Κι αν ομογενοποιειται η σκέψη μας και ταυτίζεται με την κυρίαρχη αντίληψη είναι και γιατί ή πληροφόρηση δέσμια στο μεγαλύτερο μέρος διεθνών πρακτορείων που διοχετεύουν διεθνείς ειδήσεις έλεγχοντας τη ροή τους με συγκεκριμένους στόχους, κατευθύνει τη σκέψη μας. Κι αν χαθήκαμε ανάμεσα σε τρομοκρατικές ενέργειες που σ' αυτή την χρονική περίοδο η ISIS πρόθυμα τις χρεώνεται όλες και σε πραξικοπήματα στη γειτονιά μας που μοιάζουν παρωχημένης εποχής, είναι γιατί συρρικνώνεται η σημασία τους σε επίπεδο γρίφων για τον υποκινητή, το στόχο, τις αιτίες κλπ. Κι αν κονιορτοποιειται η λογική μας από γεγονότα που μοιάζουν ασύνδετα, ενέργειες που φαίνονται αντιφατικές, ερμηνείες που εντυπωσιάζουν με την απλοϊκότητα ή την πολυπλοκότητα του, είναι γιατί δεν αναγνωρίζονται πλέον βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις των δομών της αγοράς και της καπιταλιστικής οργάνωσης. Και η επιλογή που προσφέρεται είναι μεταξύ νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της ρυθμισμένης, και όχι μεταξύ παγκόσμιου καπιταλισμού και σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Εντάσσουμε τα γεγονότα μέσα σε μία παγκόσμια τάξη που πιστεύουμε, ουσιαστικά σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, πως βασίζεται στην κοινή αποδοχή διεθνών κανόνων και μέτρων ηθικής. Σ' αυτή την παγκόσμια τάξη η υπόσχεση είναι ότι θα αναγνωρίζεται ως κεντρική η ανάγκη ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, αποφυγής της επιθετικότητας και του επεκτατισμού, εξασφάλισης της νομιμότητας στη διακυβέρνηση με σεβασμό στις επιλογές του εκλογικού σώματος και διασφάλισης της δίκαιης μεταχείρισης όλων των πληθυσμών μέσω του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αποσυνδέοντας έτσι την επιδιωκόμενη παγκόσμια τάξη από τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής και τον ιμπεριαλισμό οι συλλογισμοί μας χωλαινουν, ή ερμηνεία της πραγματικότητας καταλήγει ταινία μυστηρίου.
Και καταλήγουμε, με την απόλυτη κυριαρχία αντιλήψεων για ερμηνεία της πραγματικότητας οπου εξοβελίζεται η αντιπαλότητα των κοινωνικών τάξεων και η ερμηνεία της ιστορίας με βάση τους υλικούς όρους παραγωγής, να είμαστε επιρρεπείς στην υιοθέτηση ερμηνειών για κατανόηση των γεγονότων που επικεντρώνονται στην ηθική, καλή θέληση, προσωπικές επιλογές κλπ. Και να πιστεύουμε πως η θέση μας πάνω στην πολιτική κατάσταση γίνεται απέξω, από ουδέτερη θέση, δηλ. από το πουθενά κι είναι αυτό που ονομάζουμε αντικειμενικότητα.
Σε πλήρη λοιπόν σύγχυση, με την πραγματικότητα να επανεμφανίζεται σαν αντικατοπτρισμός των εννοιών δημοκρατία, ισότητα, ελεύθερη πληροφόρηση, επιλογή, ανταγωνισμός, επιδοκιμάζουμε την αποτυχία πραξικοπήματος στην Τουρκια, είναι η νομιμότητά που αντλείται από την εκλογική διαδικασία, την ίδια στιγμή που η αμηχανία μας για τη μορφή της δημοκρατίας της γείτονος χώρας επιρρίπτει όλες τις ευθύνες για τα λυντσαρισματα, την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού κλπ. στην αυταρχικότητα του Ερντογαν, δηλ. μόνο στις προσωπικές επιλογές ενός ηγέτη. Αποδεχόμενοι ως αυτονόητο δεδομένο την κυριαρχία του καπιταλισμού βρισκόμαστε σε αδυναμία ακόμα και να ασκήσουμε κριτική σ' αυτόν.
Όπως στο θέμα της Κυπρου περιορισαμε την επιρριψη ευθυνών για την εισβολή στο στρατόκρατούμενο καθεστώς της Αθηνας και τους αιώνιους εχθρούς τους Τούρκους, περιθωριοποιωντας με τα χρόνια το ρόλο των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, έτσι και τώρα επίκεντρο των γεγονότων στην Τουρκια γίνεται ο Ερντογαν, ενώ το ΝΑΤΟ, που ανήκει ο στρατός της Τουρκια, σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να θεωρείται εγγυητής της ασφάλειάς μας. Δεν κλήθηκε από την κυβέρνηση μας για προστασία με από τις προσφυγικές ροές;
Με το σύμφωνο του Ατλαντικού όμως ελέγχονται οι ένοπλες δυνάμεις των χωρών που συμμετέχουν σ' αυτό, και κατα συνέπεια η οικονομία τους, συμμετέχοντας σ' ένα μηχανισμό που δίνει τη δυνατότητα ανάληψης συντονισμένης δράσης και επιβολής ιμπεριαλιστικων σχεδίων. Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε πως με το ΝΑΤΟ στο στρατιωτικό τομέα επέβαλλαν την παγκόσμια ηγεσία τους οι ΗΠΑ εκμεταλλευόμενες κυρίως το φόβο της κοινωνικής επανάστασης που δοκίμασαν οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και ιδρύθηκε ακριβώς για τη διασφάλιση στρατιωτικής υπεροχής έναντι της ΕΣΣΔ. Και συνεχίζει και μετά τη διαλυση της ΕΣΣΔ το ΝΑΤΟ να χρησιμοποιείται ως όχημα για την προώθηση ιμπεριαλιστικων σχεδιασμών που επειδή εκδηλώνονται μέσα από ένα σύμπλεγμα διαδικασιών άλλοτε επικαλυπτόμενων και αλληλένδετων κι άλλοτε αντιφατικών και αντίθετων αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε. Το θεωρητικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ιμπεριαλισμού μπέρδευει μύθο και πραγματικότητα, οδηγώντας μας στον αφανισμό μας.
Στη χώρα μας ή θερινή ραστωνη δεν μειώνει τις απειλές που αποκτούν πια μορφή συγκεκριμένη και ολοένα πιο φοβερή. Από τα ξεπουληματα δημόσιας περιουσίας με πλήρη απαξίωση του κοινοβουλίου και τις πτωχεύσεις εταιρειών που έχουν αυθυπαρκτη υπόσταση, ανεξάρτητη από τους ιδιοκτήτες τους αλλά με τους εργαζόμενους τους σε πλήρη εξάρτηση από αυτές, μέχρι τα αποτυχημένα πραξικοπήματα και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που δίνουν την ευκαιρία για κήρυξη έκτακτης ανάγκης ο καπιταλισμός γίνεται όλο και πιο σκληρός, τα ιμπεριαλιστικα σχέδια όλο και πιο απειλητικά.
Κι απομένει μόνο ή πάλη των εργαζομένων για ν' ανατραπουν όλα αυτά. Κι αν η μοιρολατρία μας πως δεν υπάρχει οδός διαφυγής περιορίζει αυτούς τους αγώνες, ίσως ή απειλή πια για την ίδια την ύπαρξή μας, ή ανάγκη για επιβίωση μας κινητοποιήσει. Προς ποια κατεύθυνση όμως;
Γι' αυτό δεν είναι καθόλου αθώα η ολη προσπάθεια για απαξίωση του κομμουνιστικου λόγου, για να μην υπάρξει συντονισμένη, οργανωμένα στοχευμένη στο μετασχηματισμό της κοινωνίας δράση των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου