ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑ, ΕΝΑ ΟΠΛΟ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Κι ενώ είχαν προαναγγελθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργού εκλογές για την 7^η Ιουλίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με πυρετώδεις ρυθμούς έφερνε τις τελευταίες μέρες νομοσχέδια στη Βουλή τακτοποιώντας εκκρεμότητες της και συμβάλλοντας κι αυτός με ιδιαίτερο ζήλο στην ενίσχυση  του νομοθετικού οπλοστασίου του κράτους.  

Έτσι στη Βουλή, λίγες μέρες πριν τη διάλυσή της για τις εκλογές,  υπερψηφίστηκαν από το  ΣΥΡΙΖΑ και ΠΟΤΑΜΙ τα νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης για τον νέο Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Ανάμεσα σε άλλα, οι αλλαγές στο άρθρο 187 του Π.Κ, το οποίο  με τις γενικόλογες διατάξεις του επιτρέπει τη διεσταλμένη ερμηνεία του για να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις διάφορες ομάδες με ταξικό ή φυλετικό πρόσημο και το οποίο ως αντιπολίτευση ανάμεσα στα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί την κατάργησή του, θεωρείται πως ενισχύουν τον σκληρό πυρήνα των κατασταλτικών μέτρων. Επισημαίνεται  πως διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής του νόμου και  θεσπίζεται η ποινικοποίηση της στρατολόγησης, ενώ  η μείωση του πλαισίου ποινής για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης φαίνεται να ευνοεί ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής που δικάζονται στην ατέρμονη δίκη της. Υπογραμμίζεται μάλιστα πως ποινικοποιούνται οι συμπαραστάσεις αλληλεγγύης σε άτομα ή οργανώσεις χαρακτηριζόμενες τρομοκρατικές.

Βέβαια, επειδή  το επικοινωνιακό ενδιαφέρον εστιάστηκε στο άρθρο 336 περί βιασμού  με τις αντιδράσεις από φεμινιστικές οργανώσεις και τη Διεθνή Αμνηστία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να κάνει επίδειξη …αριστερής ευαισθησίας, ενόψει εκλογών κιόλας, στις κοινωνικές αντιδράσεις τροποποιώντας την επίμαχη διάταξη.  

Η σεξουαλική βία περιλαμβάνοντας τα πάντα, από τη σεξουαλική επίθεση των παιδιών μέχρι το  βιασμό των συνεργατών, από τη σεξουαλική παρενόχληση έως τη σεξουαλική εκμετάλλευση, μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα βίας και φόβου απειλώντας κρίσιμες κοινωνικές δομές. Ο βιασμός δεν αφορά τη σεξουαλική επιθυμία, μάλλον είναι η απόλυτη έκφραση της εξουσίας, του ελέγχου και της υπεροχής πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο ον, με την πλειοψηφία των θυμάτων να είναι γυναίκες και των δραστών βιασμού άνδρες. Το παράδειγμα των αμερικανών γυναικών στρατιωτών που συμμετείχαν στο σεξουαλικό  εξευτελισμό των αντρών φυλακισμένων στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ, στο Ιράκ, δείχνει πώς ο βιασμός και η σεξουαλική κακοποίηση είναι ουσιαστικά μια έκφραση εξουσίας. Όπως και ο βιασμός ανηλίκων από ιερείς  σε θέσεις εξουσίας που συστηματικά καλύπτεται από την ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας. Χρησιμοποιείται η  σεξουαλική κακοποίηση με ένα πολύ συνειδητό τρόπο για να εκφοβίσει και να υποτάξει.

Τις μέρες που στη Βουλή ψηφίζονταν οι επίμαχες διατάξεις περί βιασμού, στα  Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης περίσσεψαν οι αφηγήσεις εμπειριών με θέμα την σεξουαλική βία, που έμειναν περισσότερο σ’ ένα προσωπικό γυναικείο επίπεδο ή το πολύ επεκτείνονταν στην αντρική καταπίεση χωρίς να  αγγίζουν ευρύτερα διαρθρωτικά προβλήματα  στην κοινωνία.

Η μαζική ένταξη των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, έστω και ως φθηνότερη εργατική δύναμη,  τις τελευταίες δεκαετίες υπονόμευσε τις καθυστερημένες ιδέες για τη πατριαρχική οικογένεια κάνοντας αποδεκτή την ισότητα ανδρών και γυναικών. Η  καπιταλιστική κρίση όμως με την καταστροφή των θέσεων εργασίας πλήττει  ιδιαίτερα τις γυναίκες που η κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας με την προπαγάνδα της, που μοιάζει σεξιστική και ξεπερασμένη, ψάχνει τρόπους να δικαιολογήσει. Αυτός ο  νέος λοιπόν σεξισμός που προωθείται από την εξαιρετικά κερδοφόρα βιομηχανία της ομορφιάς και του σεξ διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση παλιομοδίτικων αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες η εκτίμηση για τις γυναίκες  εστιάζεται στην εμφάνισή τους και στην καταξίωσή τους από τον θαυμασμό των αντρών. Έχοντας όμως απορροφήσει κι ενσωματώσει την ιστορία και τη γλώσσα των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, μιλώντας για το δικαίωμα διεκδίκησης σεξουαλικών αναγκών και επιθυμιών,  έχει  πετύχει την εμπορευματοποίηση του φύλου αλλά με  τη  συμμετοχή κι αποδοχή από εκατομμύρια γυναίκες. Ακόμα και η  βιομηχανία της πορνογραφίας, η οποία γενικά απευθύνεται στους άνδρες και επικεντρώνεται σε μια πολύ στενή, αρσενική και συχνά λανθασμένη αντίληψη των γυναικών, της σεξουαλικότητας και του φύλου των γυναικών, συνδέει όλο και περισσότερο το σεξ και τη βία. Η συνεχής  χρήση λοιπόν του φύλου, ιδιαίτερα της γυναικείας μορφής σώματος, στη διαφήμιση και σε άλλους μηχανισμούς πολιτιστικής παραγωγής έχει βέβαια  προκαλέσει μεγαλύτερη αποδοχή του ερωτικού, αλλά και  μια τυποποίηση της επιθυμίας για το ερωτικό που συνοδεύεται συγχρόνως  από αύξηση της  αποδοχής από τους άνδρες αλλά και από όλο και περισσότερες γυναίκες για να επιδιώξουν αυτές τις επιθυμίες.

Συνεπώς, η εμπορευματοποίηση του φύλου δημιουργώντας  μια αγορά για τη  βιομηχανία  του σεξ στηρίζεται με ποικίλους τρόπους στο γυναικείο φύλο και το σεξ, ενισχύει την αποδοχή για την ερωτική επιθυμία αλλά  ενισχύει και  τη διάκριση  μεταξύ των δύο φύλων των γυναικών ως σεξουαλικών αντικειμένων και των ανδρών ως αγοραστών του προϊόντος. Κι αυτή  η διαίρεση παγιδεύει τις γυναίκες σε μια άρνηση των δικών τους σεξουαλικών αναγκών όταν δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες που διαφημίζονται και  τους άνδρες στην πεποίθηση ότι οι γυναίκες είναι σώματα που πρέπει ή να γίνονται αντικείμενο πόθου  ή να αγοράζονται. Επιπλέον, στο πλαίσιο της προώθησης στον  καπιταλισμού της ιδέας της ατομικής ευθύνης και του ατομικισμού, υποβαθμίζονται τα κοινωνικά και πολιτισμικά πρότυπα τα οποία μπορούν να τροφοδοτούν αντιλήψεις δικαιολόγησης βιασμού.
Κι αν λοιπόν η θεσμική θωράκιση μπορεί να συμβάλει σε κάποιο βαθμό στον περιορισμό της σεξουαλικής βίας,  από τη στιγμή που αυτή σχετίζεται  με τη μορφή οργάνωσης της  κοινωνίας κι αντανακλά  τις δομές του οικονομικού συστήματος ο δραστικός περιορισμός της σεξουαλικής βίας φαίνεται να εξαρτάται από αντίστοιχο μετασχηματισμό της κοινωνίας.