.

           Στην υπεράσπιση του νομοσχεδίου από την κυβέρνηση αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, αν και αρκετά άγαρμπα και πολλές φορές  τελείως απλοϊκά μέχρι και ανόητα. Δεν σταματά η κυβερνητική προπαγάνδα να αναφέρεται στα οφέλη των εργαζομένων από το νομοσχέδιο και μόνο αυτών, ακόμα κι αν ψεύδεται ασυστόλως. Για να γίνει πειστικός ο λόγος της επιστρατεύει τα ατομικά δικαιώματα, είτε μιλώντας για τις μητέρες είτε για τον ελεύθερο χρόνο είτε για απόδοση δικαιοσύνης σε περιπτώσεις παρενόχλησης. Πολλή πολιτική ενέργεια, και όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση,  τίθεται στην προώθηση και ερμηνεία της σπουδαιότητας των ατομικών δικαιωμάτων, όπως διαχείρισης ελεύθερου χρόνου ή κατανομής εργασιακού χρόνου, για την κατασκευή ενός καλύτερου κόσμου.

          Υποβιβάζοντας συλλογικές κατακτήσεις σε ατομικές διεκδικήσεις και δικαιώματα διασπάται η εργατική τάξη σε άτομα μεμονωμένα κι επομένως ανίσχυρα και με την κυριαρχία εννοιών ατομικιστικών και ιδιοκτησιακών δεν υπάρχει αντιπαράθεση στην καπιταλιστική λογική της αγοράς και τους αντίστοιχους τρόπους νομιμότητας και κρατικής δράσης. Κι έτσι να γίνεται αποδεκτός ένας κόσμος όπου όλα τα δικαιώματα του ιδιωτικού, η ιδιοκτησία και το κέρδος διαπερνούν όλες τις άλλες έννοιες των δικαιωμάτων που μπορεί να σκεφτεί κανείς. Και η καπιταλιστική πολιτική υπό την αμφίεση των ατομικών δικαιωμάτων επιβάλλεται παντού μέσω διεθνών οργανισμών ή ενώσεων όπως η ΕΕ,  και κυβερνήσεων, τοποθετώντας τις επιχειρήσεις σε κυρίαρχη θέση, προάγοντας τα ιδιωτικά συμφέροντα. Ακόμα κι αν με μια διαφορετική ερμηνεία οι αφηρημένες προβλέψεις των δικαιωμάτων θα μπορούσαν να υποβάλουν τις ανισότητες και τους εξευτελισμούς του καπιταλισμού σε δεινή κριτική, ο τρόπος που χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία είναι για να τη δικαιώνουν. Έστω και με τον χονδροειδή τρόπο του υπουργού Κ. Χατζηδάκη που επικαλείται το δικαίωμα της μητέρας να βλέπει τα παιδιά της μια επιπλέον ημέρα, αποσιωπώντας ότι τις υπόλοιπες δεν θα τα βλέπει καθόλου.                                                                                         Μόνο που οι τυπικές ελευθερίες δεν μπορούν να παραμείνουν για πολύ περιορισμένες στο φορμαλισμό τους. Οι εργαζόμενοι που διαθέτουν ψήφο και ελευθερία λόγου θα απαιτήσουν τις υλικές προϋποθέσεις της ισότητας πέρα από τον προπαγανδιστικό λόγο και την βιτρίνα των δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και φοβούνται την οργάνωσή τους, γι’ αυτό και θα πρέπει να είναι μαζικές οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.