ΠΟΙΑ ΗΓΕΜΟΝΙΑ;

                Από τη δεκαετία του ’90  και μετά οι συνδικαλιστές ηγεσίες και μαζί  και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων απασχολούνταν με απλά ζητήματα διαχείρισης του status quo,  κρίνοντας  τα όποια κυβερνητικά  μέτρα από τεχνική  η νομική άποψη, απασχολούμενοι με απλά ζητήματα βαθμού και μεθόδου,  χωρίς ποτέ να προβάλλουν πια θέματα αρχής η ιδεολογίας. Ακόμα και το ΚΚΕ αν και επικαλούνταν μια άλλη   ιδεολογία , όλες του οι δράσεις  επιδίωκαν να ισορροπήσουν  ανάμεσα στον πολιτικό  ρεαλισμό, οικονομική αλληλεγγύη και «άλλη λογική». Στην πραγματικότητα,  πέρα από τις  ενίοτε φραστικές  επαναστατικές διατυπώσεις,  το ΚΚΕ δεν έθιγε την ουσία των πραγμάτων και πάντα ακολουθούσε τα συγκεκριμένα όρια  που  θέτονταν στις πιθανές παραλλαγές διαχείρισης  της πολιτικοοικονομικής κατάστασης.

          Φτάνοντας στη εποχή του μνημονίου, η κυρίαρχη άποψη, σύμφωνα με την οποία καμιά πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της παγκόσμιας οικονομίας,   εσωτερικεύθηκε από όλα τα στρώματα της κοινωνίας  και δικαιολογεί τόσο την μοιρολατρική στάση όσο και την πολιτική λογική του «μη χείρονος», ενώ προδιαθέτει ενάντια σε κάθε ιδεολογική ερμηνεία – πρόκληση, που τείνει  να θεωρείται ότι αποτελεί  παθολογική περίπτωση.

        Το  θετικό της ύπαρξης του ΚΚΕ  στον πολιτικό ελλαδικό  χώρο είναι ότι υπενθυμίζει, έστω και φραστικά, την κινητοποίηση και αντίδραση στο όνομα πάντα μεγάλων ενοτήτων, όπως «κοινωνική τάξη», απαιτεί την αλλαγή του κράτους   σε εγγυητή της ευημερίας των πολιτών του και αρνείται να υποκύψει στις επιταγές της πάση θυσίας κοινωνικής ειρήνης η την αναδίπλωση στην προσωπική σφαίρα.

      Η επιμονή του όμως, εν  ονόματι ίσως της «καθαρότητας» των ιδεών και δράσεων, για διατήρηση της ηγεμονίας στον αριστερό χώρο και έλεγχό του, δεν του επιτρέπει να επικοινωνήσει με πολλά στρώματα του πληθυσμού που μένουν στο περιθώριο των κινητοποιήσεων και δράσεων ή τις  διαμορφώνουν με όρους  του  ενστίκτου  και του παροδικού. Επιπλέον, ακολουθώντας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα τους κανόνες του κυρίαρχου πολιτικού παιχνιδιού  βρίσκεται σε αδυναμία να δομήσει έναν  πειστικό πολιτικό λόγο που να περιέχει τον σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας του (κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο), όταν  αποδέχεται στην πράξη πως το σύστημα χειρίζεται τα πάντα κι επομένως δεν μπορεί να επαναστατήσει κανείς προς το παρόν. Μετατίθεται λοιπόν η σύγκρουση σ΄ ένα άδηλο μέλλον, που ποτέ δεν έρχεται.

        Ακόμα και στη σημερινή συγκυρία, ενώ κηρύττει πόλεμο, οι ενέργειες και δράσεις του  σε τίποτε δε θυμίζουν εμπόλεμη κατάσταση.  Έχει κανείς την εντύπωση ότι ακόμα κι αυτές οι απεργίες που υποκινεί και υποστηρίζει άμεσα εντάσσονται στα πλαίσια μιας εικονικής ή λεκτικής σύγκρουσης, χωρίς επιδίωξη ενός συγκεκριμένου στόχου. Αλλιώς γιατί όλες οι κινητοποιήσεις σταματούν μόλις η συμβολική σύγκρουση τείνει να γίνει πραγματική; (όρα, απεργία ναυτεργατών). Συμβαίνει αυτό επειδή ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος;  

        Αφού όμως τόσα χρόνια  προετοιμασιών και επαναστατικών ασκήσεων δεν κατέληξαν πουθενά, μήπως είναι καιρός να αναρωτηθεί και το ΚΚΕ για την ικανότητά του να ηγείται και μόνο αυτό τον αριστερό χώρο; Μήπως  τώρα, που στην πράξη εμφανίζονται πάλι οι βασικές κατηγορίες όπου θεμελιώνονταν οι κυριότερες επιλογές του, όπως εργατικό κίνημα εργοδοσία, δεξιά , αριστερά είναι καιρός το ΚΚΕ να γίνει πιο χαλαρό στις περιφρουρήσεις του (κι ας μην του απονέμονται εύσημα από το σύστημα) και να δεχτεί όλο αυτό τον κόσμο το οποίο  θα αποτελέσει το νέο προλεταριάτο, που τόσα χρόνια έψαχνε απεγνωσμένα ν’ ανακαλύψει  το ΚΚΕ;