Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Η ΠΟΕΔΗΝ, πριν δέκα μέρες, άσκησε σκληρή κριτική στο υπουργείο Υγείας επικαλύπτοντάς την κυρίως  με γλαφυρές εκφράσεις  εναντίον τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Πολάκη και χρησιμοποιώντας ειρωνικό ύφος για τις ενέργειες του πρωθυπουργού, ενώ σε άλλη ανακοίνωσή της μετά πέντε μέρες με το ίδιο ύφος χλευασμού βεβαιώνει πώς «Πεθαίνουν άνθρωποι, δυστυχώς πολλοί, από τις εγκληματικές πολιτικές που ασκεί στο ΕΣΥ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Τις τελευταίες μέρες βίντεο που αναπαράγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνει άνδρα του Λιμενικού να βρίζει και να χτυπάει πρόσφυγα κατά τη διάρκεια διάσωσης στη Λέρο, χωρίς να είναι γνωστά το πότε αλλά και το πού ελήφθη, έχοντας προκαλέσει οργή.

Κι αν οι ανακοινώσεις της ΠΟΕΔΗΝ και το βίντεο της κακοποίησης έχουν κάτι κοινό είναι πως αναφέρονται στο σώμα που βασανίζεται από αρρώστιες κι άλλους ανθρώπους. Σώματα άρρωστα σε νοσοκομεία που καταρρέουν, σώματα βασανισμένα σε βάρκες και στρατόπεδα συγκέντρωσης –η ιστορία των τελευταίων ετών ως βιωμένη εμπειρία πάνω στο σώμα μας.  Κι αν χρειάζεται η λογική μας για να συγκροτηθεί από συνέχειες γεγονότων η ιστορία, τα σπαράγματά της είναι ο τρόπος που τώρα εμείς τη βιώνουμε.

Η ζωή μας,  ως άτομα, υπόκειται στη γενική οργάνωση της κοινωνίας, δηλ. την καπιταλιστική,  κι  όποιου το σώμα πέσει στην ανάγκη της περίθαλψης στις μέρες μας περισσότερο από πριν γίνεται αντιληπτό πόσο ταξική είναι η περίθαλψη, πόσο κοινωνικός ακόμα κι ο πόνος. Το “πολυβασανισμένο σώμα” γίνεται το υποκείμενο από το οποίο θα εξαχθεί κάθε φορά και άλλη αλήθεια, γίνεται και το αντικείμενο πάνω στο οποίο θα φανερωθεί η πραγματικότητα των γεγονότων, θα εκτιμηθούν και θα ιεραρχηθούν.

 Και δεν ήταν ο ωφελιμισμός  των καπιταλιστικών κοινωνιών που εκδηλωνόταν και με την υποχρέωση του κρατικού μηχανισμού να παρέχει βοήθεια και προστασία, είτε με χρήμα είτε με υπηρεσίες, σ’ εκείνους τους πολίτες που είχαν περιπέσει σε καταστάσεις  ανάγκης, αλλά η προσπάθεια να βρεθεί πολιτική λύση των αντιθέσεων όσο οι ταξικές συγκρούσεις ήταν ισχυρές. Γι’ αυτό κι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης βομβαρδιζόμαστε με διαπιστώσεις για το πόσο ο μηχανισμός του κοινωνικού κράτους βαρύνει το κεφάλαιο με ένα φορτίο από φόρους και κοινωνικές προδιαγραφές που αναστέλλον την επενδυτική ετοιμότητα και  επιτρέπει στους εργαζόμενους αξιώσεις, δικαιώματα που αναστέλλουν την εργασιακή ετοιμότητα και τη θέληση να εργαστούν σκληρά και παραγωγικά – έτσι υποστηρίζεται ότι οδηγούν σε μια δυναμική βυθιζόμενης  ανάπτυξης και αυξανόμενων απαιτήσεων.

Συγχρόνως όμως το παρελθόν του εκσυγχρονισμένου καπιταλισμού που τροφοδοτούσε αυταπάτες  στο εργατικό κίνημα μας κληροδότησε στάσεις, στην ηθική, πολιτική κλπ. που ουσιαστικά φαίνονται να κινούνται στη σφαίρα ενός φαντασιακού, σαν μέρους της πραγματικότητας μας,   με τις οποίες αντιλαμβανόμαστε το παρόν. Κι έτσι εστιάζουμε σε επιμέρους πολιτικές, προσωπικές δράσεις κυβερνώντων, ιδεαλιστικές διακηρύξεις,  προκρίνοντας ηθικές που καταξιώνουν τον άνθρωπο σε μια ιδεατή κοινωνία στην οποία πιστεύουμε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να φτάσει ξεπερνώντας τις κρίσεις του. Κανείς δεν θέλει το κακό των προσφύγων καλό όμως είναι να παραμείνουν στις χώρες τους -δεν εξετάζουμε ποτέ ποιος ευθύνεται για την προσφυγιά τους- όλοι πρέπει να έχουν την αρμόζουσα περίθαλψη, η οικονομική δυσπραγία όμως μπορεί να την εμποδίσει αν και κανείς δεν το θέλει.

Κι είναι το σώμα μας το απτό σημείο εφαρμογής των συνεπειών της καπιταλιστικής λογικής. Κι είναι το σώμα μας μέσο παραγωγής της αλήθειας.

 Τι άλλο είναι η συμπεριφορά του λιμενικού  στον πρόσφυγα παρά εφαρμογή πολιτικής εκφοβισμού, που μοιάζει σαν εκδήλωση αγανάκτησης αλλά δεν είναι παρά εκφοβισμός που ενισχύει την εξουσία; Τι άλλο κάνει ο λιμενικός από  το να αποκαθιστά την τραυματισμένη εξουσία που δεν   μπόρεσε να ελέγξει τα πλήθη προσφύγων, τα οποία ανεξέλεγκτα εισβάλλουν στη ζωή της Ευρώπης; Με ποιο δικαίωμα όλοι αυτοί οι βασανισμένοι πρόσφυγες παρακάμπτουν την εξουσία; Αρκεί το μάντρωμα για επαναφορά της διαταραγμένης ισορροπίας της τάξης που θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την ακραία ανισότητα ανάμεσα στους ίδιους και τους ευρωπαίους ανθρωπιστές; Σ΄ όλες αυτές τις «παρανομίες» ενυπάρχει πάντα ένα στοιχείο εξέγερσης ενάντια στο νόμο της πολιτισμένης Δύσης.

Τι άλλο εκφράζει από αδυναμία το πονεμένο σώμα του αρρώστου που έχει ανάγκη τους ειδικούς για τη θεραπεία του, τα χρήματα για την εφαρμογή της; Τροφοδοτούμαστε με απλουστευμένες δραματικές θεωρίες που εστιάζουν στην υπαρξιακή διάσταση του πόνου, στην ελπίδα που επιφέρει η πίστη στην επιστήμη, στην ατομική ευθύνη στην πρόκληση και στην αντιμετώπιση ανασφαλειών και διακινδυνεύσεων. Κι αυτός ο ατομικισμός που προσδίδει απόλυτη αξία στην προσωπική ελευθερία, στην δυνατότητα να αποφασίζει το ίδιο το άτομο! Το άτομο με το βασανισμένο σώμα, που από φορείο σε φορείο, θάλαμο σε θάλαμο εκλιπαρεί τη γιατρειά του στους  επίγειους θεούς κι εύχεται το κόστος των υπηρεσιών τους να μην ξεπερνά τις δικές του δυνατότητες. Κανείς δεν αρνείται τη θεραπεία του, μόνο που το χρήμα θα ορίσει το είδος της και το χρόνο της.

¨Ολοι οι αναξιοπαθούντες με τα βασανισμένα σώματα όλο και περισσότερο παραιτούμαστε, αφηνόμαστε να πιστέψουμε  πως είμαστε θύματα μιας φυσικής ανισότητας για την οποία οι υπόλοιποι μαθαίνουμε να επιδεικνύουμε τον αρμόζοντα οίκτο, απομακρυνόμενοι σε απόσταση ασφαλείας. Κι ακριβώς επειδή  η κοινωνία είναι καπιταλιστικά οργανωμένη θεωρείται απολύτως φυσικός  ο συνδυασμός της ανθρωπιστικής προσφοράς με τους μηχανισμούς της αγοράς να καθιστά την εκδήλωση ακόμα και του οίκτου από πολιτεία και ιδιώτες αποδοτική από οικονομική άποψη.