46ος ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει, και όχι τυχαία, με τις επιχειρήσεις της ελληνικής αστυνομίας σε κτίρια του πανεπιστημίου με την κυβέρνηση της Ν.Δ να υπεραμύνεται αυτής της επιλογής της, επικαλούμενη την ασφάλεια των πολιτών και την εφαρμογή του νόμου. Ο υπουργός της μάλιστα Μ. Βορίδης δικαιολογώντας τη βιαιότητα της αστυνομίας στα επεισόδια με τους φοιτητές  δήλωσε πως «Η άσκηση νόμιμης βίας (…) είναι αυτό που κάνει η αστυνομία προκειμένου να εφαρμόσει τον νόμο»

               Σαραντέξι χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τη βίαιη καταστολή του και η κυρίαρχη εξουσία φαίνεται πως δεν έχει κανένα ενδοιασμό ούτε να παραδεχτεί πως έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τις επιλογές της με τη βία ούτε να χρεώσει, εμμέσως και δια ποικίλων φωνών, στο Πολυτεχνείο ακόμα και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.  

               Όλη αυτή τη δεκαετία της καπιταλιστικής επίθεσης,  που παγιώθηκε πια, ιδέες κι έννοιες αμφίσημες και συγκεχυμένες κατέληγαν δυσνόητες και απροσπέλαστες στη λογική σκέψη που έμοιαζε να καταρρέει. Παραδείγματα: Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός του πρώτου μνημόνιου που υπογράφηκε Γ. Παπανδρέου σε μήνυμά του για την επέτειο του 2011 συγκρίνει γενιές για να παροτρύνει τη σύγχρονη γενιά «να πράξει με την ίδια αυταπάρνηση, για να βγει η Ελλάδα από την κρίση», τονίζοντας πως «το διακύβευμα παραμένει πάντα η δημοκρατία». Στις  δηλώσεις του  για την επέτειο το 2013,  όχι ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της κυβερνώσας  Νέας Δημοκρατίας του δεύτερου μνημονίου Α. Παπαμιμίκος τιμά τους  «αγώνες της νέας γενιάς για Παιδεία και Δημοκρατία» και συγχρόνως τονίζει σαν δίδαγμα «την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, μακριά από άκρα και ακρότητες». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός το 2017 Α. Τσίπρας που μετά από δημοψηφίσματα και διαπραγματεύσεις κατέληξε σε αποδοχή ενός ακόμα μνημονίου,  σε μήνυμα για την επέτειο εστιάζει στα αιτήματα για «εμπέδωση και διεύρυνση της δημοκρατίας στην χώρα, αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, που περιορίστηκε ασφυκτικά τα τελευταία χρόνια από το καθεστώς της επιτροπείας».

         Δημοκρατία, ελευθερία, Παιδεία, λέξεις που επανέρχονταν δεκαετίες τώρα σε όλα τα μηνύματα πολιτικών των κομμάτων εξουσίας κι επιστρατεύονταν για να καλύψουν δράσεις κι ενέργειες που στρέφονταν ακριβώς εναντίον του λαϊκού παράγοντα. Κι όλοι αναφέρονται σε αγώνες. Έχοντας διαστρεβλώσει αυτή τη  λέξη, δεν έχουν ούτε την ειλικρίνεια να την απαρνηθούν, αλλά ασυστόλως συνεχίζουν να την προδίδουν εξακολουθώντας  να χαρακτηρίζουν  ως αγώνες τις δράσεις τους που σταθεροποιούν την εξουσία τους, εξαθλιώνοντας τους εργαζόμενους. Κι από κοντά, μεγάλα μικροαστικά στρώματα που μέσα από το φόβο τους και την αχνή ελπίδα για διατήρηση ή επαναφορά του προμνημονιακού status quo αποδέχτηκαν ή και υποστήριξαν όλες τις κυβερνήσεις που πειθήνια ψήφισαν ή εφάρμοσαν κι εφαρμόζουν τα μνημόνια που επιβλήθηκαν από την Ε.Ε. Και καθώς στην εφαρμογή αυτών των επιταγών γίνεται η συνάντησή τους με την ταξική πραγματικότητα, από τη σκοπιά όμως της διαχείρισης του αστικού καθεστώτος, αποκαλύπτονται τα συντηρητικά χαρακτηριστικά  τους  και οι αντιδραστικές καταβολές τους.  Έτοιμοι να πιστέψουν πως η διαχείριση της κρίσης και η ανάκαμψη της οικονομίας απαιτεί υπευθυνότητα από τους εργαζόμενους, πάει να πει υποταγή στις επιταγές των εργοδοτών, λεπτούς χειρισμούς από την κυβέρνηση, πάει να πει επιλογές που στρέφονται εναντίον των λαϊκών στρωμάτων.

               Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση κι ιδιαίτερα ως  κυβέρνηση συνέβαλε ορισμοί κι έννοιες να έχουν χάσει τη σημασία τους, συλλογισμοί να μην εκφράζουν ή συγκεκριμενοποιούν ένα στοχασμό, με τη θεωρητική δικαιολογία την αποφυγή σε εγκλωβισμούς δογματισμού, η Νέα Δημοκρατία βρήκε πρόσφορο έδαφος για να επαναφέρει σε έννοιες αμφίσημες και συγκεχυμένες τις παλιές γνώριμες σημασίες. Δεν διστάζει να υπερθεματίζει την κρατική βία ασκώντας την, να στοχοποιεί γειτονιές και σχολές  με την υπόσχεση της ασφάλειας, να πριμοδοτεί την εργοδοσία για χάριν της εργασίας.

               Στην πραγματικότητα όμως αυτό που συνεχίζουμε να  βιώνουμε με ένταση δεν είναι παρά πως χρειάζονται τράπεζες  κι εταιρείες να  καταβροχθίζουν τα δικά μας  δισεκατομμύρια για να σωθούν, η εργατική δύναμη έλεγχο με εκβιαστικά διλήμματα, οι διαμαρτυρόμενοι δακρυγόνα και ΜΑΤ και γενικά η  διαχείριση της κρίσης και η επιστροφή στην …κανονικότητα αστυνομικές μεθόδους, έλεγχο στην ενημέρωση, ψυχολογική και πραγματική βία κλπ.

               Και είναι ακριβώς επειδή φοβάται η κυρίαρχη εξουσία  το λαϊκό παράγοντα που, 46 χρόνια  μετά, η  εξέγερση του Πολυτεχνείου ακόμα φοβίζει.  

Αφού από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης χρησιμοποιήθηκε ο εορτασμός της επετείου για να υπογραμμιστεί ο ενωτικός  χαρακτήρας αντίστασης στη χούντα που,  κολακεύοντας και ξεπλένοντας, περιλάμβανε το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού, έφτασε στις μέρες μας να αμφισβητείται και να απαξιώνεται σχεδόν πια απροκάλυπτα. Κι αυτό, γιατί φοβίζει η ίδια η εξέγερση, η παρακαταθήκη που αφήνει,  η δυναμική που μπορεί να αποκτήσει ένα λαϊκό κίνημα. Κι επιπλέον,  είναι ο τρόπος εορτασμού της επετείου που το υπενθυμίζει, που δεν έχει μετατραπεί  σε απλή μουσειακή, εορταστική εκδήλωση, αλλά κάθε φορά μπορεί να συνδέεται και να εκφράζει υπαρκτές κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις. Η διαδήλωση, 46 χρόνια τώρα, άλλοτε μεγαλύτερη άλλοτε μικρότερη, αλλά πάντα παρούσα, είναι το βασικό όχημα του εορτασμού. Και ποιος μπορεί ποτέ να ξέρει πώς θα εξελιχθεί μια διαδήλωση από τη φύση της δυναμική κι ανεξέλεγκτη;