ΒΟΛΙΚΑ ΑΛΛΟΘΙ

Η ειδησεογραφία των ημερών μας πληροφορεί, πέρα από τη νίκη του Μπ. Τζόνσον στη Μ. Βρετανία ή τις αποστολές αυστηρών μηνυμάτων της πολιτικής μας ηγεσίας προς την Τουρκία,  πως χωρίς ουσιαστική συμφωνία, με αόριστες δεσμεύσεις ολοκληρώθηκαν μετά από δυο βδομάδες οι συζητήσεις για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο πλαίσιο της  Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα (COP25), που διεξήχθη στη Μαδρίτη.

         Η κλιματική αλλαγή γίνεται αντικείμενο ενός ιδιότυπου  ενδιαφέροντος της καπιταλιστικής εξουσίας, που φαίνεται να εξαντλείται σε προώθηση, στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης, επενδύσεων σε νέους τομείς  ή στην περιβαλλοντική επιβάρυνση  φτωχότερων χωρών με το μηχανισμό αγοροπωλησίας των ρύπων. Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, με την προβολή απόψεων των  επιστημόνων που την υποστηρίζουν, δεν είναι μόνο συμβατή με την οικονομική ανάπτυξη, αλλά φαίνεται πως αποτελεί κι ένα μέσο για να εξασφαλιστεί η  οικονομική ανάπτυξη στα επόμενα χρόνια.

         Ο συνεχής  βομβαρδισμός μας από παραφυάδες της κυρίαρχης εξουσίας με την απειλή της κλιματικής αλλαγής διαμορφώνει έτσι τη συλλογική αντίληψη για το περιβάλλον, ώστε να γίνεται αποδεκτή η νέα οικονομική ανάπτυξη που ισχυρίζεται πως το προστατεύει. Και σ’ αυτή την περίπτωση, ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν ένα κλουβί που, χρησιμοποιώντας κινήματα, οργανώσεις και πολυποίκιλες συλλογικότητες κάτω από ψευδή συνθήματα, μας φυλακίζει με τη συναίνεσή μας σαν κατοικίδια ζώα, εξασφαλίζοντας και βολικά άλλοθι για την εκμετάλλευση ανθρώπων και καταστροφή της φύσης. Τα συνθήματα που χρησιμοποιούνται τόσο από μη κερδοσκοπικά συγκροτήματα όσο και από πολιτικούς της εξουσίας μοιάζουν κοινά και χρησιμοποιούν λέξεις όπως όλοι μαζί, αλλαγή κλπ. για να μας πείσουν πως για να αλλάξουμε τα πάντα, είμαστε όλοι χρήσιμοι. Συμπλέκονται έτσι οι ανησυχίες για το περιβάλλον με τις προσπάθειες να διατηρηθεί ένα οικονομικό σύστημα με νέους τομείς ανάπτυξης.

          Ο σκοπός αυτών των μηνυμάτων είναι πρωταρχικής σημασίας. Είναι ένας διακριτικός τρόπος για τη διαγραφή των ταξικών διαιρέσεων. Δηλ. να μετατοπίζεται  κάθε συζήτηση μακριά από την ανάλυση της ταξικής διαίρεσης, ακόμα  και να εξαλειφτεί το ταξικό ζήτημα εντελώς. Οι αγρότες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι γνωρίζοντας ότι και η εταιρία που έχει καταλάβει τη γη τους έχει τις ίδιες ανησυχίες για το κλίμα μ’ αυτούς. Τα συμφέροντα αυτών που βρίσκονται στο τιμόνι μιας πολυεθνικής δεν διαφέρουν από τα συμφέροντα των υδραυλικών, των πωλητών ή των εργατών, αφού η κλιματική αλλαγή γίνεται για όλους επικίνδυνη. Είμαστε όλοι ενωμένοι ως ένα. Τα ξεχωριστά όρια μεταξύ της εργατικής τάξης και  της άρχουσας τάξης, που επαναπροσδιορίζεται αποκτώντας ένα ανθρώπινο πρόσωπο που νοιάζεται για το περιβάλλον, συνεχίζουν να είναι σκοπίμως θολά και αδιάκριτα. 
         Συγχρόνως αυτή η οπτική καταφέρνει να προσθέτει και μια επιπλέον τιμωρία στους φτωχούς και την εργατική τάξη, γενικά τους ανθρώπους που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Θέτουν ένα αθέμιτο επίπεδο ενοχής στους απλούς ανθρώπους, των οποίων ο αντίκτυπος στο περιβάλλον είναι σχετικά αμελητέος, γι’ αυτό κι ενισχύεται με καμπάνιες ενάντια σε συνήθειες καθημερινότητας όπως τη χρήση πλαστικών σακουλών, σε σύγκριση με την τεράστια καταστροφή που προκαλεί η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, οι επιχειρήσεις εξόρυξης, η παραγωγή πλαστικών και συσκευασιών, η ναυτιλία και το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα. Πότε έγινε αναφορά στους στρατούς των ιμπεριαλιστών και σε στατιστικά στοιχεία σχετικά με τη χρήση του πετρελαίου και τη διάθεση των χημικών απορριμμάτων ή  τις σοβαρές συνέπειες όλων των σημερινών συνεχιζόμενων πολέμων των ΗΠΑ και των συν αυτώ; Σπάνια λοιπόν θα  αμφισβητηθούν τα βασικά θεμέλια της τρέχουσας οικονομικής τάξης η οποία οδηγεί στον αποδεκατισμό της βιόσφαιρας προς όφελος του κεφαλαίου.

        Η οικονομική ανισότητα και η φτώχεια συνεχίζουν να αυξάνονται καθώς θερμαίνεται, σύμφωνα με επιστήμονες, ο πλανήτης και η λύση που προσφέρεται από την άρχουσα τάξη, και μοιάζει να γίνεται αποδεκτή, είναι τραγική. Το οικονομικό κατεστημένο με τις συναθροίσεις του σε ΟΗΕ, Νταβός κλπ. υπόσχεται να αλλάξει τους κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας για να  ωφελήσει τους ανθρώπους και τον πλανήτη, και το πιο εξωφρενικό είναι πως καλλιεργείται η αντίληψη ότι οι εξαθλιωμένοι του κόσμου  θα πρέπει να απαιτήσουν τη θεμελιώδη και επείγουσα αλλαγή που χρειάζεται από εκείνους που τους εξαθλιώνουν και καταστρέφουν τον φυσικό κόσμο. Η ιδέα πως ο καπιταλιστής θα εξετάσει το ενδεχόμενο να ενωθεί με τους καταπιεσμένους, φτωχούς και εκμεταλλευόμενους για τη σωτηρία του περιβάλλοντος ή ότι μια τέτοια ένωση θα ήταν επωφελής, αποτελεί προσβολή τόσο για τους πιο ευάλωτους αυτού  του κόσμου όσο και για τους εργαζόμενους.

      Στην τελική, το δήθεν «αυθόρμητο» οικολογικό κίνημα, αν δεν έχει δημιουργηθεί,   έχει καταλήξει να  κυριαρχείται εξ ολοκλήρου και να  καθοδηγείται από ομάδες μεταμφιεσμένων καπιταλιστών που επιδιώκουν απλώς να ωραιοποιήσουν την τάξη των εκμεταλλευτών που καταστρέφουν τον πλανήτη, ανοίγοντας νέα πεδία οικονομικής κερδοφορίας.