Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ

                  Όσο πιο πολύ βουλιάζουμε στην εξαθλίωση τόσο πιο πολύ συνηθίζουμε κι αδιαφορούμε για τις  αντιφάσεις του κυρίαρχου λόγου, τόσο πιο πολύ βλέπουμε ματαιότητα στις δράσεις τις δικές μας.  Επικεντρωνόμαστε στο επιμέρους με επιμονή και σχεδόν αρνούμαστε με πείσμα να σηκώσουμε ακόμα και το βλέμμα λίγο πέρα από το μικρόκοσμό μας. Μικροαστοί με μικρομεσαία εισοδήματα που μέτραγαν ευτυχία κι επιτυχία  με τις ανακαινίσεις των σπιτιών, με τα ταξίδια τους, τα μεταπτυχιακά των παιδιών τους συνεχίζουν να υπερασπίζονται αυτήν τη ζωή ακόμα και τώρα που την βλέπουν να σωριάζεται σε ερείπια.
          Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι –αρχιτέκτονες, επιχειρηματίες, δικηγόροι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.- που ήταν νέοι στη μεταπολίτευση, κάποιοι σκληροί συνδικαλιστές της ΠΠΣΠ, της ΑΑΣΠΕ κλπ. που στα αμφιθέατρα και τα πηγαδάκια, στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κατακεραύνωναν το κεφάλαιο και τους καπιταλιστές αν δεν σωπαίνουν τώρα είναι μόνο για να μιλήσουν για νέες ηθικές αξίες ή να κραυγάσουν άναρθρα  εναντίον της κακιάς τρόικας.
             Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι που πολλοί έπιναν νερό  στο όνομα της επανάστασης, που πέρασαν από το μαρξισμό-λενισμό, μαοϊσμό, αυτονομία, νεορθοδοξία, οικολογία, εναλλακτικότητα, ρεαλισμό κλπ και είτε κατέληξαν  να  επανδρώσουν καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, κυβερνητικές ή μη κυβερνητικές οργανώσεις και να γίνουν επιτυχημένοι, πρότυπα και αντικείμενο φθόνου είτε,  παρόλο που το επεδίωξαν, δεν τα κατάφεραν και νιώθουν τώρα να παίρνουν την εκδίκησή τους, ακόμα κι αν οι ίδιοι εξαθλιώνονται, κάθε φορά που ένας μεγαλόσχημος γκρεμίζεται από τα βάθρο του πάντα στο όνομα  ηθικών αξιών.
              Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι που πέταξαν τις ιδεολογίες στον κάλαθο των αχρήστων, που περιόρισαν την ταξική πάλη σε κάποιους κακούς εργοδότες και καλούς εργάτες, που θεώρησαν παρωχημένες  κατηγορίες το κεφάλαιο, εργασία, υπεραξία και που θριαμβευτικά κουβαλούσαν πετραδάκια  από το πεσμένο τείχος του Βερολίνου απόδειξη  του τέλους της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
                 Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν το ιδεολογικό  τους λούστρο, πότε δηλώνοντας αντικομμουνιστές  αλλά αντιεξουσιαστές, πότε πολεμώντας την αναπαραγωγή της εξουσίας σε κάθε κοινωνική σχέση και υπερασπιζόμενοι  την ελευθερία που τουλάχιστον ο καπιταλισμός σου την εξασφαλίζει, πότε στρεφόμενοι ενάντια στην πολιτική και τον ξύλινο λόγο της. Που ασκούν κριτική  στην  πολιτική γιατί  δεν αρθρώνει ένα νέο λόγο, κριτική και στον καπιταλισμό, εκ του ασφαλούς βέβαια όσο όλη τους η ζωή είναι ζωντανή τηλεοπτική διαφήμιση, κριτική στην υποχωρητικότητα της εργατικής τάξης και  στον οικονομισμό της.
            Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι που θεωρούν σωστό να διαμαρτυρηθούν μόνο για αιτήματα ευρωπαϊκού επιπέδου –το περιβάλλον, τη βία, τον κοινωνικό ρατσισμό κλπ. που  καταφέρονται ενάντια σε απεργίες γιατί έχουν να κάνουν με συντεχνιακά αιτήματα και ταλαιπωρούν  όλους τους υπόλοιπους, που δεν παραλείπουν να αναφέρονται στο αριστερό τους παρελθόν, όταν διαλαλούν ότι δοκίμασαν στην πράξη τα όρια της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της εργατικής τάξης.
            Όλοι αυτοί οι μικρομεσαίοι ελπίζουν να διασωθούν…
       Ολοι αυτοί οι μικρομεσαίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να  βαδίζουν σε δρόμους προκαθορισμένους κι ας πιστεύουν το αντίθετο. Ακολουθούν, έστω και χωρίς να το γνωρίζουν ή και να το ομολογούν, την ίδια πορεία, από άλλα μονοπάτια, της ταξικής τους παράδοσης. Κι αν η προ πεντηκονταετίας πορεία τους περνούσε μέσα από  την εκκλησία,  το στρατό,  την οικογένεια με τις εθνικές παραδόσεις κλπ. οδηγώντας ακόμα και σε στρατιωτική χούντα, η τωρινή περνά μέσα από τους διαδρόμους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των διαφόρων επιχειρήσεων και τραπεζών οδηγώντας με ψηφισμένους από κοινοβούλιο νόμους  στην αυταρχικότητα της εξουσίας και  στην εξαθλίωση των μαζών. Στηρίχτηκε σ’ αυτούς ο εκσυγχρονισμός του συστήματος και ο εκδημοκρατισμός του, η νέα τακτική που το σύστημα υιοθέτησε από ανάγκη μπρος στην απειλή  των λαϊκών δυνάμεων και πιστεύουν πως και τώρα σ’ αυτούς θα στηριχτεί  ελπίζοντας  πως θα διασωθούν όπως τα κατάφεραν από τον εμφύλιο και μετά.
            Και αν  είναι  πρόβλημα οι μικρομεσαίοι, είναι γιατί   οι άνεργοι, οι  εκ περιτροπής εργαζόμενοι, οι μεροκαματιάρηδες κλπ. μπερδεμένοι  ψάχνουν το δρόμο τους περνώντας από τις συμπληγάδες των μικρομεσαίων που από το φόβο τους να διασωθούν τους είναι πιο εύκολο να τους συνθλίψουν, εξυπηρετώντας το κυρίαρχο σύστημα.
        Η αστική αντεπίθεση στηρίζεται και πάνω σ’ αυτούς για να ισοπεδώσει τα πάντα, μαζί κι αυτούς.

3 σχόλια:

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ολοι αυτοί οι μικρομεσαίοι,
που η ζωή τους ήταν η πιο τρανταχτή απόδειξη, πως "οι κομμουνιστές λένε μαλακίες", πως "αυτά είναι ξεπερασμένα", πως "στη ζωή δεν χρειάζεται κόπος - υπάρχει τρόπος", πως "η εξουσία έχει περάσει στους μάνατζερς", δηλαδή σε αυτούς τους ίδιους, που είχαν το εξοχικό στο Λιβάδι της Αράχοβας για το χειμώνα, και στην Πούντα της Πάρου για το καλοκαίρι, που πήγαιναν δυό-τρείς φορές στο Λονδίνο "για ψώνια", που κυκλοφόραγαν με το "μουράτο", που φόραγαν μόνο "επώνυμα", που πήγαιναν για τέννις και για μπόουλινγκ, που...., που....,
θάμπωναν και ψάρωναν την εργατική τάξη, αλλά και τους παληούς αγωνιστές, που δεν είχαν κάτι πειστικό-χειροπιαστό να απαντήσουν στον κουμπάρο, τον "ρεαλιστή" αδερφό, το παιδί, που έβλεπε πως ο πατέρας ή η μάνα "είναι έξω από τη ζωή", και "ζούνε στον κόσμο τους"....
Ολοι αυτοί οι μικρομεσαίοι, που διαβρώσανε και τα κομμ. κόμματα, και τα αλώσανε από μέσα....
Οι μικρομεσαίοι, το σατανικότερο εργαλείο της Αστικής Τάξης!
------------------------------
+1000 για το πόστ, το είδα από το LR, να είστε καλά.

Προλύτης είπε...

Και πώς να πειστούμε τώρα όλοι οι μικρομεσαίοι ότι δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός και ευημερία για πολλούς, στους οποίου κι αυτοί ανήκουν. Κι είναι τώρα που οι κομμουνιστές με την καθημερινή δουλειά τους ίσως μπορεί να τους πείσουν για να συνειδητοποιήσουν ότι καπιταλισμός με "ανθρώπινο πρόσωπο" δεν μπορεί να υπάρξει. Δύσκολο
Ευχαριστώ για το σχόλιο

Ανώνυμος είπε...

κάποιοι σκληροί συνδικαλιστές σαν τη Δαμανάκη και τον Μίμη Ανδρουλάκη

b.