ΚΟΧΛΑΖΟΥΣΑ ΟΡΓΗ

 

Το βίντεο που κυκλοφόρησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για συμμετοχή στις εκλογές της 9^ης Ιουνίου επικεντρώνεται κατά τα φαινόμενα στην ευρωπαϊκή δημοκρατία για να τονίσει τη σημασία της ψήφου, παρουσιάζοντας μαρτυρίες και εμπειρίες από πολίτες της Ε.Ε διαφόρων γενεών, εστιάζοντας στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο με το ολοκαύτωμα, αλλά και την «Άνοιξη της Πράγας» και την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Κι αν μοιάζει το μήνυμα  να είναι ο εκθειασμός της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, στην πραγματικότητα όμως συγκρίνοντας ολοκαύτωμα και πτώση του τείχους  το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στην καταδίκη του κομμουνισμού που είναι η διαρκής έγνοια της Ε.Ε. Γιατί ο αντικομμουνισμός υπήρξε ένα δομικό όργανο της ευρωπαϊκής ενοποίησης και είναι αδιάλειπτη η προσπάθεια της Ε.Ε να ενσωματώσει στην επίσημη ιστορική της αφήγηση για την σοσιαλιστική περίοδο της Ευρώπης την καταδίκη των σοσιαλιστικών κρατών σαν ολοκληρωτικών καθεστώτων και δικτατοριών.

         Καθώς  τα  σχέδια των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ και Ε.Ε  με τους πολέμους βρίσκονται σε εξέλιξη και βαθαίνει το χάσμα των ταξικών διαφορών οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις  επιχειρούν να ποινικοποιήσουν τις κομμουνιστικές ιδέες σε όλη την  Ευρώπη και γίνεται επιτακτικό για τους υπερασπιστές του status quo να φιμώσουν την αξιόπιστη εναλλακτική που αντιπροσωπεύει ο κομμουνισμός. Γι’ αυτό και στην κυρίαρχη ιδεολογία προέχει η  δαιμονοποίηση ή απαξίωση των μαρξιστικών ιδεών, ενώ  οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας όσο γίνονται πιο αντιδραστικές και επιτίθενται ενάντια συνολικά των εκμεταλλευομένων τάξεων, τόσο πιο γρήγορα διολισθαίνουν σε σταδιακές απαγορεύσεις των κομμουνιστικών κομμάτων και συμβόλων.  

         Η κυρίαρχη τάξη της ΕΕ ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τη δημοκρατία την ίδια στιγμή που δικαιώνει τόσο το χωρίς τέλος πόλεμο στην Ουκρανία όσο κυρίως την γενοκτονία των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος  στη Λωρίδα της Γάζας. Και βέβαια υποστηρίζει σθεναρά όλα τα χρόνια της ύπαρξής της τον ολισθηρό δρόμο προς τη φτώχεια και τον περιορισμό των όποιων δικαιωμάτων είχαν κατακτήσει οι ευρωπαϊκοί λαοί, για χάρη της αύξησης της κερδοφορίας των πολυεθνικών  και της εδραίωσης της εξουσίας των πολιτικών της αντιπροσώπων. Των οποίων οι  διακηρύξεις τους περί δημοκρατίας και ισότητας είναι κούφια λόγια, εκφωνούνται απλώς γιατί πρέπει να ειπωθούν, ώστε παραπλανώντας να κερδίσουν οι πολιτικοί της κυρίαρχης τάξης την αποδοχή στον πολιτικό τομέα που θέλουν την έγκριση από τους εκλογείς τους. Καλλιεργούν μια εξωραϊσμένη εικόνα τους που είναι ψεύτικη, σαν να διαφημίζουν το εμπορικό σήμα της Ε.Ε που το ταυτίζουν με τη δημοκρατία και την ευημερία. Αυτό που κάνουν είναι ότι προσπαθούν να ξεπεράσουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι η Ε.Ε κι αυτό που στην πραγματικότητα είναι στην αληθινή ζωή.  

         Όσο μπορεί να χειραγωγείται το λαϊκό κίνημα αντίστασης δεν διστάζει η πολιτική ηγεσία της κυρίαρχης τάξης, παρουσιάζοντας  φιλολαϊκό προφίλ, να διαλαλεί την αντίθεσή της στην αδικία, να υποστηρίζει το Διεθνές Δίκαιο που αλλοιώνοντάς το ταυτίζει με τις αποφάσεις της, ενώ ταυτόχρονα οργανώνει όλη την πολιτική της δράση για να μετατρέψει τους λαούς σε κρέας για τα κανόνια και μάλιστα με τη συναίνεσή τους. Μόλις όμως οι αντιδράσεις αρχίζουν να γίνονται πιο μαζικές κι επίμονες τότε αποκαλύπτεται η υποκρισία της δημοκρατικής Δύσης, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, με την ένταση της αστυνομικής καταστολής και τις διώξεις φοιτητών και καθηγητών που διαμαρτύρονται για τη γενοκτονία στη Γάζα.

         Το φοιτητικό κίνημα αντίστασης ενάντια στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ, με τη γενναιόδωρη χορηγία όλης της καπιταλιστικής Δύσης, αποκάλυψε τις παραπλανητικές διαφορές ανάμεσα σε πολιτικούς υποψήφιους ηγετικών θέσεων που με συνθήματα προοδευτικότητας ή σταθερότητας προσπαθούν να εκμαιεύσουν τη συγκατάθεση των μεγάλων μαζών. Είτε υποστηρίζεται στις ΗΠΑ ο Μπάιντεν είτε ο Τράμπ είτε στην Ευρώπη υποστηρίζονται δεξιά ή αριστερά κόμματα οι διαφορές τους στην ουσιαστική χάραξη των πολιτικών επιλογών είναι αμελητέες. Απλώς όλοι ετούτοι κατά την πορεία  τους φορούν μάσκες που είναι κάθε φορά πολιτικά βολικές για τη δεδομένη στιγμή,  κατά κει  που φυσούν οι άνεμοι. Γιατί όλοι ετούτοι συνεχίζοντας να υποστηρίζουν την πολιτική της εκμετάλλευσης μέχρι εξαθλίωσης των ανθρώπων και τους πολέμους για την καπιταλιστική κερδοφορία, τα λόγια τους περί ειρήνης ή η μεγαλύτερη η μικρότερη φιλικότητά τους με τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή το λιγότερο ή περισσότερο ηχηρό ενδιαφέρον για την  κλιματική αλλαγή  ή την κακοποίηση των ζώων δεν είναι παρά προσπάθειες να περάσουν ασυμβίβαστες θέσεις ως συμπονετικοί ιμπεριαλιστές καπιταλιστές, ενώ υπηρετούν την πιο αλγεινή καπιταλιστική πολιτική.

         Συντάγματα, νόμοι, δίκαιο που η καπιταλιστική Δύση επικαλείται για να αποδείξει την δημοκρατικότητα των πολιτευμάτων της μοιάζει να ξεχνιούνται όταν θα πρέπει να προωθηθούν καπιταλιστικά συμφέροντα. Τότε αποκαλύπτονται ότι χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία περισσότερο για να κρύψουν την ταξική καταπίεση κάτω από νόμους του κράτους δικαίου, υφαρπάζοντας τη συναίνεση των μεγάλων μαζών στην κυρίαρχη πολιτική.

          Το διαπιστώνουμε και στη χώρα μας, που δοκιμάζεται η αξιοπιστία της δικαιοσύνης με τις ενέργειες και αποφάσεις  της σε ζητήματα που αγγίζουν το πυρήνα της κυρίαρχης εξουσίας. Και οι πλημμελείς ενέργειες της δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών και η απόφαση του δικαστηρίου, μετά από έξι χρόνια, για την πολύνεκρη πυρκαϊά στο Μάτι με τις ελαφρές ποινές που επιβλήθηκαν στους κατηγορουμένους, χωρίς να αγγίζονται πολιτικές και πρόσωπα της ηγεσίας υπεύθυνα για τις τραγωδίες, συγκρούονται με την αντίληψη που καλλιεργείται για το ρόλο της δικαιοσύνης στην αστική δημοκρατία. Και είναι τέτοιες τραγωδίες που καταρρίπτουν το μύθο για  την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης που θεωρείται στην αστική δημοκρατία και η καταφυγή κάθε αδικημένου για δικαίωσή του. Είναι μύθος η  διάκριση των εξουσιών και η  ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, γιατί και η δημιουργία δικαίου είναι  μονοπώλιο του κράτους, το οποίο δεν είναι παρά το ισχυρό όπλο της κυρίαρχης τάξης στην ταξική πάλη και  ο νόμος  στην πραγματικότητα συγκαλύπτει την άσκηση εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, εφόσον το δίκαιο καθορίζεται από το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας.

        Αυτός ο κόσμος είναι τόσο σκληρός και ανελέητος και κανείς από τους κυβερνώντες δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για όσα τρομερά συμβαίνουν. Οι πλούσιοι και ισχυροί ενισχύουν όλο και περισσότερο τον  πλούτο τους  και τη  δύναμη τους εις βάρος των μεγάλων μαζών που εκμεταλλεύονται. Ξεκινούν και υποστηρίζουν πολέμους, ενώ δεν ανταποκρίνονται οι δράσεις τους στις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά στις κερδοφορίες των επιχειρήσεων. Και η οργή των πολλών κοχλάζουσα  ψάχνει να βρει το δρόμο της να εκφραστεί.

           Δεν μπορούμε να έχουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο μέχρι να αντιστρέψουμε αυτή τη δυναμική. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει μόνος του, όλοι μαζί όμως οργανωμένοι με συνεχείς αγώνες θα κάνουν όλο και πιο δύσκολο το έργο της κυρίαρχης τάξης με προοπτική το μετασχηματισμό αυτής της κοινωνίας. Κι επειδή το κομμουνιστικό όραμα συνεχίζει να εμπνέει και να δίνει δύναμη, γι’ αυτό και η κυρίαρχη ιδεολογία το συκοφαντεί και απαξιώνει. Γι’ αυτό  και η πρώτη του Μάη για τους κυβερνώντες είναι αργία και όχι απεργία, για να μη συνδέονται οι αγώνες του σήμερα με την αγωνιστική παράδοση του  εργατικού κινήματος. Όμως οι εργαζόμενοι είναι πολλοί, παράγουν τον πλούτο, η οργή τους  γίνεται δράση και  οι δικοί τους αγώνες μπορούν όλα να τα ανατρέψουν.