ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Στις γερμανικές εκλογές το ακροδεξιό κόμμα, (είναι που απαγορεύονται τα ναζιστικά κόμματα) "Η εναλλακτική για τη Γερμανία", για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια, με ποσοστό 13,5% εισέρχεται  στη Γερμανική Βουλή.

 Η ειδησεογραφία αναφέρει πως η άνοδος του δεν ανησυχεί τους επενδυτές γιατί δεν το θεωρούν απειλή για τη σταθερότητα, αφού από τις εκλογές προκύπτει μια ακόμα κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία της Α. Μέρκελ, η οποία θεωρείται «πυλώνας σταθερότητας στη Γερμανία και την Ευρωζώνη».

Βέβαια, τα ηχηρά για πολιτικό σεισμό  στη Γερμανία και πάγωμα  της Ευρώπης  από το εκλογικό ποσοστό των φασιστών δεν λείπουν, αλλά  και η προσπάθεια καθησυχασμού των συνεπειών απ’ αυτό το ποσοστό, όπως  η δήλωση  από ένα εκ των επικεφαλής του πως δεν είναι ακροδεξιό κι εξτρεμιστικό κόμμα και  καλύπτουν το χώρο που παλιότερα κάλυπτε ο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Α. Μέρκελ, ή του  αντιπροέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανικής Ένωσης που  δήλωσε ότι δεν θα πρέπει να θεωρούνται όλοι οι ψηφοφόροι του  "Η Εναλλακτική για τη Γερμανία" (AfD) ναζιστές. Το πολιτικό σύστημα προσαρμόζεται και  το ηττημένο SPD δεν θα συμμετάσχει στον κυβερνητικό συνασπισμό μένοντας στην θέση της αντιπολίτευσης που διαφορετικά θα είχε το ακροδεξιό κόμμα.

 Σ’ όλη την Ευρώπη αποδεικνύεται και στον πιο καλόπιστο  πια πως οι εκλογές χρησιμοποιούνται σαν ιδεολογικό όπλο του συστήματος, όπου αναβαπτίζει τη νομιμότητά του χωρίς ν’ αλλάζει τις στρατηγικές του θέσεις.  Η διολίσθηση του εκλογικού σώματος σε ακροδεξιές και φασιστικές επιλογές μεθοδεύεται χρόνια τώρα, με τον εκθειασμό μιας συναίνεσης που επικαλύπτει την πάλη ανάμεσα σε τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων είναι ασυμβίβαστα, με  την άμβλυνση των πολιτικών διαχωρισμών αφού σε μια ευνομούμενη δημοκρατία πρέπει να υπάρχουν μόνο κοινά συμφέροντα,  με την αναθεώρηση της ιστορίας του β παγκοσμίου πολέμου και την ταύτιση κομμουνισμού –ναζισμού, με τον ναζισμό να απενοχοποιείται, με τη διεύρυνση οικονομικών ανισοτήτων και την αδυναμία σύλληψης της φύσης και της αιτίας τους που αποδίδονται κυρίως στους μετανάστες. Είναι λοιπόν τουλάχιστον υποκριτικό οι αστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης  να εκπλήσσονται  για τα υψηλά ποσοστά φασιστικών κομμάτων όταν όλη η πολιτική τους  όχι μόνο τα προκάλεσε αλλά είναι οι ίδιες που πολιτικά τα  νομιμοποίησαν.  

         Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δεν βρισκόμαστε στον μεσοπόλεμο. Αν όμως με τέτοια σχολαστικότητα  αναθεωρείται η  ιστορία είναι για να μην αναδειχτεί ο στενός δεσμός του φασισμού με τον καπιταλισμό, να μην διερευνηθούν οι αιτίες επιβολής του, να συκοφαντηθεί ο κομμουνισμός που τον πολέμησε. Κατά τον κυρίαρχο λόγο, η τρομοκρατική φύση του ναζιστικού καθεστώτος επικεντρώθηκε στο πρόσωπο του Χίτλερ και κυριαρχώντας στην πολιτική και ιστορική επιστήμη η θεωρία του ολοκληρωτισμού, που έπρεπε να περιλαμβάνει και τη Σοβιετική Ενωση του Στάλιν,  με έμφαση στην τρομοκρατία και την καταστολή  για τον έλεγχο του συνόλου της κοινωνίας, ταύτιζε τον φασισμό με ανελέητη καταπίεση από κτηνώδεις κυβερνήτες αφήνοντας στο σκοτάδι τη σχέση του με τον ίδιο τον καπιταλισμό. Η λεγόμενη αναθεώρηση της ιστορίας, που δεν είναι άλλο από παραποίηση, με αθώωση των φασιστών και ενοχοποίηση της αντίστασης σ’ αυτούς, η περιφρόνηση σε κρίσιμες αποφάσεις της λαϊκής βούληση, η αύξηση της ανασφάλειας, η στοχοποίηση για όλες τις συμφορές των  μεταναστών και προσφύγων, η οικονομική εξαθλίωση  που κυοφορούν τον φασισμό είναι  έργο των δημοκρατικών κυβερνήσεων της Ευρώπης. Το καπιταλιστικό σύστημα επιστρατεύει όλα τα μέσα που διαθέτει για την επιβίωσή του. Και ο φασισμός συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτά.

        Και βέβαια δεν είναι σύμπτωση. Σ’  όλο το Δυτικό κόσμο της αστικής δημοκρατίας ακροδεξιά μορφώματα της βγάζουν τη γλώσσα και οι αστοί δημοκράτες τα χρησιμοποιούν για φόβητρο στους λαούς τους για να μην αντιδρούν στις επιλογές τους που τους εξαθλιώνουν. Η συναίνεση των αστικών κομμάτων, κατασυκοφάντησε την  κομμουνιστική προοπτική,  εξουδετέρωσε  κάθε αντιπαράθεση διακριτών κοινωνικοοικονομικών προγραμμάτων και  κατέστησε άκυρη κάθε προσπάθεια για διαμόρφωση πολιτικών εναλλακτικών επιλογών. Κι έτσι δόθηκε χώρος για τα φασιστικά κόμματα να παρουσιαστούν ως υπέρμαχοι των συμφερόντων του λαού που τα υπόλοιπα κόμματα δεν υπερασπίζονται. Το θέμα των μεταναστών έγινε κεντρικό και οι πραγματικές αιτίες της εξαθλίωσης συσκοτίζονται πλήρως. Ο φασισμός στην υπηρεσία του καπιταλισμού με τους αστούς πολιτικούς να δηλώνουν άγνοια και να επιμένουν πως τον πολεμούν. Η καγκελάριος Μέρκελ στην τηλεοπτική συζήτηση με τους επικεφαλής των κομμάτων, κατά την ειδησεογραφία, παραδέχτηκε ότι δεν υπήρχαν άλλες εναλλακτικές το 2015 στο απόγειο της μεταναστευτικής κρίσης, επιμένοντας στην πολιτική των ανοικτών θυρών, ενώ στο θέμα της ασφάλειας υπογράμμισε πως έχουν πολύ δουλειά. Προβλήματα της κοινωνίας αναδεικνύονται αυτά που ορίζουν τα φασιστικά  κόμματα, χωρίς να αναζητούνται οι αιτίες που τα δημιουργούν, χωρίς να θίγεται ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας.

           Και οι μικροαστοί και μεσοαστοί ανά την Ευρώπη με τον στενό πολιτικό τους ορίζοντα, με τον διακαή πόθο να διεισδύσουν στην προνομιούχα μειοψηφία, με τον ατομικισμό τους, την ανασφάλειά τους για τη μικρή τους ιδιοκτησία δεν είναι δύσκολο να ενδώσουν στη δημαγωγία των πιο αντιδραστικών κύκλων της αστικής τάξης και να αφεθούν στην προπαγάνδα της που τους οδηγεί στον φασισμό. Και μην ξεχνάμε αν υπήρχε τέτοιο ρεύμα υπέρ του ναζισμού και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας συντονίστηκαν με τις φυλετικές και επεκτατικές πολιτικές του δεν ήταν μόνο η ναζιστική προπαγάνδα και τρομοκρατία, αλλά και η εξαγορά τους από το καθεστώς που τους εξασφάλιζε ένα επίπεδο διαβίωσης που διατηρούνταν από τη λεηλασία  αυτών που χαρακτηρίζονταν κατώτεροι και των υπό κατοχή χωρών.